Kalbimden Büyük Merhamet

Yazan: Ayşe Altıntaş
Resimleyen: Şebnem Aydın

Pencereye kondu
Minicik bir serçe
Parmaklarımdan bile küçüktü
Kalbimden büyük
İncitmeden aldım içeri
Süt döktüm gagasına
Ayakları minicikti
Kardeşiminkiler gibi
Sevdim tüylerini
Kalbimden daha yumuşak
Gözleri boncuk boncuk
Şarkısı sımsıcak
Işık doldu evimiz
Büyüdü, genişledi
Allah severmiş merhameti
Babam öyle söyledi

İçindekiler

01 Kalbimden Büyük Merhamet
Ayşe Altıntaş
04 Pistanköy Barınağı
Ayşe Şeker Kılıç
06 Biricik Soru, Binbir Cevap
Mehmet Teber
08 Ayı Banki
Mehmet Teber
10 Görme Açısı
Sevgi İçigen
14 Gölge Oyunu
Elçin Kuzucu
16 Zeynep'in Doğa Güncesi -Maraş Kurtkulağı-
Neslihan Saltaş
18 Pati İle Yolculuk -Antakya'da Yeni Arkadaşlarİsmail
Karakurt
20 Emir'in Isınma Farkındalığı
-Denizanalarının Yolculuğu...-
Seher Esra Akyol
22 Mavi Kapılı Kitapçı
Tuğba Coşkuner
24 Biricik Soru, Binbir Cevap
Mustafa Çiftci
26 Serçe Mustafa'nın İlk Uçuşu
Mustafa Çiftci
28 Cesur ve Güçlü
Nazife Burcu Takıl
30 Umuda Yolculuk Bileti
Asiye Dursun Budak
32 Ahretlik
Çağrı Gürel
34 Dört Mumlu Ev
Evrim Ölçer Özünel
36 Serçe Türküleri
Mustafa Ruhi Şirin
37 Ben Bir Ağacım
Aytül Akal
38 Sen Hiç "Uçan Ev" Gördün mü?
Hilal Turan
40 Ben Merhameti Gördüm
Veli Aknar
42 Evrendeki Mahallemiz Güneş Sistemi
Sinan Koçak
44 En Sevdiğim Renk Kırmızı Ya Seninki Hangisi?
Mustafa Ökkeş Evren
45 Geniş Gökyüzüne Açılan Dar Kapı
Tolga Eranus
46 Gülümseyen Aylin
İbrahim Elibal
48 Sporun İyileştirici Gücü
Merve Sefa Özsu
50 Çam Ağacının Gölgesi
Abdullah Harmancı
51 Yeni Yuva
Ayşegül Sözen Dağ
52 Elif
Çağrı Cebeci
53 Kardeşliğe Doyulur mu?
Tacettin Şimşek
54 İnsan Zekâsını Taklit Eden Teknoloji
Ahmet Melih Karauğuz
56 Park Maceraları -Mendil Kapmaca-
Neslihan Üstüner
57 Burcu ve Köpeği
Çağrı Cebeci
58 Eğlence Zamanı
64 Yelkenlide Bir Kedi
Gökhan Akçiçek

Sayı: 9 - İlkbahar 2023
Genel Yayın No: 7432
Süreli Yayın No: 345
ISSN: 2717-9672
e-ISSN: 2717-9524

Millî Eğitim Bakanlığı Adına
Sahibi
Mahmut ÖZER
Millî Eğitim Bakanı

Genel Yayın
Yönetmeni
Cemal ÖZDEMİR

Editör
Çağrı GÜREL

Yayın Kurulu
Cemal ÖZDEMİR
Ümare ALTUN
Çağrı GÜREL
Ali ASLAN

Tashih
Neslihan SALTAŞ
Huri DURSUN
Son Okuma
Ayşegül Sözen DAĞ
Pedogojik Okuma
Kamil Topçu

Editör'den

Sevgili Çocuklar,
Bahar geldi, umutla bir olup geldi. Dünya
yine bütün canlılığını sundu, çiçekler güneşi
selamladı. "O gümüş derelere, soğuk pınarlara,
cennet gibi kırlara, sisli yüce dağlara, gölgesi
bol ormanlara" doğru koşmanın tam zamanı.
Bu sene baharı biraz buruk karşıladık.
Hüzünlü açtı ağaçların çiçekleri. 6 Şubat 2023
tarihinde Kahramanmaraş merkezli yaşanan
büyük deprem hepimizi çok üzdü. Doğal
afetlerin hayatımızın bir parçası olduğunu
daha iyi anladık. Bu süreçte bir olduk,
birbirimize can olduk.
Yaralarımızı hep birlikte sardık. Depremzede
kardeşlerimize göz aydınlığı olmak için
çabaladık. Onların acılarını ve yalnızlıklarını
paylaştık. En sevdiğimiz oyuncakları onlara
armağan ettik. Çocuklar hep gülsün diye
hepimiz el ele, gönül gönüle verdik.
Yeni arkadaşlar edindik, yolculuklar yaptık.
Kuşlar ve leylekler eşlik etti umutla kaplanan
göğümüze.
Sevgili Çocuklar,
Bu üzücü olaydan sonra, başımıza ne
gelirse gelsin bir vücudun organları gibi
olduğumuzun bilincine vardık. Dergimizin bu
sayısında yardımlaşmayı, merhameti, sevgi ve
fedakârlığı merkezine alan birbirinden güzel
hikâye, masal ve şiirleri sizlerle paylaşmaya
karar verdik.
Hep birlikte baharı karşılayalım şimdi.
Kır menekşesinin soğuklara inat açıp mis
kokusuyla tüm doğayı sarması gibidir
yaşamak.
Haydi, kırlara yolculuk yapalım. Orada bir
köy var uzakta. Tüm köyler gibi yeniden
yeşerteceğimiz, tüm köyler gibi bizim...

Pistanköy Barınağı

Yazan: Ayşe Şeker Kılıç
Resimleyen: Tuba Burdurlu

“Pisi pisi miyav dedi. Bir kaşıkçık
yağ dedi. Yağ olmazsa bal olsun.
Veren eller sağ olsun. Dam üstünde
kediler, miyav miyav dediler. Şişko
fareyi görünce hemen peşine
düştüler...”
“Offf! Çok sıkıldım bu oyundan,
bıktım hep ebe olmaktan. Başka bir
şey oynayalım ya da gidip yatalım.”
Şu sızlanıp duran kedinin adı
Salkım. Yanındaki sarışın olan da
en yakın arkadaşı Balım. Kulağını
kaşıyan Şerbet. Kuyruğunu
sallayan da Duman. Bir yıl
önce getirildiler barınağa farklı
sokaklardan.
“Haydi, körebe oynayalım o zaman.”
“Harika fikir! Mendil alıp geleyim
odadan.”
“Boş versene mendili.
Ebe yaparız Karamel’i.”
Tekir’in bu cümlesi güldürdü
hepsini. Karamel arkasını dönüp
gitti. Duymazlıktan geldi Tekir’i.
Gözleri görmese de Karamel
biricikti. Hem görmek için illa göz
mü gerekli? Nerede o zaman
barış, dostluk, sevgi? Pıtır ile Kıtır,
Karamel’in arkasından koştu yetişti.
“Aldırma sen Tekir’e. Yine
gevezeliği üstünde.” Karamel,
gözyaşlarını sildi patisiyle.
“Aldırmıyorum.” dedi zaten neşeyle.
Hava kararıncaya kadar gezip
oynadılar. Uykuları gelince
yataklarına koştular.
Kediler mışıl mışıl uykudaydı.
Rüyasında fareler, balıklar
yakalamaktaydı. Tekir’in gözüne
hiç mi hiç uyku girmiyordu. Sanki
Karamel’e bir şey söylemesi
gerekiyordu.
“En iyisi sabahı bekleyeyim. Gece
gece rahatsız etmeyeyim.” diye
düşünerek yatağına uzandı.
Kediler horul horul uyurken olanlar
oldu. Nasıl çıktığı belli olmayan bir
yangın onları buldu. Tahta barakalar
çıtır çıtır yanıyor, alevler göğe
yükseliyordu. Karamel’in gözleri
görmese de kulakları çok iyi duyar,
burnu müthiş koku alırdı.
“Miyaaaauv, çabuk uyanın, canınızı
seviyorsanız kaçın!” diye bağırdı.
Kediler hemen yataklarından çıktı.
Kendilerini uyandıran Karamel’e
teşekkür ettiler.
“Pati aşkına, sen olmasaydın neler
gelirdi başımıza? İyi ki varsın, bizim
kahramanımızsın.” diyerek Karamel’in
kulaklarını yaladılar, karnını okşadılar.
Tekir de daha fazla beklemedi.
Sabahki davranışı için özür diledi.
Karamel tatlı tatlı mırlayıp gülümsedi.
Kedi dilinde bu, AFFETTİM demekti.
O günden sonra ne zaman körebe
oynasalar ilk ebe Tekir oldu.
Pistanköy’ün kedileri her zaman çok
mutluydu.

Biricik Soru, Binbir Cevap

Mehmet Teber

Sevgili Mehmet ağabey;
bugünlerde büyüklerimiz hep
yardımlaşmadan, şefkat ve
merhametten bahsediyor.
Yardımlaşmak için sürekli bir
şeyler yapıyorlar. Üstelik çok
mutlu görünüyorlar. Sanki
dostluklar, iyilikler, umutlar
birdenbire büyümüş gibi. Bir
psikolog, yazar ve eğitimci
gözüyle bu mutluluğun ipuçlarını
anlatabilir misiniz bize? İyilikle
mutluluk arasında gizemli bir
bağ mı var?
Merhaba sevgili arkadaşlar.
Yaptığımız iki şey bize büyük bir lezzet ve
mutluluk verir: ALMAK VE VERMEK.
Anne babamız bize oyuncaklar, kıyafetler,
şekerlemeler alır veya biz kantinden
yiyecek bir şeyler alırız. Yeni bir şeye sahip
olmak, insanın içini kıpır kıpır eder. Aldıkça
mutlu olur insan ama biliyor musunuz? Bu
mutluluk tez geçer.
Bir diğer mutluluk ise vermenin
mutluluğudur. Vermek başlangıçta zor
gelir insana. Bize ait olan bir oyuncağı
veya elimizdeki çikolatayı paylaşmak ilk
başlarda çok güçtür. Çünkü o bizimdir ve
şimdi elimizden gidiyordur.
Bu zorluğu aşıp verebilirsek ve
karşımızdaki kişi buna çok sevinirse, işte o
zaman biz yine mutlu oluruz. Hem de bu
sevinç yüreğimizi donatır. Arkadaşımızın
gözündeki neşe bizi de mutlu eder.
Üstelik vermenin mutluluğu uzun sürer.
Biz paylaştıkça ve yardımsever oldukça,
arkadaşlarımızla aramızdaki dostluk ve
sevgi bağı güçlenir.
Fark ettiniz mi bilmiyorum. Başkalarına
yardım ederek aslında en güzel
hediyeyi biz kazanırız. Ayrıca size çok
gizemli bir iki şey daha söyleyeyim mi?
Vermenin mutluluğu genişleyebilen,
yayılabilen bir mutluluktur. Elden ele
yayılır; dağları, ovaları, nehirleri aşar.
Kafdağı’nın ardına ulaşır. Bir de şu
ipucunu unutmayın: Ne kadar gizli
verirsek o kadar gizemli bir mutluluk
sarıp sarmalar bizi. Eskiden büyüklerimiz,
bakkala borcunu ödeyemeyen kişilerin
borçlarını ödermiş de o ihtiyaç sahipleri, bu
gizemli kahramanların kim olduğunu hiç
bilmezlermiş. Ne güzel, değil mi?
Vermenin mutluluğunun upuzun sürmesi
için bir şart daha vardır ki hiç aklımızdan
çıkmamalı: Verirken asla bir karşılık
beklememek. Karşılık bekleyerek
yapılan iyilikler bize o gizemli mutluluğu
getiremez. Biz iyiliği doğru olduğu için
yaparız. Çıkacağımız iyilik yolculuğunda
prensibimiz şudur: İyiliği yap ve unut.
Ben, almanın mutluluğundan çok yardım
etmenin mutluluğunu daha çok seviyorum.
Sizlere de tavsiye ederim.
İyilik yap, mutlu ol!
Sevgili arkadaşlar, haydi her biriniz bir iyilik
günlüğü tutun. Bu iyilikleri her gün minicik
de olsa günlüğünüze not edin. Hatta o gün
bu iyiliğin sizi ne kadar mutlu hissettirdiğini
de yazabilir veya resimleyebilirsiniz.
İyilik yapmaya nereden mi başlamalı?
Çok basit! Sadece selam vererek de vermenin
mutluluğunu yaşayabilirsiniz. Arkadaşlarınıza
içten bir gülümsemeyle selam vererek
“Merhaba!” veya “Günaydın!” diyerek de
iyilik yapabilirsiniz.

Ayı Banki

Yazan: Mehmet Teber
Resimleyen: Nur Dombaycı

Zamanın birinde hayvanat
bahçesinde yaşayan Banki adında
kocaman, kahverengi bir ayı varmış.
Banki iyi kalpliymiş ama çok çok
büyükmüş. Ayakları bile kocamanmış.
Biraz da sakarmış. O yürüyünce yer bile
sallanırmış.
Bir gün görevliler onun kafesinin
kapısını açık unutmuş. Banki merakla
hemen dışarı çıkmış. Yakında bir orman
görmüş ve oraya koşmuş. Canı armut
yemek istiyormuş.
Ormandaki hayvanlar Banki’yi görünce
korkmuş. Çünkü Banki kocamanmış
ve o yürüdüğünde yer titriyormuş.
Banki sakar olduğu için bir ağacın
dalını kırmış, bir sincabın cevizlerini
ezmiş. Doyyynk diye yere devrilmiş.
Tüm ağaçlar sallanmış. Yuvalardaki
resimler, kalemlikler düşmüş.
Herkes Banki’den kaçıyormuş. O
ise arkadaşı olmadığından çok
üzülüyormuş.
Bazen oynamak için kanguruların
peşinden koşuyormuş ama onlar da
Banki’den korkup uzaklaşıyormuş.
Bir gün Banki, ağacın altında üzgün
üzgün oturuyormuş. Bilge Baykuş onu
görmüş. Uçarak yanına süzülmüş ve
sormuş: “Neden üzgünsün?”
Banki üzgün bir şekilde “Bak,
kocamanım işte, yürüyünce ağaçlar
sallanıyor ve herkes benden korkuyor.
Hiç arkadaşım yok.” demiş ve biraz
ağlamış.
Baykuş, bir çözüm bulma ümidiyle
ormandaki hayvanları toplantıya
çağırmış.
“Arkadaşlar, ben Banki ile görüştüm.
Aslında o, iyi kalpli bir ayı ama
kocaman olduğu için kendisini kontrol
edemiyor. Bizimle arkadaş olup
oynamak istiyor.” demiş.
Hep birlikte bir çözüm düşünmüşler.
“Madem Banki bizimle yaşayacak, biz
de onun yürüdüğü yolların yanındaki
kuş yuvalarını başka ağaçların dalına
taşıyalım.” demiş karga.
Kanguru da “Duvarlardaki resimleri bir
yerine iki çiviyle sabitleyelim, böylece
sağlam olur.” demiş.
Sincaplar cevizlerini sandıkta saklamış,
ağaçkakanlar ise demirden kalemlik
almış.
Hep birlikte Banki’nin yanına gitmişler.
“Artık senden korkmuyoruz Banki,
sen de bizim ormanımızdansın. Bu
ormanda yağmur da var, kar da, rüzgâr
da. Aslanlar da var, tavşanlar da. Biz
hepsi ile yaşamayı öğrendik, seninle de
yaşamayı öğreniriz.”
O günden sonra hep birlikte yaşamayı
öğrenmişler. Banki sakarlıklar yapıp
bazen düşmüş bazen ağaçlara çarpmış
ama artık bunlar sorun olmuyormuş.
Zamanla Banki ile oyunlar oynamışlar,
onun tepesine çıkıp ormana yukarıdan
bakmışlar, yumuşak tüylerine dokunup
uyumuşlar.
Gel zaman git zaman Banki o kadar
sevilmiş ki oyuncakçılar Ayı Banki
oyuncağı bile yapmışlar. Adına ayıcık
demişler ve o oyuncağı her yerde
satmışlar. Çocuklar gece yatarken
bu yumuşak ayıcıklardan alıp ona
sarılmışlar. Koca Banki’nin öyküsünü
hayal edip mışıl mışıl uyumuşlar.

Gölge Oyunu

Yazan: Elçin Kuzucu
Resimleyen :Şebnem Aydın

Evimizin önündeki parkı çok severim.
Yaz tatili başladığında neredeyse her
akşam arkadaşlarımla parkta oyun
oynarız. Özellikle bir oyuncak vardır ki
onun önünde kuyruk oluruz. Bu oyuncak,
çelik halatlara bağlı lastik oturağıyla
hepimizi mutlu eder. Lastiğin üstüne
yerleştiğimizde bir kişi bizi iter ve
“vıjjtttt” sesiyle karşıya geçeriz. Kısa
süre sonra kaydırakta kaymaktan,
sallanmaktan ve lastikli uçuşumuzdan
yoruluruz. İşte o zaman da kumdan
kaleler yapmaya başlarız.
O gün sabah bakkala ekmek almaya
giderken arkadaşım Bora ile karşılaştım.
Bora “Bambaşka bir oyun buldum, Melis.
Bana yardım edersen akşama herkese
sürpriz yapabiliriz.” dedi.
“Merak ettim, neymiş bu bambaşka
oyun?” diye sordum.
“Kahvaltımı yapayım, sizin evin
bahçesine gelince sen de dışarı çıkarsın,
o zaman anlatırım.”
“Anlaştık.” dedim gülerek.
Bora çok farklı fikirleriyle hepimiz için
komiklik makinesi gibidir. İlginç oyunlar
bulur hatta büyükleri bile oyunlarının
içine alır.
Hızlıca kahvaltımı yaparken annem
gülerek “Melis, lokmalarını çiğnemeden
yutma. Boğazına takılacak. Ne bu
acele?” dedi.
“Bora gelecek birazdan. Onunla işimiz
var.” dedim.
“Ooo! Ben de size katılabilir miyim?”
diye sordu annem.
“Olmaz anne, sürpriz!” dedim, sanki
olacakları biliyormuşum gibi. Sütümü
içtim, koşarak bahçeye çıktım.
Bora bahçe kapısının önündeydi.
Yanına yaklaştım.
“Haydi, çabucak anlat.” dedim.
Bora, "Gölge tiyatrosu yapmayı
düşünüyorum." dedi. "Gölge tiyatrosu
mu, o nasıl bir şey?" diye şaşırarak
sordum. Bora bana gölge tiyatrosunun
ne olduğunu anlattı. "Süper!" dedim
heyecanlanarak. Akşama şenlik vardı.
Bora, perdeyi ve feneri bulmuş,
geriye tiyatronun oyuncularını
tasarlamak kalmıştı.
“Oyuncularımızın konuşmalarını da
yazmalıyız.” diye de ekledi.
Hemen eve gidip kâğıt kalem
aldım. Öğlen yemeği saatine kadar
gölge tiyatromuzun metnini yazdık.
Karakterlerimizin resimlerini yapıp
onları keçeli kalemlerle boyadık.
Karakterlerimizi kesip kartonlara
yapıştırdık sonra da onları çubuklara
geçirdik. Biraz prova yaptık. Artık
akşamki gösterimiz için hazırdık.
“Bora! Herkese oyunumuzun saat kaçta
ve nerede olacağını söylememiz gerek.
Bisikletlerimize atlayıp duyuru yapalım
mı?” diye önerdim.
“Harika bir fikir, Melis. Senin bölgen
sizin komşu evler olsun, ben de parkın
karşısındaki evlere doğru gideyim.”
dedi Bora.
Mahallemizdeki pek çok arkadaşa
haber verdik. Akşam olduğunda park,
her zamankinden daha kalabalıktı.
Arkadaşlarımız, mahallemizin büyükleri,
nineleri, dedeleri hemen herkes gelmişti.
Gösteriyi bitirdiğimizde izleyicilerimiz bizi
ayakta alkışladı. Hem çok gülmüşler hem
de oyunumuzu çok beğenmişlerdi.
Oyundan sonra arkadaşlarımız
yanımıza geldi. Hep birlikte
sahnemizin yaz boyunca parkta
kalmasına karar verdik. O günden
sonra tüm arkadaşlarımız sırayla
oyunlar sergiledi. Park, hepimiz için
kocaman bir tiyatroya dönüştü.

Zeynep'in Doğa Güncesi Maraş Kurtkulağı

Yazan: Neslihan Saltaş
Resimleyen: Ramila Aliyeva

zeynep çimenlerin arasında oturmuş düşünüyordu. Çok hüzünlü
şeyler vardı aklında. Zoolog babası Maraş mavisi kelebeğini
bulamazsa ne olacaktı? Ya annesi… O da Maraş kurtkulağı isimli
mor bir çiçeği arayıp duruyordu. Her şey Kahramanmaraş’la ilgiliydi
çünkü oradaydılar. Sabahtan beri Ahır Dağı’nda durmaksızın yamaç
tırmanıp sağa sola bakınıyorlardı.
Zeynep yorulmuştu, acıkmıştı, üstüne üstlük susamıştı da.
“Hey!” diye seslendi babasına, “Ben karavana gidip su alacağım.”
“Dikkatli ol!” dedi babası.
Zeynep yamacı yorgun argın inmeye koyuldu. Bu kez de kara kara
düşünmeye başladı. Ayaklarına kara sular indiğini düşündü.
Kahramanmaraş’ı gezemediği için karalar bağladığını ve kocaman
kara bir çiçek gördüğünü…
“Ne?” diye mırıldandı Zeynep kendi kendine, “Kara bir çiçek mi?”
“Anne, baba!” diye seslendi.
“Şu garip çiçeğe bakın. Rengi kapkara!”
Annesiyle babası hemen yanına geldiler.
“Ah inanamıyorum!” dedi annesi, “Maraş kurtkulağını bulmuşsun.”
Maraş kurtkulağı, kısacık sapı olan, iri, gösterişli bir çiçekti. Ancak
annesinin daha önce Zeynep’e söylediği gibi mor renkli değildi.
Zeynep, doğru çiçeği bulduğundan pek emin olamamıştı.
“Kurtkulağı bu mu yani?” diye sordu kuşkuyla, “Ama sen mor
bir çiçek aradığımızı söylemiştin.”
“Evet, kopkoyu bir mor.” dedi annesi, “Ama haklısın,
bu neredeyse siyah görünüyor.”
Zeynep kurtkulağına doğru ilgiyle eğildi. Ne kadar da güzel bir bitkiydi
bu. O an, annesinin çiçek hakkındaki diğer sözlerini de hatırladı. Maraş
kurtkulağının sayısı hızla azalıyordu. Önlem alınmazsa yakında yok
olacaktı. Zeynep’in kalbi bu çiçeğe karşı merhametle doldu.
"Haydi!" dedi annesine “Resmini yap da onu herkese gösterelim. Belki
de insanlar korunmaya ihtiyacı olduğunu bilmiyorlardır.”
“Bu harika bir fikir!” dedi babası, “Bence de senin dediğin gibi
yapalım!..”

Iris kirkwoodiae: Kahramanmaraş Kurtkulağı, Ahır Dağı’nın kireç
taşı yamaçlarında 750-1700 m yüksekliklerde yetişir. Olağanüstü
gösterişli morumsu-siyah renkli iri çiçekleri, nisan-mayıs aylarında
açar. Dar bir yayılış gösteren bu nadir bitki, Ahır Dağı’ndaki doğal
yaşam alanlarını hızla kaybetmektedir. Dağın yamaçlarının
konutlarla yapılaşması, bağ/bahçeye dönüştürülmesi ve yol
yapımı gibi nedenlerle bitkinin geleceği tehlike altındadır.

Pati ile Yolculuk Antakya'da Yeni Arkadaşlar

Yazan: İsmail Karakurt
Resimleyen: Hilmi Demir

sabah sevinçle uyandık.
Burası Antakya’nın şirin bir köyü.
Şehir artık uzakta.
Köy; defneler, çitlembikler, incirler ve zeytinlikler
arasında.
Ağaçlarda adlarını bilmediğimiz kuşlar...
Babamın öğretmen arkadaşı Murathan amcayı ziyarete
geldik.
Bilge, onun tek çocuğu. Yüzü zambaktan bir kız.
Kahvaltıdan sonra köyün kırlarında gezmeye çıktık.
Kırlarda gezerken Bilge’nin arkadaşlarıyla tanıştık.
Sözleştik.
Okulun avlusunda buluşup oyunlar oynayacağız.
Bilge, Gökçe, Pati ve ben… Öğleden sonra okula vardık.
Bilge’nin arkadaşları Zeynep, Atlas ve Orçun da geldi.
Yanlarında misketler ve bir de kazık getirmişler. “Haydi,
luk luk oynayalım!” diye bağrıştılar.
Toprağın üzerine dört küçük çukur, bu dört çukurun
ortasına da beşinci çukuru kazdılar.
Misketlerimizi bu çukurlara nasıl atabileceğimizi
gösterdiler.
Beş metre kadar uzağa çekildik.
Oradaki çizgiden, bir numaralı çukura doğru
misketlerimizi attık.
En yakın misketi Atlas atmıştı.Oyuna ilk o başladı.
Sonra hepimiz sırasıyla bir, iki, üç, dört ve en sonda YUTUCU
denilen beşinci çukura misketlerimizi sokmaya çalıştık.
Beşinci çukura kadar hepimiz, birbirimizin misketlerini çukurlara
girmemeleri için engellemeye çabalıyorduk.
Ancak Zeynep’in misketi, beşinci çukura girdikten sonra oyunun
rengi değişti. Çünkü Zeynep turu tamamlamıştı. O artık, bizim
misketlerimizi vurarak yutmaya (kazanmaya) çalışacaktı.
Ardından Bilge ve Orçun, Zeynep’ten kurtularak beşinci çukura
misketlerini soktular. Böylece onlar da bizim misketlerimizi
kazanmaya başladılar.
Oyun bitti.
Yeni arkadaşlar edinmek öyle güzel ki!
Bütün oyunlar, çocukların neşesi hiç eksilmesin diyeymiş.
Eve döndüğümüz sırada, sokaktaki bir köpeğin küçücük kediyi
sıkıştırdığını gördük.
Biz daha ne yapabileceğimizi düşünürken Pati, aramızdan ok gibi
fırladı.
Havlayarak koca köpeğin karşısına dikildi.
Ne yapıp edip kediden köpeği uzaklaştırdı.
Sonra da tüylerine dokunarak kediyi sevmeye başladı.
Dünyanın en güzel ve en duygulu fotoğrafıydı bu!
Hepimiz koşarak Pati’nin boynuna sarıldık.
Gösterdiği kahramanlıktan dolayı onu tebrik ettik.
Sadece bizim değil, yeni arkadaşlarımızın da gözünde büyümüştü
Pati.

Emir'in Isınma Farkındalığı Denizanalarının Yolculuğu

Yazan: Seher Esra Akyol
Resimleyen: Şebnem Aydın

“Yakışıklı torunum gelmiş!” diyerek kapıyı açtı
babaannem. Onun sevinçten parlayan gözleri
mutluluğun resmini çiziyordu.
İçeri girip hasret giderdikten sonra dayanamayıp “Tüm
gün evde oturmayacağız, değil mi? Haydi, denize
gidelim!” dedim.
Sabırsızlığıma herkes kahkahalarla güldü.
Dedem, “Gidelim tabii, aslan parçası.” dedi.
Antalya’nın Kemer ilçesinde oturan babaannemlerin
evi plaja yürüyerek on dakikalık mesafedeydi. Oraya
vardığımızda annemler şezlong ve şemsiye kiralarken
ben kendimi Akdeniz’in ılık sularına atmıştım bile.
Kıyıda yüzmeye çalışıyor, çarşaf gibi denizin keyfini
çıkarıyordum. Bir yandan da babamlara “Deniz çok
güzel, haydi siz de gelin!” diye sesleniyordum.
Denizde bir süre yüzüp oynadıktan sonra vücudumun
çeşitli bölgelerinin kaşınıp yandığını hissettim. Kolumu
kaşırken bacağım, bacağımı kaşırken sırtım tuhaf bir
şekilde kaşınıp duruyordu. Denizden can havliyle çıkıp
babaannemlerin yanına koşa koşa gittim.
“Her yanım kaşınıyor babaanne.
Şu hâlime bir bakın.” dedim.
“Aaa, ne oldu sana böyle yavrum!
Vücudun kıpkırmızı olmuş. Benimle
gel canım.” dedi babaannem ve beni
sahilde duş alınan yere götürdü.
Arkamızdan koşarak gelen babam,
“Bekleyin!” diyerek yıkanmama
engel oldu ve nefes nefese “Kıyıya
denizanaları vurmuş. Muhtemelen
bir denizanası vücuduna değdiği için
kaşınıyorsun. Tatlı su, deri üzerinde
kalan zehri açığa çıkarıp daha fazla
zarar verebilir. Seni önce şu kovadaki
deniz suyu ile yıkayalım sonra da
hastaneye götürelim.” dedi.
Arabayı almak için yola
koyulduğumuzda hâlâ çılgınca
kaşınıyordum. Babama korkuyla
“Denizanaları çok mu zararlı?” diye
sordum.
Babam detaylı bir açıklama yaptı:
“Emirciğim, denizanalarının pek çok
türü zehirlidir ama zehrin etkisi türden
türe farklılık gösterir. Ayrıca kişilerin
alerjiye verdiği tepkilere bağlı olarak
farklı belirtiler ortaya çıkabilir. Yani bir
denizanası türü; bir kişide hafif kaşıntı,
kızarıklık şeklinde etki gösterirken
başka bir kişide kuvvetli ağrıya ve
kabarcık oluşumuna neden olabilir
ama merak etme geçecek.”
Babamın açıklamalarından kısa bir
süre sonra arabaya ulaştık ve hemen
hastaneye gittik. Gerekli tedaviler
yapıldıktan sonra kaşıntım geçti.
Kızarıklıkların da kısa sürede geçeceği
söylendi.
Başıma gelen bu talihsiz olayı benden
başka pek çok kişinin de yaşadığını
akşam yemeğinde dedemlerle
haberleri seyrederken öğrendim.
Hepimiz şaşırmıştık. Haberleri sunan
sunucuya iyice kulak kesildim. Sunucu,
durumu ayrıntılı bir şekilde açıklıyordu:
“Denizlerimizi, bu defa Kızıldeniz gibi
tropikal sulardan Akdeniz’e geçen
denizanaları istila etti. Küresel ısınma;
okyanus ve deniz sularının ısınmasına
sebep oluyor. Isınan deniz suyundaki
oksijen seviyesinin düşmesi, bazı
balıkların ölümüne neden olurken
istilacı türleri artırıyor. Böylece
ekosistemin dengesi hızla bozuluyor.
Ayrıca aşırı avlanma, plastiklerin
artması ve kirlilik gibi nedenler de bu
istilayı artırıyor...” diyordu.
Öğrendiklerim karşısında hayretler
içinde kaldım. Isınmanın deniz canlıları
üzerindeki olumsuz etkisini bizzat
deneyimlemiştim. Haberleri endişeyle
seyrederken ekosistemdeki her
durumun birbiriyle ne kadar bağlantılı
olduğunu artık daha iyi anlıyordum.

Mavi Kapılı Kitapçı

Yazan: Tuğba Coşkuner
Resimleyen: Zeynep Begüm Şen

Köylerin birinde mavi kapılı iki katlı bir kitapçıya rastladım. Böyle
güzel bir kitapçı, çoğu büyük şehirde bile yok. Şaşırdım. İçeri girdim.
Kasanın hemen yanında eskimiş bir kâğıda elle yazılmış bir ilan
gördüm. İlanda “kitap okuyucuları”ndan bahsediyordu.
Şaşırarak “Bu nedir?” diye sordum. Kasadaki
adam köyde bu şekilde çalışan çocukların
ve gençlerin olduğunu söyledi. Özellikle bu
çocuk ve gençleri kitap okumaya teşvik etmek
amacıyla “Kitap okuyucusu” diye bir şey
başlatmışlar.
Çocuklar veya gençlerden isteyenler kitapçıya
gelir, ilan için kaydolur, ne tür kitapları tercih
ettiklerini ve başkaları için hangi kitapları
okuyabileceklerini söyler, iletişim bilgilerini
bırakırlarmış. Okumaya vakti olmayan,
okuma bilmeyen, canı o gün kendi başına
okumak istemeyen kişiler kitapçıyı arayıp
mesela falancanın şu kitabını bir buçuk saat
boyunca okuyacak biri var mı, D vitaminim
eksikmiş, doktor bol bol güneşlenmemi söyledi,
güneş gözlüğü ile okumakta zorlanıyorum,
falancanın şu kitabını da okumayı daha fazla
erteleyemem gibi şeyler söylerlermiş.
Kitapçı da kendisine kayıt olan kitap
okuyucuları listesine bakar, bu işi yapacak yaşı
uygun birini gözüne kestirir ve ona falancanın
şu kitabını okumak isteyip istemediğini
sorarmış. Eğer olumlu bir cevap alırsa
ardından ücrette anlaşırlarmış. Ayrıca kitapçı,
tren garının hemen yanında olduğu için
müşterilerin arasında tren bekleyen yolcular
da bir hayli fazlaymış.
Kitap okuyucularından yaşları küçük olan, bire
ikiye giden bile varmış. Kitapçı hiçbirini geri
çevirmezmiş, çok yavaş okuyorlarmış ama
köylülerin sırf onlar harçlıklarını çıkarsınlar
diye günlerce parkta bahçede Ayşegül serisi
dinlediği bile olurmuş. Bazen insanlar hasta
ziyaretlerine gidemez, onun yerine yakınlarına
en sevdikleri kitapları okuyacak, kitap
okuyucularını gönderirlermiş.
Ne güzel değil mi? Hatta bu durum zamanla
bir tür hediyeleşme biçimine dönüşmüş. Kimi
zaman da yazarlar kendi yazdıkları kitapları, bir
köy kahvesine oturup bir kitap okuyucusunun
ağzından sesli olarak duymak isterlermiş ki ne
yazdıklarını bir de böyle görsünler. Sonuncusunu
nereden bildiğimi sormayın, öyle işte.

Biricik Soru, Binbir Cevap

Mustafa Çiftci

Mustafa ağabey, siz Yozgat’ta yaşayan iyi bir
yazarmışsınız. Hikâyeleriniz çok seviliyormuş.
Hatta hikâyeleriniz "Gönül Dağı" diye bir
diziye ilham kaynağı olmuş. Babam sizin
hikâyelerinizi okuduğunda çocukluğuna
gittiğini söylüyor. Ben şunu merak ediyorum:
Siz hikâyeler yazıyorsunuz, anlatıyorsunuz.
Yazdıklarınız çok seviliyor. Acaba siz
çocukken çevrenizde size masal anlatan,
hikâye okuyan bir büyüğünüz var mıydı?

Sevgili kardeşim, ben küçükken
dinlemeyi çok severdim. Dedemi,
annemi hep dinledim. Onlar da güzel
anlatıyorlardı. Masal, hikâye, hatıralar...
Bir hikâyeyi anlamanız için o hikâyeyi
sevmeniz lazım. Hikâyeyi sevmek için
de hikâyenin sevdiğiniz biri tarafından
anlatılması lazım. Onun için televizyonun,
tabletin, telefonun anlattığı hikâyeler
kaybolur gider ama sevdiklerinizin
anlattığı hikâyeler nakış gibi aklınızda
kalır.
Sen de sevdiklerine söyle, sana hikâyeler
anlatsınlar. Çünkü ben annemi, dedemi
dinledikçe sanki o anlatılanları kendim
yaşamışım gibi hayaller kurmaya
başlardım. Öğrendiklerimi arkadaşlarıma
da anlattım. Böylece küçükken hem
dinleyerek hem anlatarak yaşadım.
Şimdi küçükken dinlediğim ve içinde
devler, cüceler, rüzgârdan hızlı atlar,
dünyalar güzeli sultan kızları, kahraman
şehzadeler bulunan masalları bana
anlatacak kimse yok. Ben de o hikâyeleri
çevreme anlatarak hikâye susuzluğumu
gideriyorum.
İnsan hikâye anlattıkça yeni hikâyeler
de duymak, dinlemek istiyor. İnsanların
hikâyeleri apartmanların, teknolojik
cihazların ve hızlıca akıp giden hayatın
kurtların, kuşların, ağaçların hikâyeleri
de daldan toplanmadığı için çürüyen
meyveler gibi çürüyüp gidiyor.
Biliyor musun? İnsanın hikâyesini dinledikçe
hayvanların ve bitkilerin hikâyesini de
duymaya, anlamaya başlarsın. Çünkü
insan severek yaptığı işte daha hassas,
daha arzulu olur. Arzuyla ve hissederek
dinlediğin zaman bitkiler ve hayvanlar
neler anlatır neler?
Gel, istersen şöyle yapalım: Bugünden
itibaren sevdiklerine hikâye hediye
et. İlk önce anne babana anlatarak
başla. Göreceksin ki sen onlara hikâye
anlattıkça onlar da sana hikâye, masal ve
hatıralarını anlatacaklar. Sen öncü ol. Bu,
hediyeleşmektir, muhabbettir. Ne demiş
eskiler: İnsanlar konuşa konuşa anlaşır.

Umudum ve duam odur ki
çevrende seni anlayan,
dinleyen ve sana güzel
şeyler anlatan insanlar hep
var olsun. Bir hikâye de
benden olsun. Çevirelim
bakalım sayfayı.

Serçe Mustafa'nın İlk Uçuşu

Yazan: Mustafa Çiftci
Resimleyen: Zehra Binark

Serçeler yumurtlayıp çoğalarak aile olur. Serçe Mustafa da “kuş yuvası”
denilen o sıcak yuvada yumurtadan çıkınca anne babasının gözdesi oldu.
“Mustafa” ismi dedesinin ismiydi. Bu yüzden “Yavrumuzun ismi Mustafa
olsun.” dediler. Ama Yozgat’ta söylendiği şekilde herkes onu “Serçe
Mısdafa” diye seviyordu.
Serçe Mısdafa uçmayı babasına bakarak öğreniyordu. Anne babası da
kuş dili bildiklerinden ne anlatıyorlarsa güzel sesleri ile anlatıyorlardı.
Mısdafa, onları dinlemeyi çok seviyordu. Babası ona uçarken nelere
dikkat etmesi gerektiğini söylüyordu.
Mısdafa, kanatlarının ne kadar
açılacağını, gövdesi ve kanatlarının ne
renk olacağını merak ediyordu. Annesi
“Sabretmelisin.” dedi. Böylece Mısdafa
sabretmeyi öğrenmeye başladı.
Uçma günü geldiğinde Mısdafa pek
heyecanlıydı. İlk olarak Yozgat’ta bulunan
Çamlık ormanında uçacaktı. Annesi
Mısdafa’ya dedi ki: “Hiç korkma,
yorulunca hemen bir dala kon. Burada
ağaçlar seni korur.”
Yuvanın kenarına önce
babası geldi ve pırr ederek
uçtu. Sonra Mısdafa uçacaktı.
Arkasından da annesi gelecekti. O
sırada hafif bir rüzgâr esti. Rüzgâr çam
ağaçlarının kokusunu getirdi. O zaman
Mısdafa çok mutlu oldu. Sanki ağaçlar
“Gel, aramıza katıl.” diyorlardı. Mısdafa
o heyecanla kendini rüzgârın kollarına
bıraktı. Babasının dediği aklına geldi:
“İlk kanat çırpışın acemice olabilir ama
hayatta en önemlisi, yanlış kanat çırpsan bile sabırla
kanat çırpmaya devam etmendir. Unutma, kanatlar çırpına
çırpına öğrenirler uçmayı.”
Mısdafa birkaç kere sendeledi ama sonunda pır pır eden kanat seslerini
duydukça açıldı. Sanki göğsü genişledi. Kalbi de pıt pıt ediyordu ve
kanatlarıyla bir olup şarkı söylüyordu. Sanki Mısdafa’nın bu şarkısını ağaçlar
da dinliyordu.
Mısdafa ilk uçma dersinde yorulana kadar uçtu. Babası dedi ki “Aşk ile
severek çalışırsan yorulmazsın. Onun için yaptığın her işi coşku ile yaparsan
enerjin hiç ama hiç tükenmez.”
Babasının sözleri ve annesinin güzel ötüşü ile Mısdafa sürekli uçmak ve
ağaçlara şarkı söylemek için sabırsızlanıyordu, böylece uykuya daldı.
Rüyasında usta bir serçe gibi uçarak Çamlık’taki her dala kondu. Yeni
arkadaşlar edindi. Onları pek sevdi.
Bakalım, bundan sonra nerelere uçacak Mısdafa, neler görecek ve kimlerle
tanışacaktı?

Cesur ve Güçlü

Yazan: Nazife Burcu Takıl
Resimleyen: Cemile Şık

tırtıl Cesur, uyandığında kendini kelebek olarak bulmuştu.
O günden beri yeni hâline alışmaya çalışıyordu ve açıkçası biraz zorlanıyordu.
Bazen her şeyi aynı anda yapmaya çalışıyor bazen de boş boş oturuyordu.
Bir keresinde annesi:
— Boş boş oturmak diye bir şey yoktur. Otururken düşünmez misin sen hiç, diye
sormuştu.
Cesur:
— Düşünürüm tabii.
— Hah işte, düşünmek de bir iştir, demişti annesi.
O günden beri Cesur, ne zaman otursa bir şeyler düşünür, düşünürken de
annesinin bu sözünü hatırlayıp gülümserdi.
Annesinin o sözü söylediği gün, babası da tozlu bir dalın yaprakları arasından:
— Hele ki düşünürken gülümsersen… İşte o var ya! O en büyük iştir. Çok da büyük
meziyettir, demişti.
Cesur, bir an için annesi ve babasının yanında olduğu günleri hatırladı,
gülümsedi: "Ne çok gülümsüyorum artık. Demek ki çok büyük bir iş
başarıyorum." dedi kendi kendine.
Ardından çevresindeki beyaz ve sarı papatyalara baktı. Eskiden yaşadığı
yerde hep laleler olurdu. Annesi ve babasıyla lalelerin içine salıncak yapar,
eğlenirlerdi. Kelebek olarak uyandığından beri eski günleri de özlemeye
başlamıştı.
Evden niye bu kadar uzakta olduğunu, herkesin neden ilerideki tepenin
ötesine gittiğini anlamamıştı. Ama yalnız olmadığını çok iyi biliyordu. Onun
gibi rengârenk kanatlarıyla uçmaya çalışan o kadar çok arkadaşı vardı ki...
Bazıları uçmayı çoktan öğrenmiş, kanatlarını bile güçlendirmişti.
Bir sabah yan yapraktaki arkadaşı:
— Cesur, ben artık uzun süre uçabiliyorum, ileride rengârenk kır çiçekleri var, tam şu
tepenin ardında, herkes bizi orada bekliyor, haydi sen de gel, demişti.
Cesur, tepeye doğru bakıp:
— Ama o tepe çok yüksek, diye mırıldanmıştı.
— Seni hazır olana kadar bekleyeceğim, merak etme.
Cesur, yalnız olmadığını bilmek ne güzel bir his, diye geçirdi içinden.
Ertesi gün arkadaşı yine geldi:
— Haydi, karşıki tepenin ardında o kadar çok çiçek tarlası var ki… Gidelim artık. Kanatlarını
gerip rüzgârı arkana almalısın, işte böyle!
Cesur gülümsedi:
— Galiba artık hazırım. Günlerdir boş boş oturmadım, hep düşündüm, epeyce de
gülümsedim, neden biliyor musun?
— Neden?
— Çünkü çokça ayaklı, yeşil bir tırtılken şimdi beyaz benekli, kanatlı bir kelebeğim. Tırtılken
kelebek olduysam her şeyi yapabilirim. Beni bekleyen çiçek tarlasına
ulaşmak için de şu tepeyi geçebilecek güçteyimdir, öyle değil mi?
Arkadaşı gülümseyerek:
— Adın gibi cesursun, dedi.
— Teşekkür ederim. Bu arada kanatlarını çırpabilen herkes aslında
çok cesurdur. Bir de boş boş oturmak aslında çok büyük iştir.
Tabii güzel şeyleri düşünüp gülümsüyorsan… Çünkü kendini
gülümsetebilecek düşünceyi bulan
herkes çok güçlüdür, dedi kanatlarıyla
havada süzülürken.

Umuda Yolculuk Bileti

Yazan: Asiye Dursun Budak
Resimleyen: Özden Sayın

Bu dünyadaki masallarda, filmlerde, şarkılarda ve
öykülerde ne çok kahraman var? Kimisi zorluklarla baş eder,
kimisi ihtiyacı olana yardım eder, kimisi de kendisi için mücadele
eder. Kimisinin ise tam pes edeceği anda karşısına devam
etmesini sağlayacak bir şey çıkar. Bu; şefkat dolu bir aile üyesi,
kalbindeki sevgi, içindeki güç, elini tutan bir bilge veya sadık bir
hayvan dostu olur bazen.

Zor zamanlar her kahraman için farklı şekilde kendini gösterir: Sevdiği bir oyuncağın
kırılması, okulda istediği başarıyı elde edememesi, sevdiği kişilerden ve yerlerden
uzak kalması, hiçbir şeyi kontrol edemeyeceğini düşünmesi, her şeyin birdenbire
değişmesi ve bir daha eskisi gibi olmayacağını düşünmesi, kalbinde bir ağırlık
hissetmesi, renklerin birden solması…
Bu türden zor durumlar ve duygular, dünyadaki birçok insanın başına gelebilir. Asıl
hikâye de bundan sonra başlar. Kahramanlar, kahraman olmak için bu zorluklarla
baş etmeye çalışırlar. Kendilerini çok güçlü hisseden ve tüm zorluklarla baş
eden kahramanlar bazen ne yapacaklarını bilemeyebilirler. Böyle zamanlarda
kahramanları kahraman yapan kalplerindeki umudu asla yitirmemeleridir.
Umut, onlara zorluklarla baş etmeleri için farklı biletler sunar. Hangi biletin kime iyi
geleceği belli olmaz. Bazen kahramanlar kendileri için de bilet oluştururlar. Şimdi
sıra sende! Sana iyi gelecek biletleri yanına alabilir ve boş bileti kendine iyi gelecek
şekilde doldurabilirsin.
• 1. BILET •
Zorlandığın zamanlarda
sana destek olacak
kişi veya nesneleri
hatırlayabilirsin. Onlarla
duygularını konuşmayı
deneyebilirsin.
• 2. BILET •
Yaşadığın ama
anlatamadığın
duygularını yazmaya,
çizmeye, boyamaya ne
dersin?
• 3. BILET •
İhtiyaçlarının ne olduğunu
düşünebilir ve onları
gidermek için güvendiğin
birinden yardım alabilirsin.
• 4. BILET •
Daha önce baş ettiğin
zorlukları aklına
getirerek güçlü yanlarını
listeleyebilirsin.
• 5. BILET •
Kendini güçlü hissedeceğin
ve kontrolün sende olduğu
etkinliklere katılabilirsin.
Oyun, dans, boyama…
• 6. BILET •
İçindeki olumsuzlukları bir
balonun içine üfleyebilir
ve balonu gökyüzüne
bırakarak onlarla
vedalaşabilirsin.
• 7. BILET •
10 yıl sonrasına,
gelecekteki kendine
mektup yazmak
sana iyi gelebilir.
• 8. BILET •
Çevrende yardım
edebileceğin kişi ve
durumları gördüğünde
onlara yardım isteyip
istemediklerini sorabilirsin.
• 9. BILET •
Bu zor zamanlara rağmen
yaşadığın güzellikleri
sihirli gözlükle bulmayı
deneyebilirsin.

Ahretlik

Yazan: Çağrı Gürel

Her adımımda parmaklarıma küçük
taşlar batıyor. Neneme “Yoruldum.”
diyorum ama onun aldırdığı yok. “Daha
şimdi kalkmadık mı pınarın başından?”
diye soruyor.
Bir de taşla top oynadım, çizmemi
yırttım diye söyleniyor. Ne yapayım,
topum yok ki oynayayım. Çerçi iki
haftada bir geliyor, üstelik artık top da
getirmiyor. Nenem bana Kocaköy’den
çizme alacak sonra ben nenemden top
da isteyeceğim.
Nenem, “Yeşil renkli meşin çizme,
yeşil renkli meşin çizme!” diye ağlayıp
tutturduğumu, bunun için yola
düştüğümüzü söylüyor. Öyle çizmeyi
televizyondan gördüğümü, bu
televizyonun ne kötü bir şey olduğunu
söyleyip duruyor.
Hiç cevap vermiyorum. Suratım asılıyor.
Nenem etrafına bir baksa ya! Herkesin
artık meşin çizmeleri var. Hem yepyeniler
hem parıl parıl parlıyorlar.
Nenemin önce kaşları çatılıyor ardından
sevecenlikle yüzü aydınlanıyor.
“Somurtma hemen, gidiyoruz işte!”
diyor.
Yırtık çizmemin içi taşla kumla doluyor.
Biraz dursak, diyeceğim ama nenem
yine mırıldanmaya başlamış.
“Nene, nene, nene!.. diyorum. Beni
hiç dinlemiyor. “Ahretlik” diye birinden
bahsediyor. “Öğlen onun evine varmış
oluruz, orada biraz dinleniriz.” diye
konuşup duruyor. “Ahretlik”in ne
olduğunu bilmiyorum.
Çizmemdeki kumu bir anlığına
unutuyorum. Nenem, “Ahretlik”in
yataktan kalkamadığını söylüyor. Neden
kalkamıyor yatağından, hep uyuyor mu?
Hasta mı acaba?
“Nene, nene!..” diyorum yine. Nenemin
beni duyduğu yok. Bu Ahretlik çok önemli
biri galiba. Nenem onu rahatsız ederiz
diye çekiniyor. Çocukken onunla ne kadar
iyi arkadaş olduklarını, birbirlerini hiç
üzmediklerini söylüyor. Şu karşı dağlarda
koyun inek güttüklerinden hatta bir
defasında sürülerine kurt dadandığından
bahsediyor.
Nenemin hatıraları masal gibidir. Hemen
her gece bana masal anlatır. Masal
uyduramazsa çocukluğunu anlatır.
“Bacım.” diyor o teyzeye. Şimdi meraktan
çatlayacağım.
“Nene, nene!..” diyorum yine.
“Ne var oğlum?” diye kızıyor birden.
“Bir şey yok.” diyorum, “Ahretlik ne
demek?”
Nenem gülümsüyor.
“Ahretliği bilip de ne yapacaksın?”
diye soruyor.
“Hiç, merak ettim.”
“Senin en iyi arkadaşın kim?”
“Hüseyin, İhsan, Mevlüt…”
“Hepsini sayma oğlum.” diyor nenem,
“En iyi anlaştığın arkadaşın demek
istedim, dostun kim?”
“Dost mu, dost ne demek?”
“Aman oğlum!” diye iç çekiyor nenem.
“Senin de soruların hiç bitmiyor, sana laf
anlatmaya korkuyorum. Her sözüme bir
soru, her sözüme bir soru?..”
Bir araba geliyor, nenem arabalardan
korkar. Beni kolumdan tutup kenara
çekiyor hemen.
Çizmem taşla dolu… Hiç şikâyet
etmiyorum. Araba gördüğümüze göre
köye yakınız demektir. Yeşil renkli meşin
çizme geliyor aklıma, gülümsüyorum.
Top da isteyeceğim, onun rengi önemli
değil. Nasılsa poşeti yırtılana kadar
çıkarmayacağım…

Dört Mumlu Ev

Yazan: Evrim Ölçer Özünel
Resimleyen: Tuğçe Cüre

Haydi çocuklar! Yanaşın
yamacıma da bir masal anlatayım.
Dinlerseniz sonunda size bir de
hediye bırakayım.
Evvel zamanda, kalbur samanda,
çok eski zamanların birinde yaşlı
ve kocaman bir taş ev varmış. Bu
evin duvarları da çok kalınmış.
Evde kimlerin yaşadığı belli
değilmiş ama içinde sürekli dört
mumun yandığı bir oda olduğu
bilinirmiş. Bu odadaki mumlar
o kadar yaşlıymış ki kimse ilk ne
zaman ya da kim tarafından o
odaya getirildiğini de bilemezmiş.
Dediklerine göre zamanın
başlangıcından beri yanıyormuş
mumlar. Orada yaşayanlar ne
kadar merak etseler de evin
içine girmeye bir türlü cesaret
edemezlermiş.
Bu evin olduğu yerde yaşayan
küçük bir çocuk varmış. Bu çocuk
biraz meraklı, biraz heyecanlı,
biraz da afacanmış. O da evin içini
herkes kadar merak ediyormuş.
Günlerden bir gün merakına
yenilmiş ve birdenbire kendini
kocaman taş evin büyük ve süslü
ahşap oymalı kapısından içeri
girerken bulmuş.
Etrafta hiç kimsenin onu
görmediğinden emin olunca hızla
kapıyı aralayıp içeri atılmış. Taş
evin ahşap merdivenlerinden yukarı
kata çıkmış. Ortalık çok sessizmiş.
Yavaş yavaş ilerlemiş. Evin diğer
köşesinden gelen bir konuşma
sesi işitmiş. Sesin geldiği odanın
kapısının önüne varmış. Kapının
anahtar deliğinden içeri bakmış.
Odada koskoca bir şamdanda
yanan dört mumun birbiriyle
konuştuğunu görmüş. Kapıya iyice
yanaşıp dinlemeye başlamış.
İçeriden önce ince bir ağıt sesi
duyulmuş. Mumlardan en baştaki
konuşmaktaymış:
“Ahh ah, artık beni kimse
önemsemiyor ve sevmiyor! Benim
boşu boşuna yanmamın ne anlamı
var? Adım BARIŞ ama artık insanlar
birbirleriyle hep savaşıyor. Dünya
barışı çoktan unuttu. Bu yüzden
artık yanmayacağım.” demiş ilk
mum ve puuffff diye sönüvermiş.
Ardından ikinci mum sözü
devralmış:
“Ahh ah, artık beni kimse fark
etmiyor! Benim boşu boşuna
yanmamın ne anlamı var? Adım
SEVGİ ama artık kimse beni sevmiyor.
İnsanlar birbirlerine sevgi göstermiyor.
Sevgisiz bir dünyada ben ne
yapayım, o yüzden ben de artık
yanmayacağım.” demiş ve tıpkı ilk
mum gibi puuffff diye sönmüş.
Her mum söndüğünde oda daha da
karanlık bir hâl alıyormuş. Çocuk
duyduklarına ve gördüklerine
inanamıyormuş. Üstelik çok da
üzülüyormuş ama dinlemeye devam
etmiş. Üçüncü mum konuşmaya
başladığında:
“Ahh ah, artık kimse benden söz
etmiyor. Benim boşu boşuna
yanmama ne gerek var? Adım
İNANÇ ama insanlar artık hiçbir
şeye inanmıyorlar. Birbirlerine
güvenmiyorlar. Doğaya saygı bile
göstermiyorlar. İnançsız bir dünyada
ne yapayım, o yüzden ben de artık
yanmayacağım.” demiş ve o da
puuffff diye sönüvermiş.
Kapının ardındaki çocuğun kalbi küt
küt atmaya başlamış. Kulaklarına
inanamıyormuş. Heyecanla kapıyı
aralamış. Ağır kapı gıcırdayarak
açılmış. Çocuk hemen yanan son
mumun yanına gitmiş:
“Neler oluyor böyle? Dünyadan
Barış, Sevgi ve İnanç ateşi giderse
biz nasıl yaşarız? Ne olur bari sen
sönme!” diye seslenmiş dördüncü
muma.
Dördüncü mum sıcacık sesiyle çocuğa
karşılık vermiş:
“Bak küçüğüm, sakın üzülme! O
gördüğün üç mum, dünyaya karanlık
çöktüğünde hep söner. Ama benim
adım UMUT, ben hiç sönmem.
Böylece de onları her söndüklerinde
yeniden yakabilirim. Şimdi şurada
duran kibritlerin birini al ve onu benim
ateşimle tutuştur. Sonra da diğer
mumları uyandır.” demiş.
Çocuk çok sevinmiş. Hemen göz
yaşlarını silmiş ve Umut mumunun
dediğini yapmaya başlamış. Teker
teker sönen Barış, Sevgi ve İnanç’ı
uyandırmış. Her biri uyandığında
oda daha da aydınlanmış. Çocuk
geleceğe umutla bakarak odadan
ayrılmış. O günden sonra ne mi
yapmış bizim küçük çocuk?
Başından geçen bu hikâyeyi
umudunu yitiren ve üzülen tüm
çocuklarla paylaşmış. Bana
da çocukken karşılaştığımızda
anlatmıştı. Ben de o günden sonra
bu masalı umudunu yitiren herkese
anlatır oldum. Kim bilir, bu masalı siz
de artık başkalarına anlatırsınız.
Eee, o zaman gökten üç elma
düşsün! Birincisi bu masalı okuyan
ya da dinleyen sizlerin başına,
ikincisi umudunu yitirmeyen herkesin
başına, üçüncüsü de bu masalı ilk
defa anlatan yaşlı masalcının başına
düşsün.

Serçe Türküleri

Yazan: Mustafa Ruhi Şirin
Resimleyen: Ayşenur Şirin

Sen dört mevsimin
Küçük sazı
Kim öğretti sana
Cennetin dilini
Konsan
Serçe parmağıma
Türküler
Söyleyerek
Karşılasak yazı
Daha güzelleşip şenlense
Evimiz bahçemiz
Türkiye’miz
Ve dünyanın
Her yanı

Ben Bir Ağacım

Yazan: Aytül Akal
Resimleyen: Ahmet Demir

Kollarım göğün yüzüne uzanır,
Köklerim toprağın derinine.
Gölgem her canlıya davettir.
Meyvelerim de öyle.
Mevsimlerin biri gelir biri geçer.
Bazen yanında hüzün getirir,
Bazen beklenmedik sevinçler...
Yağmurlar yağar,
Bir bakarsın sel olur, ıslanırım.
Karlar yağar,
Bir bakarsın don olur, üşürüm…
Her zorluğa direnirim ben.
Öylesine bağlıyım toprağıma
Şaşırtsa da doğa beni gücüyle,
İnatla sarılırım yaşama.
Yine yapraklanır, çiçek açarım
Yine kuşlar konar dallarıma.
Ben bir ağacım da,
Her canlı, biraz ağaçtır aslında.

Sen Hiç "Uçan Ev" Gördün mü?

Hilal Turan

Sen Hiç "Uçan Ev" Gördün mü?

Pamuk ninelerimizi, tonton dedelerimizi ne çok
severiz, değil mi?
Bizleri koşulsuz seven, ne istersek yapan, sevgi dolu,
ay yüzlü büyüklerimiz iyi ki var!
Bizden çok daha uzun yıllar yaşamış olduklarından,
onların da bir zamanlar bizim gibi maceracı ve
hayaller kuran mini mini çocuklar olduğunu unuturuz.
Evet, biz insanlar; tüm canlılar gibi doğar, büyür,
daha da büyür ve yaşlanırız. Bazılarımız büyürken
çocukluk zamanlarında kurdukları hayallerin
peşinden gider, bazılarımız ise çocukluk hayallerini
unuturlar.
İşte bu sayımızda bahsedeceğimiz “YUKARI BAK”
filmi, bir zamanlar çılgın hayaller kuran çocuklarken;
büyümüş, evlenmiş ve birlikte yaşlanmış tonton bir
çiftin hikâyesiyle başlıyor.
Maceracı bir ruhla dünyayı gezmek isteyen Ellie ile
kendi hâlinde ve biraz da huysuz Carl, çocukken
arkadaş oluyorlar. Büyüyünce evlenip ömürlerini
birlikte geçiriyorlar. Ellie, Güney Amerika’daki Cennet
Şelalesi’ne gitme hayalini gerçekleştiremeden
dünyaya veda ediyor.
Artık tonton bir dede olan Carl, yalnız kalınca çılgın
mı çılgın bir karar veriyor. Böylece çocukluk hayalini
gerçekleştireceği çok heyecanlı bir macera başlıyor.
Çocuklar, siz hiç evinizi balonlarla uçarken hayal
ettiniz mi? Rengârenk balonlarla gökyüzünde
süzülen, kuşlarla birlikte uçan, şehirlere, insanlara
kısacası dünyaya yukarıdan bakan şirin mi şirin bir
ev... Hayali bile çok güzel, değil mi?
Carl, yüzlerce balonla evini “Uçan Ev”e dönüştürüyor
ve Ellie’nin hayalini gerçekleştirmek için eviyle
birlikte gökyüzüne yükseliyor.
Şirin eviyle gökyüzünde ahenkle süzülürken,
birden evin kapısı çalınıyor. “İyi ama
gökyüzünde evinin kapısını çalan kim
olabilir ki?” dediğinizi duyar gibiyim. Carl,
aynı merakla kapıyı açıyor ve karşısında
ona yardım ederek “Yaşlılara Yardım”
rozetini almak ve izcilik görevlerini
tamamlamak isteyen “Doğa Kâşifi”
Russell’ı buluyor.
Carl bu huzur dolu yolculuğunu,
heyecanlı ve sürekli konuşan
Russell’la paylaşmak zorunda kaldığı
için başta çok mutsuz oluyor. Üstelik
Güney Amerika’ya vardıklarında
onlara rengârenk dev bir kuş ile bir
köpek katılıyor.
Bu ilginç ekip zamanla maceracı
bir takım oluyorlar. Türlü aksaklıkların
yanı sıra son derece kötü niyetli köpekler ve onların
sahipleriyle mücadele etmek zorunda kalıyorlar.
78 yaşındaki Carl, 8 yaşındaki Russell, dev kuş ve
köpek, başta birbirlerinden çok hoşlanmasalar da
aralarındaki yardımlaşma ve dayanışmayla tüm
zorlukların üstesinden gelmeyi başarıyorlar.
Biz de Carl ve Russell gibi yeni tanıdığımız insanlara
-başta canımızı sıksalar da- şans vermeliyiz. Belki de
hayallerimizi gerçekleştirmede en büyük yardımcımız
ve macera arkadaşımız onlar olur, kim bilir?
Peki, sizin de Carl’ın “Uçan Ev”i gibi çılgın mı çılgın
bir hayaliniz var mı?

Not:
Filmin adı ne? Yukarı Bak
Yönetmeni kim?
Pete Docter ve Bob Peterson
Kaç dakika? 1 saat 36 dakika
Yapım yılı ne zaman? 2009
Türü ne? Animasyon
Orijinal adı ne? Up

Ben Merhameti Gördüm

Yazan: Veli Aknar
Resimleyen: Şebnem Aydın

Türkçe dersinden okuma parçası
ile ilgili ev ödevim vardı. Parçada
bilmediğim birçok kelime yanında
“merhamet” kelimesi ile de ilk defa
karşılaşmıştım. Ders dışında da olsa
kelimeyi birkaç kez büyüklerimden
duymuşluğum vardı ancak anlamını
bilmiyordum. Amaaan, vaktim
daha çoktu, ileride bir gün nasıl
olsa öğrenirdim. Ama içime de bir
kurt düştü. Ya öğretmenimiz bu
kelimenin anlamını sorup cümle içinde
kullanmamızı isterse ne yapacaktım!
Kelimenin anlamını öğrenmek için
sözlüğe bakmak varken o gün sözlüğü
açmak istemedim. Şimdi sayfaları
çevireceksin, kelimeyi bulacaksın,
anlamını deftere yazacaksın. Ooof, offf!
Bakmam gereken yalnızca bir kelime
olsa kolaydı ama incelenmesi gereken
kelime çoktu ve bu da çok zaman
alacaktı. Üstelik ödevin içeriğinde
kelimenin anlamını öğrenmek yanında
bir de cümle içinde kullanmak
gerekecekti.
Bu düşünceler içinde bocalarken
salondan televizyonun sesinin geldiğini
fark ettim. Bir sunucu, kulakları okşayan
sesiyle şiir okuyordu. Şiire kulak verdim.
“BEN ZAMANI GÖRDÜM” dizesi süper
bir fikri aklıma getirdi: “Ben merhameti
gördüm. Merhamet bize geldi.”
şeklinde iki cümle kurdum. Zaman
görülebiliyorsa merhamet neden
görünmesindi: Bence öyleydi.
Ertesi gün ödevimi hakkıyla yapmanın
gönül rahatlığı ile okula gittim. Türkçe
dersinde, ödevlerini dikkatlice yapan
arkadaşlar benim bile dikkatimi çekti.
Merhamet kelimesinin anlamını hem
güzelce açıkladılar hem de cümle
içinde kullandılar. Sıra bana gelinceye
kadar merhamet kelimesinin “acıma”
anlamına geldiğini öğrendim ve
yazdığım cümledeki hatayı kavradım.
Yeni bir cümle hazırlamaya fırsat
kalmadan sıra bana geldi. Kurduğum
cümleleri tedirginlikle okudum. Sınıfta
bir gülme tufanı koptu. Öğretmenimiz
de belli belirsiz gülümseyince
tedirginliğim iyice pekişti. Öğretmenim:
–Veli, merhameti nasıl gördün?
Merhamet evinize nasıl geldi, diye iki
soruyu peş peşe sıraladı. Ben de pek
düşünmeden:
–ANNEMIN BANA BAKIŞINDA,
BABAMIN GÖZLERINDE, BÜYÜK
BABAMIN SÖZCÜKLERINDE,
KEDILERIN SESINDE, KÖPEKLERIN
YÜZÜNDE GÖRDÜM, dedim. Başımı
önüme eğmiş, öğretmenimin yüzüne
bile bakamıyordum.
–Peki, eve nasıl geldi, dedi öğretmenim.
–Babamın eliyle, annemin yemeğiyle,
küçük kardeşimin ağlayışıyla dedim.
Kısa bir süre sessizlik oldu. Sınıfı
bahçeden gelen yavru kedilerin sesi
doldurmuştu.
O gün öğretmenimin bana
gülümsemesinde ve sesinde merhameti
net olarak görmüştüm. Merhamet o
gün sınıfımıza kesinlikle uğramıştı.

Evrendeki Mahallemiz Güneş Sistemi

Yazan: Sinan Koçak

Evrendeki mahallemiz olan Güneş Sistemi, milyarlarca
galaksiden birinde, SAMANYOLU GALAKSISINDE yer alır.
Güneş Sistemi içinde; Güneş, gezegenler, gezegenlerin uyduları,
asteroitler, kuyruklu yıldızlar gibi gök cisimleri bulunur.
Bu gezegenleri Güneş’e olan uzaklıklarına göre sıralayalım:
Merkür, Venüs, Dünya, Mars, Jüpiter, Satürn, Uranüs ve Neptün.
SIMDI BIRLIKTE BIR YOLCULUGA ÇIKALIM VE
DÜNYA’NIN KOMSULARINI DAHA YAKINDAN TANIYALIM.

EVRENDEKİ EVİMİZ DÜNYA
Evrendeki evimiz Dünya, Güneş’e uzaklık
bakımından üçüncü sırada yer alır. Evrende
yaşamın olduğunu bildiğimiz tek gezegen
Dünya’dır.
Dünya’nın hem atmosferi, hem de manyetik
alanı birer koruyucu kalkan görevi görür.
Meteorlar, yüzeye çarpmadan önce
atmosferimiz tarafından parçalanır.
Güneş’ten gelen yüklü parçacıklar da
manyetik alan tarafından hapsedilir.
Ay, Dünya’nın tek
doğal uydusudur.

EN HIZLI GEZEGEN MERKÜR
MERKÜR
Merkür, Güneş’e en yakın ve Güneş sistemimizin
en küçük gezegenidir. Atmosferi neredeyse yok
denecek kadar azdır. Merkür, gündüzleri çok sıcak
(425 oC), geceleri ise çok soğuktur (-172 oC).
Dünya’nın uydusu Ay’dan çap olarak biraz daha
büyüktür. Güneş sistemimizdeki en hızlı
gezegendir. Güneş etrafındaki bir turunu ortalama
88 Dünya gününde tamamlar.
Eğer Merkür’de yaşıyor olsaydınız,
Güneş'i Dünya’dan gördüğünüzden
3 kat daha büyük görebilirdiniz.

YAŞAM KAYNAĞIMIZ GÜNEŞ
Güneş bir yıldızdır ve yıldızlar
gezegenlerden çok büyüktür.
Yıldızlar, devasa bir plazma (aşırı
ısınmış gaz) küresidir.
Güneş’in yüzey sıcaklığı ortalama
5500 derece, merkezi sıcaklığı
ortalama
15 milyon derecedir.
Güneş, Güneş Sistemi’nin toplam
kütlesinin %99,8’ini
tek başına oluşturur.
Güneş, yaşadığımız gezegen
Dünya’dan o kadar büyüktür ki
1 tane Güneş’in içine 1 milyon tane
Dünya sığabilir. Fakat buna rağmen
Güneş en büyük yıldız değildir.
Güneş’ten daha büyük yıldızlar da
vardır.

DÜNYA’NIN İKİZ KARDEŞİ VENÜS
VENÜS
Venüs, boyut ve yoğunluk bakımından
Dünya’ya benzer olduğu için ona Dünya’nın
ikiz kardeşi de deriz. Çok kalın bir atmosfere
sahiptir. Bu kalın atmosfer ısıyı hapseder.
Merkür, Güneş’e en yakın gezegen olmasına
rağmen Venüs kalın atmosferiyle ısıyı
hapsettiği için yüzey sıcaklığı bakımından en
sıcak gezegendir. Geceleri gökyüzüne
baktığınızda Ay’dan sonra göreceğiniz en
parlak gökcismi Venüs’tür.
Çok eski zamanlarda insanlar Venüs’ü yıldız
zannetmiş ve ona Akşam Yıldızı, Sabah Yıldızı
ya da Çoban Yıldızı adını vermiştir. Güneş
sisteminde Merkür ve Venüs’ün uydusu yoktur.

KIZIL GEZEGEN MARS
Mars’ın yüzeyi demir oksitle kaplı
olduğundan Kızıl Gezegen olarak
adlandırılır. Mars, neredeyse Dünya’nın
yarısı kadar büyüklüğe sahiptir.
Mars’ın kütle çekim kuvveti Dünya’ya
göre daha zayıftır. Bu yüzden Mars’ta
Dünya’ya göre daha yükseğe
zıplayabilirsin.
Çok ince bir atmosferi vardır ve bu
atmosferin büyük çoğunluğu
karbondioksit ile kaplıdır.
Karasal gezegenlerdeki en yüksek
dağ olan Olympus Mons, Mars
üzerinde bulunur.
Bilinen 2 uydusu vardır.

Dünya’dan çıplak göz ile
gökyüzüne baktığımızda Merkür,
Venüs, Mars, Jüpiter ve Satürn’ü
görebiliriz. Fakat Uranüs ve
Neptün’ü çıplak göz ile göremeyiz.
Bu gezegenleri görebilmek için
teleskoba ihtiyacımız var.

HALKALI GEZEGEN SATÜRN

Güneş sisteminin en büyük ikinci gezegeni olan
halkalı gezegen Satürn’ün içine 700 Dünya sığabilir.
Güneş sisteminde sadece Satürn’ün değil Jüpiter,
Uranüs ve Neptün’ün de halkaları vardır. Satürn’ün
halkalarının çoğunluğu buzlardan ve kaya
parçalarından oluşur. 82 uydusu vardır. En büyük uydusu Titan’dır.

Güneş’e en yakın olan
ilk 4 gezegenin yapısı
çoğunlukla kayalıktır.
Bu gezegenlere
karasal gezegen de
denilir. Diğer 4
gezegen ise gaz
yapıdadır ve karasal
gezegenlerden daha
büyüktürler.

GEZEGENLERİN EN BÜYÜĞÜ JÜPİTER

Güneş sistemimizin en büyük
gezegeni Jüpiter’dir. Hatta o kadar
büyüktür ki bir tane Jüpiter’e 1000
tane Dünya sığabilir.
Jüpiter gaz devi bir gezegendir ve
Dünya benzeri bir yüzeye sahip
değildir. 92 uydusu vardır.
En meşhur uyduları, 1910 yılında
İtalyan astronom Galileo Galilei
tarafından keşfedilen ve
Galileo uyduları olarak bilinen
Io, Europa, Ganymede
ve Callisto’dur.
Ganymede, Merkür gezegeninden
büyük çapıyla Güneş sistemi
içindeki en büyük uydudur.

EN UZAK GEZEGEN NEPTÜN

Güneş’e en uzak gezegen
Neptün’dür. 1846 yılında
keşfedilmiştir. Neptün, Güneş
sisteminde en hızlı rüzgârlara
sahiptir. Dünyamızdaki en
hızlı rüzgârlar saatte ortalama
400 kilometre hıza
ulaşabilirken, Neptün’de esen
rüzgârlar saatte 2000
kilometre hıza ulaşabilir.
Bilinen 14 uydusu vardır.
Neptün’ün en büyük uydusu olan
Triton’un ilginç bir özelliği vardır.
Triton, Güneş sisteminde
gezegeninin tersi yönünde bir
yörüngeye sahip tek uydudur.

TELESKOP İLE KEŞFEDİLEN İLK GEZEGEN URANÜS

Uranüs, 1781 yılında teleskop yardımıyla William Herschel
tarafından keşfedilmiştir. Güneş sistemindeki en büyük
üçüncü gezegendir. Güneş'e en uzak gezegen Neptün
olmasına rağmen Uranüs, Güneş sisteminin en soğuk
gezegenidir. Diğer gezegenler bir topaç gibi kendi ekseni
etrafında dönerler. Uranüs ise 98 derecelik eksen eğikliğine
sahip olduğundan Güneş’in etrafında yuvarlanarak döner.
Bilinen 27 uydusu vardır.

En Sevdiğim Renk Kırmızı Ya Seninki Hangisi?

Yazan: Mustafa Ökkeş Evren
Resimleyen: Zübeyde Taşel

Ne zaman çiçekleri, balonları ve gökkuşağını hayal etsem renkler canlanır gözümde.
Gece olduğunda yahut gözümü yumduğumda kaybolur bütün renkler. Çünkü
ışığın ve ısının kaynağı güneş, renklerin de kaynağıdır. Hem gözümüzde hem de nesnelerin
dış yüzeylerinde bulunan moleküller sayesinde oluşur renkler. Kırmızı, sarı ve
mavi renklerin anasıdır. Ana renkler birbirleriyle karışınca turuncu, yeşil ve mor oluşur.
Bütün renkler güzel, bütün renkler kardeştir. Benim en sevdiğim renk kırmızıdır. Kırmızıya
“al” veya “kızıl” da denir. Tonları vardır kırmızının. Koyu kırmızı, alizarin, kiraz
rengi, horozibiği, nar rengi, mercan kırmızısı, kestane rengi, pembe, kahverengi... Lalenin,
gülün, karanfilin kırmızı olanı var. En narin kırmızı çiçek gelinciktir. Kırmızı renkli
meyveler de bir başkadır. Kızılcık, ahududu, yaban mersini, çilek, kiraz, nar… Dışı yeşil
içi kan kırmızısı karpuz da var. Kırmızı Başlıklı Kız masalını bildikleri gibi Kırmızı Balık
şarkısını da ezbere bilir çocuklar.
Kırmızı balık gölde, kıvrıla kıvrıla yüzüyor
Balıkçı Hasan geliyor, oltasını atıyor
Kırmızı balık dinle sakın yemi yeme
Balıkçı seni tutacak, sepetine atacak
Kırmızı balık kaç kaç, balıkçı seni tutacak
Kırmızı hem dikkat çeken hem de dikkatimizi çeken bir renktir. Trafikte kırmızı ışık
yandığında araçlar durur. Tehlikeli bir durumda kırmızı alarm verilerek insanlar uyarılır.
Kızıl bir görünüme sahip olduğu için Mars’a Kırmızı Gezegen denir.
Önemli kutlamalarda misafirlerin geçiş yollarına kırmızı halı
serilir. İlkokulda okumayı öğrenen öğrencilerin göğsüne
kırmızı kurdele takılır. Daha neler neler…
Kırmızı renk aşkı, sevgiyi, bağlılığı, canlılığı,
cesareti ve hareketliliği çağrıştırdığı gibi
dikkati, acil durumları ve tehlikeyi de
belirtir. Kırmızıya en çok yakışan renk
beyazdır. Kırmızı rengin üzerinde
beyaz bir ay yıldız varsa orada
güven ve huzur var demektir.
Sahi senin en sevdiğin renk
hangisiydi?

Geniş Gökyüzüne Açılan Dar Kapı

Yazan: Tolga Eranus
Resimleyen: Saadet Ceylan

Bazı zamanlar içinde bulunduğumuz
durumun veya duygunun sonsuza
kadar devam edeceği hissine kapılırız.
Bitmeyeceğini sandığımız o duygu
bazen mutluluğun zirvesi gibidir bazen
de üzüntünün sessiz kuyusu...
Bize ışık olup yolumuzu aydınlatacak
sözler duymak isteriz böyle anlarda.
Vücudunun herhangi bir bölgesindeki
keskin ağrıyla sabırsızca sabahın
olmasını beklediğin bir gece yaşadın mı
hiç?
Bu soruyu, dedemin çok sevdiğim bir
sözünü paylaşmak için sordum. Aslında
tam onun sözü de sayılmaz. Ama
yüzyıllardır aktarılan bir atasözünü
demiş bile olsa tıpkı adımız gibi
söyleyenini hatırlatan sözlerden biri bu.
Dedem, ayaklı kütüphane gibidir.
Yaşadığımız her duruma uygun bir
atasözü, özdeyiş veya tekerlemeyle
söze girer çoğu zaman. Onun dilinden
dökülen sözler, o anki durumu çok
güzel özetler. Öyle anlarda dedemi
kitaplardaki ve çizgi filmlerdeki yaşlı
bilgelere benzetirim.
Herhangi bir darlık yahut zorluk
yaşandığı an dedem, başını biraz eğip
gözlüklerinin üzerinden bakarak şöyle
der:
“Her kışın ardından bahar, her karanlık
gecenin ardından sabah gelir. Merak
etmeyin, her zorluktan sonra mutlaka
bir kolaylık ve güzellik kapısı açılacaktır.”
Sonra gülümseyerek göz kırpar.
Bu sözü duyunca gerçekten de insanın
üzerinden bir yük kalkar sanki. İçimizi
dışımızı umudun sıcak örtüsü kaplar.
Umut deyince, dedemin sevdiğim bir
sözü daha vardır. Onun bize moral
vermek için söylediği “Gülümsemek ve
umut, insandan insana bulaşır. Bunları
olabildiğince çoğaltıp çevrene yayman
gerek.” sözünü her fırsatta anarım.
Bazen de “Umutlu olmak, huzura kavuşmak
için geçilen dar bir kapıdır.” der
dedem.
Gerçekten de umut, bizleri daracık yollardan
sonsuz genişlikteki gökyüzüne
ulaştıran büyük kanatlar gibidir. Umut
kanatlarımızı çırparak birçok güzelliğe
kavuşabiliriz.

Gülümseyen Aylin

Yazan: İbrahim ELİBAL
Resimleyen: Zübeyde Taşel

Aylin, her sabah okula gitmek için
evinin yakınındaki otobüs durağında
olurdu. Okulu dört durak ilerideydi ve
görme engelli olduğu için beyaz baston
kullanarak yürürdü. Beyaz bastonu ile
önüne çıkabilecek engelleri önceden
fark eder ve yürüyüşünü bu engellere
göre düzenlerdi.
Aylin, arkadaşları arasında sevilen
bir kişiydi. Yardımseverdi ve sınıf
arkadaşlarıyla birçok etkinlik
gerçekleştirirdi. Ayrıca teknolojiye
meraklıydı ve yeni şeyler öğrenmekten
keyif alırdı. Aylin bir gün okulca düzenlenen bir
müze gezisine katıldı. Müze binası
inşa edilirken görme engelliler için
uygun tedbirlerin alınmadığını fark
etti. Bastonunu kullanarak müzenin
basamaklarında ilerlemeye çalıştı ancak
farklı yüksekliklerdeki basamaklar
nedeniyle hızlı hareket etmekte
zorlandı. Sokakta karşılaştığı engeller
müze binasında da karşısına çıkmıştı.
Neyse ki gezi süresince arkadaşları
Aylin’e destek oldu. Aylin, müzede
sergilenen eserlere dokunamadığı
için gezi ona göre çok zevkli değildi.
Arkadaşları bazı eserlerin üzerindeki
bilgileri sesli okudular ancak bu,
Aylin için yeterli olmadı. Bu engelleri
ortadan kaldırmanın bir yolu
bulunmalıydı.
Tam da o günlerde Bilim Şenliği
kapsamında öğrenciler arasında
bilim ve teknoloji projesi yarışması
düzenlendi. Aylin ve arkadaşları bu
yarışmaya bir yapay zekâ projesi ile
katılmaya karar verdiler. Yapay zekâ
hakkında araştırmalar yaptılar. Ekipten
bazıları mimari engelleri araştırdı,
bazıları da müzede sergilenen
eserlerin bilgilerinden oluşan bir
veri tabanı oluşturdu. Birlikte, bir
yapay zekâ programı geliştirdiler. Bu
program, mimari engelleri otomatik
olarak tespit edecek ve görme
engelli kullanıcılara anlık bildirim
gönderecekti.
Aynı zamanda, bu yazılımı kullanan
görme engelli bir kişi, müzede
akıllı cihazının kamerasını esere
doğru tuttuğunda eser hakkındaki
bilgileri kimseden yardım almadan
dinleyebilecekti.
Proje, okulun teknoloji fuarında
sergilendi ve birçok kişi tarafından
büyük bir ilgiyle karşılandı. Aylin ve
arkadaşları, projelerinin başarısıyla
gurur duydukları gibi diğer öğrencilere
de ilham verdiler.
Bu deneyim, engellerin üstesinden
gelmek için farklı yollar bulmanın
önemini Aylin’e gösterdi. Aylin ve
arkadaşları birlikte çalışarak başarıya
ulaştılar ve birbirlerine yardım ederek
arkadaşlıklarını geliştirdiler. İş birliği
yaparak zorlukları aşmanın ne
kadar önemli olduğunu anladılar. Bu
deneyim sayesinde hayatlarında daha
büyük başarılara ulaşabileceklerine
inandılar. Engellerin varlığına rağmen
hedefe ulaşmanın mümkün olduğunu
öğrendiler. Aylin’in ilham verici liderliği,
grubun her bir üyesine birbirine destek
olma ve başarıya ulaşma konusunda
motivasyon kaynağı oldu.

Sporun İyileştirici Gücü

Merve Sefa ÖZSU

Merhaba Sevgili Okurlar,
Ben Merve Sefa Özsu. Size hikâyemi
anlatmak istiyorum: Mustafa ile
Fatma çiftinin beşinci çocukları olarak
Kayseri’de dünyaya gelmişim. Doğum
tarihim 27 Mart 2005. İlk başta
herkes çok mutluymuş ancak belimde
bir yara olduğunu fark ettiklerinde
biraz endişelenmişler. Tabii
ki beni hemen bir sağlık
kuruluşuna götürmüşler.
Orada aileme belimdeki
yaranın kendiliğinden
iyileşemeyeceği
açıklanmış. Ameliyat
olmam gerekiyormuş ve
bu ameliyat için ben
altı aylık olana kadar
beklemeye karar
verilmiş.
Altıncı ayımda
doktorlar,
ameliyatımı başarılı
bir şekilde gerçekleştirmişler. Böylece
belimdeki yara kapanmış. Annem
ve babam bir süre her şeyin yolunda
olduğunu düşünmüşler. Elimi, kolumu
kullanabiliyor, o yaştaki sağlıklı
bir bebeğin yaptığı hareketleri
yapabiliyormuşum. Ancak zaman
ilerlediğinde ailem yürüyemediğimi
anlamış. Sonrasında beni birçok
sağlık kuruluşuna götürmüşler
ama doktorlar yürüme ihtimalimin
olmadığı konusunda hemfikirlermiş.
Ailem benimle ilgili umutlarını
hiç yitirmemiş. Duruma
alışmaya çalışırken benim
mutlu ve huzurlu olmam için
ellerinden geleni yapmışlar.
Yalnız çevremizdeki
insanlardan gelen bir
takım kırıcı davranışların
önüne geçememişler. Bu
davranışlardan bazılarını
hâlâ hatırlıyorum.
Hele yürüyemediğimi bilmeyen birkaç
yakınımın; ‘’Kocaman kız, bebek
arabasında ne arıyor?’’ diyerek
anneme ve babama çıkışmalarını hiç
unutamıyorum. Keşke insanlar, olağan
dışı durumlara karşı daha anlayışlı
olabilseler. Kendilerini şaşırtan
olayların çok farklı ve hassas nedenleri
olabileceğini düşünebilseler.
Neyse ki yaşamım beni üzen
bu tür anılarla dolup taşmadı.
Ailem engelimin ortaya çıkardığı
sıkıntılarla başa çıkabilmem
için hep bana destek oldu.
Anaokuluna başladığımda ailemin
desteğine, öğretmenlerimin ve sınıf
arkadaşlarımın gücü de eklendi.
Öğretmenlerimin anlayışı ve güler
yüzü, arkadaşlarımın samimiyeti ve
ilgisi sayesinde çok güzel günlerim
oldu. Hatta ilk tekerlekli sandalyemi
de öğretmenlerimin çabasıyla
Kayseri’de Gürpınar İlköğretim
Okulunda edindim. Birinci sınıfı
Kayseri’de tamamladıktan sonra
2012’de Ankara’ya taşındık ve ikinci
sınıfı Şafaktepe İlköğretim Okulunda
okumaya başladım. Bu okul,
hayatıma yepyeni bir renk kattı. Masa
tenisi ile burada tanıştım. Antrenörüm
Yusuf Kılınçkaya’nın teşvikleriyle masa
tenisinde hızla ilerledim. 2015 yılından
itibaren katıldığım farklı seviyelerdeki
masa tenisi turnuvalarında önemli
dereceler aldım.
Şimdilerde on ikinci sınıftayım ve
masa tenisinde dünya çapında başarı
elde etmeye dönük amaçlarımı
korumaktayım. 2024’te Fransa’da
yapılacak Paris Paralimpik Oyunları’na
katılmak ve ülkemi en iyi şekilde
temsil etmek benim en büyük
hayalim.
Sporun iyileştiren gücü ile her
geçen gün biraz daha mutlu
oluyor ve geleceğe dair umutlarımı
arttırıyorum. Fırsat verildiğinde
neleri yapabildiğimi gördüm
ve çalışarak başarabileceğime
yürekten inandım. Benim gibi pek
çok arkadaşımın da gerekli imkân
sunulduğunda başarılı olacağını
düşünüyorum. Erişilebilir spor
salonlarının sayısı umarım zamanla
artar, ön yargılarımız kırılır ve azimle
hedeflerimize ulaşırız. Unutmayın: Bizi
sınırlayan tek şey, hayal gücümüzün
sınırlarıdır. Tekerlekli sandalye bizim
kanatlarımız. Haydi, kanatlarımızı
özgür bırakalım!

Çam Ağacının Gölgesi

Yazan: Abdullah Harmancı
Resimleyen: Ramila Aliyeva

Çam ağacının gölgesi anlatıyor:
“Tepemdeki şu çam ağacı var ya. O, benim ağacım. Ben ne yaparsam o
da yapar. Ben bazen ondan çok daha büyük ve geniş olurum. Derinleşirim.
Koyulaşırım. Kısalırım. Uzarım. Çam ağacı benden hiç ayrılamaz. Bensiz
yapamaz.
Ayaklarımız aynı ipe bağlıdır. Ben başımı sağa eğsem o da eğer. Sola
eğsem o da eğer. Bu ağacın kaderi bana bağlı. Ayakları da bana bağlı. Her
şeyini ben belirlerim. Dahası var. Şu dağlara doğru yaklaşmış ışığı görüyor
musunuz? Güneş… Tamam. Dostum güneş de bana göre hareket eder. Ben
burada ne zaman ortaya çıksam o da ortaya çıkar. Beni adım adım izler.
Onun varlığını ben belirlerim. Âdeta benden utanıyor. Aramızdaki şu çam
ağacını siper alıyor. Gizleniyor. Öyle ustaca gizleniyor ki benden… Hâlbuki
ben olmasam ne güneş olur ne de çam ağacı!”
Çam ağacının gölgesi konuşurken güneş iyiden iyiye uzaklaşmıştı.
Ormandaki bütün ağaçlar ve kuşlar, onu dinlerken anlamlı anlamlı
gülümsüyorlardı. Yeşil Papağan söz aldı:
“İyi de şu an güneş batıyor. Çam ağacı durduğu yerde duruyor ama sana bir
şeyler olmaya başladı.”
“Dostum, güneşe vefasızlık olmasın. Ben de biraz dinleneyim. Sabah
görüşürüz.”
Gölge böyle söyledi ve usulca toprağın derinliklerine
süzüldü. Ormanın ağaçları ve kuşları, gölgeye el
salladılar. Dudaklarının ucunda muzip bir
gülümseme kaldı.

Yeni Yuva

Yazan: Ayşegül SÖZEN DAĞ
Resimleyen: Sibel BÜYÜK

Mavi Kuş ve eşi söğüt ağacının tepesine bir yuva yapmaya başladılar.
Gagalarında taşıdıkları malzemelerle yuvalarını tamamladılar. Buğday
sapları ve kuru kır çiçeklerinden oluşan yuva, minik bir sepeti andırıyordu. Kısa
zamanda aralarına bir de yumurta katılmıştı. Mavi Kuş ve eşi, yumurtalarının
üzerinde sırayla kuluçkaya yatmaya başladılar.
Bir gün Mavi Kuş, eşine yiyecek bir şeyler getirmek için avlanmaya çıktığında
yerde yaralı bir leylek gördü. Yanına yaklaşıp neler olduğuna baktı. Leylek
büyük bir odun parçasının altında sıkışmış görünüyor, çaresizce bekliyordu.
Mavi Kuş hemen bir şeyler yapmalıydı. Leyleğin sürüsünün onu kaybettiği
kesindi. Hiç vakit kaybetmeden göğe süzüldü. Sordu soruşturdu ve leyleğin
ailesine ulaştı. Hep birlikte yerde yatan yaralı leyleğin yanına indiler ve onu
kurtardılar. Yaralı leylek, Mavi Kuş'a teşekkür etti ve ekledi: "Bir gün yardıma
ihtiyacın olursa bizi bulman yeterli.”Mavi Kuş leylekle vedalaştı ve yuvasına
yiyecek taşımaya devam etti. Yavrularına kavuşacakları günü ikisi de iple
çekiyordu.
Bir sabah Mavi Kuş ve eşi, ağaçların arasından gelen bir sesle uyandılar.
Aşağıya baktıklarında ne yapacaklarını bilemediler. Tarla sahipleri,
ellerinde bir makineyle söğüt ağaçlarının dallarını budamaya başlamışlardı.
Yuvalarının olduğu ağacın da budanması an meselesiydi. Mavi Kuş'un
aklına yaralı leylek ve ailesi geldi. Onların olduğu bölgeye hızlıca uçtu. Yeni
arkadaşlarına, yuvasının yakınında olup bitenleri bir çırpıda anlattı.
Bunun üzerine leylek ailesi, Mavi Kuş'un yuvasını, içerisindeki yumurtayla
birlikte derenin uzağında güvenli bir ağacın tepesine taşıdı. Mavi Kuş, leylek
arkadaşlarına minnetle bakıp teşekkür etti. Böylece aralarındaki dostluk,
iyilik güzellik ülkesini kuşattı. Mavi Kuş ve eşi yeni yuvalarına kısa sürede
alıştılar. Çok sevdikleri yeni yuvada anne kuş yumurtasını sıcak tutmaya
devam etti. Göğe uzanan yeşil dalların arasından bir gün minicik bir kuş sesi
duyuldu. Mavi Kuş ve eşinin mutluluğu görülmeye değerdi. Kanatları ıslak,
gagası ise altın sarısı yavru, yeni yuvaya neşe ve mutluluk getirdi.

Kardeşliğe Doyulur mu?

Yazan: Tacettin ŞİMŞEK
Resimleyen: Nur DOMBAYCI

Nevinler mahallemize yeni taşındı. Hem
de bizim apartmanın üst katına. Eşyalarını el
birliğiyle evlerine çıkardık.
Nevin’i görseniz… Sarı, kıvırcık saçları
var. Gözlerinin içi gülüyor. Annem “İyice
yerleşsinler, ziyaretlerine gideriz.” dedi.
Akşam yaptığı yemeğin yarısını Nevinlere
götürdüm. İki gün sonra “Hoş geldiniz.
Güle güle oturun.” demeye gittik. Çok
sevindiler. Babam “Biz bir aileyiz artık.” dedi.
“Yapabileceğimiz bir şey olursa her zaman
hazırız. Bu bizim komşuluk görevimiz.”
“Sağ olun.” dedi Nevin’in babası. “Çok
teşekkür ederiz. Sayenizde hiç yabancılık
çekmedik.”
Komşu olmak, akraba olmak gibi. Aynı
kandan gelenler akraba oluyorsa aynı
duyguları paylaşanlar neden akraba
olmasın?
Karne tatili bitti. Okula başladık. Bir de ne
göreyim? Nevin bizim sınıfta. Bütün sınıf
kucak açtı Nevin’e. Hep birlikte “Hoş geldin.”
dedik ona. Öğretmenimiz yeni döneme
başlarken “Şiir korosu kuralım mı?” diye
sordu.
“Şiir korosu mu?” dedik. “O ne demek?”
Öğretmenimiz açıkladı: Bir şiirin bazı
dizelerinin tek tek, bazı dizelerinin de koro
hâlinde okunduğu bir etkinlikmiş. Tiyatroya
benziyor.
Elimizde Fazıl Hüsnü Dağlarca’nın
“Kardeşlik” adlı şiiri vardı.
Şiiri aramızda paylaştık. Birinci bölümde ilk
dizeyi Volkan okuyacak, ardından bütün sınıf
“Neden?” diyecekti. Sonra da Elif bir dize
okuyacaktı.
İkinci bölümde ilk dizeyi Tuna okuyacak,
koro “Neden?” diye soracak; dördüncü dizeyi
Nevin seslendirecekti.
Üçüncü bölümde ise ilk dizeyi Bilge
okuyacak, “Neden?” sorusunu hep
birlikte sorduktan sonra Toprak son dizeyi
okuyacaktı.
Şöyle:
VOLKAN: Birbirimize kardeşim derken
KORO: Neden
ELİF: Su içiyor gibiyiz?
TUNA: Birbirimize kardeşim derken
KORO: Neden
NEVİN: Türkü söylüyor gibiyiz?
BİLGE: Birbirimize kardeşim derken
KORO: Neden
TOPRAK: Doyuyor gibiyiz?
Şiir korosu bizim kardeşlik ilanımızdı.
Öğretmenimiz hepimizi alkışladı.
Unutmadan şair, “Doyuyor gibiyiz.” demiş
ya. Galiba o da kardeşliğe doyulmayacağını
biliyormuş.

İnsan Zekâsını Taklit Eden Teknoloji

Yazan: Ahmet Melih Karauğuz
Resimleyen: Saadet Ceylan

akıllı telefonumuzu elimize
aldığımızda ekrana herhangi bir
şifre girmemize gerek kalmadan
sadece kameraya yüzümüzü
gösteriyoruz. Telefonun
yüzümüzü görmesi; sahibinin biz
olduğumuzu anlaması ve kilitli
ekranı hemen açması için yeterli
geliyor. Hayatımızın artık her
alanında olan bu teknoloji nasıl
bir teknoloji?
Son yetmiş yıldır bilim insanları
insan zekâsını taklit eden,
insanların yapabildiklerini
yapabilecek makineler üzerinde
çalışmalarını sürdürüyor.
Bu çalışmalara genel olarak
“yapay zekâ” geliştirme işlemi
adı veriliyor.
Uzmanlar, makinelerin de insanlar
gibi gördüklerini tanıyabileceği,
duyduğu sesleri ayırt edebileceği
sistemleri geliştirmeyi amaçlıyor.
Hatta bizzat makinelerin de
bir şeyler yazıp görüntüler
oluşturabilmesinin yollarını arıyor.
Bunu yapma sebepleri; güvenliği
artırmak, trafikte yaşanan
kazaları ve sıkışıklıkları en aza
indirmek, insanları anlayacak
ve onların ihtiyaçlarına hemen
cevap verebilecek asistanları
geliştirmek...
İnsanların aksine makineler hiç
uyumuyor ve dikkatsizlik yaşamıyor.
Bu özellikleriyle insanların dikkatsiz ve
yorgun olmaları durumunda oluşacak
tehlikeleri en aza indirerek daha
konforlu bir hayat sunabiliyor.
Gelişen yapay zekâlar, bugün
geniş bir alanda kullanılıyor:
Zorlu ameliyatlardan tutun da
otomobillerin ani fren sistemlerine;
özellikle havalimanları gibi güvenliğin
çok önemli olduğu yerlerde suçluların
tespitinden, otomobillerdeki sesli
asistanlara kadar...
Peki, nasıl oluyor da yapay zekâlar
bütün bunları gerçekleştirebiliyor?
Yapay zekâ, bir bilgisayar sistemidir.
Diğer bilgisayar sistemlerinden
farkı, ona verilen verileri işlemek için
makine öğrenmesi adı verilen bir
süreci kullanmasıdır. Yapay zekâ,
makine öğrenmesi yoluyla kendisine
verilen verileri öğrenir. Mesela bilim
insanları yapay zekâya milyonlarca
kedi fotoğrafı göstererek onun bu
resimleri öğrenmesini sağlar. Bir süre
sonra yapay zekâ, karşısına çıkan
görseldeki canlının bir kedi olduğunu
bilebilir. Artık kedileri tanıyan sistem,
bir sonraki aşamada köpekleri,
insanları da tanımaya başlar.
Karşısına çıkan görselin ne olduğunu
bilebilir.
Yine de yapay zekâlar bebeklerin
zekâsı karşısında bile çok geridedir.
Bir bebek, bir kere kedi gördüğünde
o andan sonra farklı farklı kediler
görse de gördüğünün ne olduğunu
bilebilir. Oysa yapay zekâların bunu
öğrenmesi için uzun süreler gerekir.
Bugün yapay zekâ teknolojileri
milyonlarca farklı ses, görüntü
ve kelime ile eğitilerek insanların
hayatını kolaylaştırmak için
kullanılıyor. İlerleyen yıllarda da
hayatımızı kolaylaştırmak için daha
pek çok alanda yapay zekânın
kullanıldığını hep birlikte göreceğiz.

Park Maceraları Mendil Kapmaca

Yazan: Neslihan Üstüner
Resimleyen: Tuğba Burdurlu

Bir parkımız var. Mahallenin ortasında, yaklaşık
elli yaşında, bir dere kenarında…
Tam on dört çocuk her okul sonrasında, saat
dörtte, buluşuruz çınar altında.
Bugün günlerden çarşamba, dedik ki oynayalım
mendil kapmaca.
Ayşe atıldı meydana, saç bandını çıkarıp geçti
ortaya, tutucu olmaya. Hakan’ın da hakemlik
düştü payına.
Sonrası altıya altı iki takıma ayrılmaca. Rakipler
sıralandı, nihayet geldik karşı karşıya. Başladık
tüm gücümüzle mendile doğru koşmaya.
Bak sen Ela’ya! Sena’dan önce aldı mendili, götürüyor
alanına. Sena koşuyor ardından yakalamaya
ama Ela çoktan varıyor çizgi arkasına.
İşte şimdi sıra geliyor bana. Rakibim, Fırtına
Mustafa. Hakan’ın ıslığı gelince kulağımıza, bir
koşu tutturup geliyoruz burun buruna.
Ne yapmalı şaşırtmaya? Mendili kapar gibi
atılsam yutar mı acaba? Denemekte yok sakınca.
Of Mustafa, gözünden kaçmıyor aldatmaca! O
zaman alayım mendili koşayım hızlıca.
Mustafa’nın eli sırtımda. Kıl payı da olsa çizgiyi
aşınca yazıyor Hakan, bir puanı takımıma.
Hey, bu oyun uzuyor uzadıkça! Sonuç beraberlik
olacak ne de olsa. En iyisi
kalın siz sağlıcakla!

Burcu ve Köpeği

Yazan ve Resimleyen: Çağrı Cebeci

Burcu, köpeği Saman'ı çok sever, onunla sık sık vakit geçirirmiş.
Okuldan gelir gelmez ilk işi Saman ile ilgilenmek olurmuş. Evleri
bahçeli olduğu için Saman’ın kulübesi bile varmış.
Bir gün bahçeden acı acı bir ses yükselmiş. Burcu çok korkmuş
ve hemen sese doğru koşmaya başlamış. Bir de ne görsün?
Bahçe çitlerine kuyruğu sıkışmış bir köpek! Burcu hemen
yardıma koşmuş. Uzun uğraşlardan sonra köpeğin kuyruğunu
çitlerden kurtarmış. Köpek can havliyle oradan uzaklaşmış.
Aradan birkaç gün geçmiş. Burcu okuldan döndüğü bir vakit,
köpeği Saman’ın ağzında kocaman bir kemik görmüş. Hemen
eğilmiş ve onunla konuşmuş:
“Seni gidi seni! Nereden buldun bakalım bu kemiği? Belli ki bu
yüzden keyfin bir hayli yerinde.”
Ayağa kalkıp doğrulmuş ve çitlerin dışında birkaç gün önce
kurtardığı köpeği görmüş. Köpek ona bakıp kuyruğunu sallamış
ve oradan uzaklaşmış.
Burcu ilk önce bu duruma pek bir anlam verememiş. Ancak
köpek, ertesi gün yine kapılarına ağzında bir kemik ile gelip
sevimli hareketler yapınca durumu anlamış. Yaptığı iyiliği
unutmayan köpek ona teşekkür ediyormuş.
Burcu, “Bir hayvanın bile yapılan iyiliği unutmadığı bu dünyada
yaşamak ne kadar güzel.” diye düşünmüş. “Karşılık beklemeden
iyilik yapmak ne güzel!” demiş kendi kendine.

Yelkenlide Bir Kedi

Yazan: Gökhan Akçiçek
Resimleyen: M. Ahmet Demir

Ah, kurabiyem!
Daha dikkatli olmalısın
Kedileri severken.
Resim defterine yelkenli
Çizmemelisin
Örneğin
Kedinin gözü defterinde iken.
Ardına döndüğünde
Bir bakmışsın
Yelkenli turluyor denizi
Dümeninde ise
Beyaz bir kedi.
Böyle durumlarda sakin ol
Kızma hemen
İşini görür
Kahverengi bir kalem.
Küçücük bir fare çiz
Karşı sayfaya
Aklı karışsın kedinin.
Ama şaşırma lütfen
Üzerine mavisi sıçrarsa
Denizin.

Orada Bir Köy Var Uzakta

Kalbimden Büyük Merhamet

İçindekiler

Editör'den

Pistanköy Barınağı

Biricik Soru, Binbir Cevap

Ayı Banki

Gölge Oyunu

Zeynep'in Doğa Güncesi Maraş Kurtkulağı

Pati ile Yolculuk Antakya'da Yeni Arkadaşlar

Emir'in Isınma Farkındalığı Denizanalarının Yolculuğu

Mavi Kapılı Kitapçı

Biricik Soru, Binbir Cevap

Serçe Mustafa'nın İlk Uçuşu

Cesur ve Güçlü

Umuda Yolculuk Bileti

Ahretlik

Dört Mumlu Ev

Serçe Türküleri

Ben Bir Ağacım

Sen Hiç "Uçan Ev" Gördün mü?

Ben Merhameti Gördüm

Evrendeki Mahallemiz Güneş Sistemi

En Sevdiğim Renk Kırmızı Ya Seninki Hangisi?

Geniş Gökyüzüne Açılan Dar Kapı

Gülümseyen Aylin

Sporun İyileştirici Gücü

Çam Ağacının Gölgesi

Yeni Yuva

Kardeşliğe Doyulur mu?

İnsan Zekâsını Taklit Eden Teknoloji

Park Maceraları Mendil Kapmaca

Burcu ve Köpeği

Yelkenlide Bir Kedi

Dergi Dokümanlarını indir