Serçe Mısdafa Annem Benim Aynam Olsun

Serçe Mısdafa
Annem Benim
Aynam Olsun
Yazan: Mustafa Çiftci
Resimleyen Şebnem Aydın
Serçe Mısdafa uçarken gördüklerini annesine anlatmayı çok
severdi. Annesi de zaten dinlemeyi seven kuşlardandı. Mısdafa
en çok çam kokusunu ve rüzgârın kanatlarının altına dolmasını
seviyordu. “Bence rüzgâr bizim elimizden tutmasa, kanatlarımızın
altına girmese bizim işimiz pek zor anne.” diyordu. Annesi her şeyin
dalın, ağacın, diğer kurt, kuş ve böceklerin birbirine yardım ettiğini
söyledi. “Biz dağınık gibi görünsek de her birimiz bir dağ başında
yaşasak da bir tespihin taneleri gibi aynı hizadayız. Yani diğer
canlılar da tespih gibi bir hizaya dizilmiştir. Tespih koparsa tüm
daneler dağılır. Ama Allah o tespihin kopmasına izin vermez. Bizi
hep bir arada tutar.” dedi.
Annesinin bu söylediklerini pek seven Mısdafa pır pır ederek
uçtu epeyce bir zaman. Sonra arkadaşı dedi ki ben suyun üzerinde
uçarken suya yansıyan görüntüme bakıyorum. Karnımdaki tüyler
ne renk anlıyorum. Bu çok güzel bir şey.
Mısdafa da suyun üzerinden uçtu. Karnının, kanatlarının renklerine
baktı. Büyülü bir şeydi durgun suyun üzerinde uçmak. Yozgat
Çamlığı’ndaki göletin üzerinden defalarca uçtu. Sonra bir şeyi merak etti:
Acaba kuyruğu ne renkti?
Hemen havalandı. Kuyruğunun rengini görmeye çalıştı. Ama bir türlü
göremedi. Karnını görüyordu, kanatlarının altını görüyordu ama kuyruğu
biraz arkada kalıyordu ve göremiyordu.
Sonra bir arkadaşı, "Çamlığın kenarına dizili evlerin camlarına bak,
o camları ayna olarak kullan, görürsün." Ama Mısdafa evlerin arasında
uçacak kadar usta değildi. Bu durumu annesine anlattı. Annesi, "Aman
yavrum! Henüz evlerin arasında kıvrıla kıvrıla uçacak kadar kanatların
açılmadı. Hem de apartman çatıları, kuşları ağaç dalları kadar iyi
koruyamaz. Apartmanlar arttıkça kuşlar iyi uçamaz. Daha küçücük bir
serçeciksin. Sen söyle bakalım, neden evlerin arasında uçmak istiyorsun?"
“Camlarına bakıp kuyruğumun şeklini, rengini göreceğim anne.”
Annesi dedi ki: “Bak yavrum, kuyruğunun rengini görmek için uzaklara
uçma. Senin aynan ben olayım. Sana kuyruğunun şeklini ve rengini
söyleyeyim. Rengi ve şekli değiştikçe haber ederim sana."
Mısdafa çok mutlu oldu. “Annem benim aynam olsun.” dedi. Annesine
sarıldı.
Mısdafa annesinden kuyruğunun şeklini öğrendi.
Gelin bizim aynamız da siz olun sevgili çocuklar ve söyleyin bakalım,
Mısdafa gibi bir yavru serçenin kuyruğu nasıldır ve ne renktir?

Yağmur'un Duası

Yağmur’un Duası
Yazan: Osman ÇEVİKSOY
Resimleyen: Ramila Aliyeva
Yağmur, evcil bir kedisi olsun istiyor fakat babasına bu isteğini bir türlü
kabul ettiremiyordu.
Ders bitiminde onu okuldan ben alıyordum. Bir gün eve dönerken;
“Dede, ne oldu biliyor musun?” dedi.
“Ne oldu?” dedim.
“Akşam babamla anlaştık. Beş yıl sonra evde kedi besleyebileceğim. Yani
yedinci sınıfa başladığımda bir kedim olacak!”
Yağmur kedileri çok seviyordu. Her gün okul dönüşünde kapalı otobüs
durağından ayrılmayan küçük yavru kediyi seviyorduk.
Anne ve babası işten dönüp Yağmur’u alıncaya kadar kedilerden konuşurduk.
Duman renkli bir kedisinin olacağı günün hayallerini kuruyordu.
Nihayet babasıyla konuştum. “Çok istiyor. Al bir kedi, sevindir torunumu.”
dedim. “Balık, kuş olabilir; kedi, köpek olmaz!” dedi babası. Çünkü kedili,
köpekli evde yemek yiyemez, su içemezmiş.
Bir gün otobüs durağındaki kediyi sevip eve dönerken;
“Dede sana bir sır vereyim mi?” dedi.
“Ver bir tanem!” dedim.
“Her akşam uyumadan önce, Allah’ım, zaman çabucak geçsin, diye dua
ediyorum. Rüyalarımda duman renkli güzel kediler görüyorum. Dört yıl iki
ayım kaldı kedimin olmasına.”
“Yağmurcuğum bu kadar çok istiyorsun ya duan kesinlikle kabul olur. Zaman
çabuk geçer, kedine kavuşursun.”
“Bu nasıl olur dede?”
“Nasıl olacağını bilmiyorum ama olur. Allah; sevgiyle, gönülden isteyenlere
mutlaka verir. Bir bakarsın ki duman rengi, güzel bir kediciğin olmuş.”
Yağmur, kediciğinin olacağı günün hayaliyle gün saymaya devam etti.
“Dede, dört yılım kaldı!” dediği günün akşamında babası aradı.
Telefonda Yağmur vardı. En mutlu, en tatlı sesiyle adeta şakıyordu:
“Dede, dedeciğim! Haklıymışsın, dualarım kabul oldu. Hatta bir değil
dört kedim var şu anda. Üçü siyah, biri duman rengi. Üçünü komşular
alacak, duman rengi benim olacak. Babam izin verdi; kedimi evde
besleyebileceğim. Şimdi annemle birlikte yuva, kum ve mama almaya
gidecekler.”
Yağmur’un sevincini paylaşmak için iki sokak ötedeki evlerine gittim.
Duman renkli kediciğiyle mutluydu. Anne babası bir yavru kediyi
büyütüp beslemek için ne gerekliyse almışlardı.
Beş yılın birdenbire nasıl geçtiğini de böylece öğrenmiş oldum:
Anne kedi bir haftadır kullanmadıkları arabalarındaki ön
tamponun iç kısmına yavrulamış. Bizimkiler aracı çalıştırmadan
önce kediyi fark etmiş. Dikkatlerini anne kedi çekince
bakmışlar ki yavruları da orada. Köpekler yüzünden sokağa
da bırakamamışlar. Hâl böyle olunca bizim Yağmur tez zamanda
hayaline kavuşmuştu. Allah gerçekten de gönülden isteyene
veriyordu.

Görmek

Görmek
Yazan: Recep Gür
Resimleyen: Betül İlter
Bugün parkta Can’ı gördüm. Ali ile
bankta oturuyorlardı. Arkalarından
usulca yaklaştım. Bir çırpıda ellerimle
Can’ın gözlerini kapadım ve sesimi
değiştirerek "Bil bakalım, ben kimim?”
diye sordum.
Can önce, “Demet.” dedi. Ali kıkırdadı.
Tabii Can bilemediğini hemen anladı.
“Öykü, Öykü!” diye bağırdı bu kez.
“Yok!” dedi Ali, “Yine bilemedin.”
“Tamam, şimdi buldum: Hale!” dedi Can.
Ali, “O da değil.” dedi kahkaha atarak.
Can sonunda pes etti, “Söyle bakalım Ali,
kimmiş benim gözlerimi kapatan?”
“Ayşe tabii ki.” dedi Ali.
“Nasıl da her seferinde biliyorsun?” diye
şaşkınlıkla sordum Ali’ye.
“Ben görme engelliyim ama kulaklarım
sapasağlam.” dedi Ali, “Herkesi sesinden
tanıyorum. Görme engelli olduğum için
işitme duyumu daha çok kullanıyorum,
bu da sesleri daha iyi tanımamı sağlıyor.”
Tam o anda Can çığlığı bastı. Bir de
baktım, bankın üstünde kocaman bir
böcek. “Böceeeeek!” diye bağırıp birkaç
çığlık da ben attım.
Ancak Ali hiç oralı olmadı, “Niye
bağırıyorsunuz?” diye kızdı.
Böcek uçup gittikten sonra “Aman yani
Ali!” dedim, “Sen o böceği görseydin…”
“Sahi Ali, hiç üzülmüyor musun
görmediğin için?” diye sordu Can, “Hep
karanlıkta mı yaşıyorsun sen?”
Ali omuzlarını silkti, “Benim dünyam
karanlık değil ki sadece farklı.” dedi,
“Hem ben sizin görmek dediğiniz
şeyin ne olduğunu da tam bilmiyorum.
Hem görme engelli olmak bir bez parçasıyla
gözlerimizi kapatmak veya akşam evimizde
otururken elektriğin gitmesiyle karanlıklar
içerisinde kalmak değil ki! Denizleri, ormanları,
böcekleri göremediğime biraz olsun
üzülüyorum ama sadece biraz. Onları, nasıl
desem, şey, onları başka hislerle fark ediyorum.
Denizin kokusu, ormanın sesi, meyvelerin
lezzeti…”
“Vay arkadaş!” dedi Can, “Benim de senin gibi
göresim geldi.”
“O zaman haydi, körebe oynayalım!” diye
bağırdı Ali.
“Sen ebe olmazsan olur.” dedim Ali’ye, “İki
dakika geçmeden ebelenmek istemiyorum!”
Gülüştük.
O gün eve dönerken meraklandım. Ali yolda
yürürken nasıl görüyordu acaba? Beyaz
bastonunu yere vura vura ilerlerken neler
hissediyordu? Ben de gözlerimi kapadım, Ali
gibi görmeyi denedim. Ayaklarımın dibinde
bir kedi miyavladı, miyavlaması karanlığımın
içinde sarı sarı ışıldadı. Merdivenlerden
çıkarken her basamak gri gri boy verdi…
Annem kapıyı açtığında çorbanın mis kokusu,
beyaz ince bir duman gibi gözümün önünde
kıvrıldı.
“Gözüne bir şey mi oldu, niye kapatıyorsun?”
diye sordu annem.
“Yoo!” dedim, “Sadece gözümü Ali’nin farklı
dünyasına açtım. Onun gözüyle gördüm, onun
gözüyle duydum…”

Ben Nasıl Korsan Kedi Oldum?

BEN NASIL KORSAN KEDİ OLDUM?
Yazan: Aysel Koç
Resimleyen: Esra İlter Demirbilek

Merhaba, benim adım Ponçik. 2019 yılında
Burdur’un Bucak ilçesinde doğdum. Hobilerim
sineklerle oynamak, sokaktan geçen arabaları
ve insanları izlemek ve göbeğimi kaşıtırken
mırlamak. Şu an Ayşe'yle Ankara’da yaşıyorum.
Ta Burdur’dan Ankara’ya nasıl geldiğimi ve
Ayşe'nin kim olduğunu merak mı ettiniz? Şimdi
size hepsini anlatacağım.
Bucak’ın çok sıcak yaz günlerinden bir gündü.
Annem Mırmık ve ben kurumuş otların
arasında oyunlar oynuyor, gülüp eğleniyorduk.
Bir sabah yine oyunlar oynarken yoldan çok
hızlı ve gürültülü bir araba geçiyordu. Havalı
bir kornası vardı. Nasıl bir arabaydı merak
ettim. Yolu görebilmek için otların arasından
kafamı kaldırmıştım ki bir anda sağ gözümde
dayanılmaz bir acı hissettim. Meğer yoldan
geçen bir kamyonmuş ve hızla geçerken
tekerinden fırlayan çakıl taşı gözüme
gelmişti. Çok acımıştı, ağlayıp duruyordum.
Annemin içi acımıştı. Annem ne kadar
gözümü yalasa da acısı bir türlü geçmeyince
beni mahallemizde bizimle ilgilenen insan
arkadaşımız Ayşe'ye götürdü. Ayşe beni
görünce: “Korkma Ponçik’im, geçecek!” diyerek
arabasıyla veterinere götürdü. Veteriner amca
bana ilaçlar yaptı. En sevdiğim mamadan
ikram etti. Birkaç yıl evde tedavi görmem
gerekebileceğini söyledi.
Ayşe; annem ve bana kendisiyle birlikte
yaşamayı teklif etti. Böylece düzenli tedavi
olmam mümkün olacaktı. Ancak annem kapalı
ortamda kalmak istemiyordu. Bana yakın
bir yerde sokakta yaşayacağını, ne zaman
ona ihtiyacım olursa hemen gelebileceğini
söyledi. Ayşe’ye güveniyordu. Ayşe, “Mırmık
Hanım, Ponçik’i ne zaman isterseniz görmeye
gelebilirsiniz, fikrinizi değiştirirseniz dilediğiniz
zaman gelip evimize yerleşebilirsiniz.” dedi.
Ayşe’in evinde bizden başka iki kişi daha
yaşıyordu: Biri kardeşi Saniye ve diğeri de
benden üç yaş büyük kedisi Minnak abla.
Minnak abla beni çok seviyor ve bana bir
anne gibi davranıyordu. Ayşe her gün tedavi
için beni veterinere götürüyordu. Taş gözüme
çarptığından beri sağ gözüm görmüyordu
ama en azından artık acımıyordu. Diğer
gözümse gün geçtikçe daha net görmeye
başladı. Mahalledeki tüm kediler hikâyemi
dinlemek için balkonumuzun önüne geliyordu.
Ben anlatırken Ayşe veya kardeşi onlara
mama ikram ediyordu. Çok şanslıydım; iyi bir
ailem ve bana hep yardım eden dostlarım
vardı. İnsanların ve hayvanların her zaman
birbirine ihtiyacı olabileceğini, dostluğumuzun
dünyayı ne kadar güzelleştirdiğini gördüm.
Bu arada, sevgili annem haftada bir kaç defa
ziyaretime gelmeyi ihmal etmiyordu.
Böylece mevsimler geçti ve büyüdüm.
Tedavim artık bitmişti. 1 yaş doğum günümde
Ayşe bana ne hediye almış dersiniz? Bir
korsan göz bandı! Takınca koşup aynada
kendime baktım. O güne kadar hiç böyle
düşünmemiştim ama ben de büyük bir
macerada tek gözümü kaybetmiş bir korsan
kediydim. Hiç korsan olup da maceradan
maceraya koşmamak olur mu? Ayşe, Saniye
ve Mırnak abla ile Türkiye’nin farklı illerini
gezip durduk. Şimdi Ankara’da yaşıyoruz.
Artık çok gezemiyoruz ama ben yine de
maceradan maceraya koşuyorum. Nasıl mı?
Kitap okuyarak tabii. Her gece yatmadan
önce kitap okuyorum. En çok da macera
kitaplarını seviyorum. Okumak beni henüz
görmediğim yerlere, oraların güzelliklerini
tanımaya götürüyor. Yani anlayacağınız tam
bir korsan kedi oldum. Hikâyemi beğendiyseniz
siz de arkadaşlarınıza anlatın, o zaman çok
sevinirim. Hoşça kalın.

Kuşların Sesi

Kuşların Sesi
Yazan: Abdullah Harmancı
Resimleyen: Şebnem Aydın

Cabbar Osman’ı bilir misiniz? Nereden bileceksiniz, henüz anlatmadım ki…
Cabbar Osman heybetli biriymiş. Aynı zamanda öfkeli mi öfkeli. Aynı zamanda dev cüsseli. Aynı
zamanda upuzun sakallı. Kocaman bıyıklı biri. Üstelik kaşları da alnına doğru sivriliyor. Sağ kaşının
tam üzerinde bir bıçak yarası var. Sağ yanağının üzerinde ise bu yaranın bitiş noktası gibi bir çukur…
Kalın ve uzun parmakları bir baltanın sapını kavradığı zaman artık gerisini siz düşünün!
Nitekim bir sabah gerçekten de Cabbar Osman, iri parmaklarıyla bir balta sapını kavramış veee…
Bahçesinin ortasındaki devasa ağacın gövdesineee… Şimdi bu görüntüyü donduralım. Cabbar
Osman öyle öfkeli bir yüzle ve baltasını havaya kaldırmışken beklesin bizi. Bu koca cüsseli adamın
bahçesinin ortasındaki kurumuş ağaçla ne derdi olabilir?
İyi soru!
Ama söyledim zaten cevabını. Bu yüksek ve heybetli ağaç kurumuş bir kere. Üstelik bu ağacın
gövdesinde yaşayan yüzlerce böcek var. Üstelik sabah ve ikindi saatlerinde kuşlar toplantılarını bu
ağacın dalları arasında yapıyorlar.
Cır cır da cır cır!
Cik cik de cik cik!
Cak cak da cak cak!
Tak tak da tak tak!
Durmadan konuşuyor, konuşuyorlar! Cabbar Osman heyheyli biri. Celalli biri. Huzursuz biri. Biri de
biri. İkide bir karısına seslenip “Ben bu ağacı keseceğim.” falan diyor. “Olmaz” diyor merhametli karısı.
“Yapma” diyor şefkatli çocukları. “Aman!” diyor ihtiyar annesi. “Eyvah!” diyor ağacın dallarında
söyleşen kuşlar. “Haydaaaaa!” diyor ağacın gövdesinin altında eğleşen böcekler. Olmaz, yapma,
aman, eyvah, haydaaa!” Bir hafta böyle geçiyor. İki hafta böyle geçiyor. Yaz bitiyor. Cabbar Osman
bu dev cüsseli ağacı unutuyor. Herkes sanıyor ki her şey yoluna girdi. Girer mi? Cabbar Osman
kafasına koyduğu şeyden vazgeçer mi? Geçmez. Bahar gelip de çiçekler başlarını çayırlıktan dışarı
çıkardıklarında… Cabbar Osman artık bu ağacı kesmeye kesin kesin karar veriyor. “Odun yaparım,”
diyor. “Kışın rahat eder anam.” diyor. “Kuzine sobayı bu ağacın odunlarıyla yakarım, içine patates
atarım.” diyor. Diyor ama bunları kendisine diyor.
Annesine, karısına, çocuklarına ve kuşlara demiyor.
Onlar duyarsa farfara ederler, biliyor. Farfara etmek mi? Mızmızlanmak diyelim.
Anlayacağınız gibi “olay günü” gelip çatıyor. Cabbar Osman harika bir mayıs sabahı
evinin önünde oturup da kuru dev ağaca bakarken… Eline baltasını alıyor. “Ya
Allah!” deyip ayağa fırlıyor. Yüzünde öfke var. Baltası havada… Görüntü burada
donmuştu hatırlarsanız. Şimdi ağır çekim izliyoruz:
Cabbar Osman ağaca doğru bir adım atıyor. Kuşlar çığrışıyorlar. İnsanlar bağrışıyorlar.
“Ama Osman abi, bir dur, ne olur, bir bekle…”
“Bekledim, ne olacak?” diyor Osman. “Ne diyecekseniz hemen diyin!!!”
Osman köylü bir adam. Bizim gibi konuşmuyor elbette.
“Osman abi, bu ağacı kesme, kurda kuşa kıyma!”
Osman celalleniyor. Bakışlarını kuşlara çeviriyor.
“Bu ev benim, bu bahça benim, bu ağaç da benim… Siz kim oluyorsunuz?”
İşte böyle meydan okuyor kuşlara. Bu arada seslere bütün köy toplanıyor. Annesi,
karısı, çocukları Cabbar Osman’ın kollarına sarılıyorlar. "Etme!" diyorlar. "Gitme." diyorlar.
Her şey ağır çekim ilerliyor. Cabbar Osman bir vücut hareketiyle çocuklarının
ellerinden kurtuluyor. Elindeki baltayı omuzlarının üstüne kadar çıkartıyor. Gözlerini
yumuyor. Bu sırada ağacın gövdesinin içinde, kabuğunun altında yaşayan böcekler
“Bir dakika Osman abi!” diyorlar.
“Osman abi, bizi de düşün, biz bu ağacın gövdesinde yaşayan böcekleriz. Şimdi
sen ağacı kesersen nereye gideriz?”
Osman havada bekleyen baltasını yere bırakıyor. Alnını elinin tersiyle siliyor.
İnsanları, böcekleri ve kuşları dinlerse istediklerine hiçbir zaman ulaşamayacağını
biliyor. Başını çevirip köylülerine bakıyor. Ardına dönüp ailesine bakıyor. Başını
kaldırıp kuşlara bakıyor. Yerden baltasını alıp omzuna atıyor. Yavaşça evine doğru
adımlar gibi yapıyor. Herkesin yüzünde bir gülümseme oluştuğu anda… Cabbar Osman
bütün öfkesiyle ve bütün gücüyle arkasındaki ağaca doğru dönüp baltasının
pırıl pırıl ağzını ağacın gövdesine saplayıveriyor!
Şlakkkkk!
İşte bu kadar!
Osman durmuyor.
Şlakkkkk! Şlakkkkk!
Osman bıkmıyor.
Şlakkkkk! Şlakkkkk! Şlakkkkk!
Osman yorulmuyor.
Şlakkkkk! Şlakkkkk! Şlakkkkk! Şlakkkkk!
İşte böyle. Köylülerin gözlerinde yaş var şimdi. Osman’ın küçük kızı ağlıyor. Kuşlar çığlık çığlık
kaçışıyorlar. Böcekler kabuğun altında ağlamaya başlıyorlar. Osman’ın karısı yere yığılıyor. Osman
baltasını toprağa bırakıyor. Yorulmuş. Kendini de yere bırakıyor. Dinlenecek. Öyle sanıyor. Ama
dinlenemeyecek. Paramparça olan ağacın kökleri arasından bir ses geliyor. Bir ses daha geliyor.
Binlerce ses gelmeye başlıyor. On binlerce ses gelmeye başlıyor. Osman ayağa fırlıyor. Herkes kaçışıyor.
Ağacın kökleri arasında, toprağın damarlarından gürül gürül sular fışkırıyor. Kimse ne diyeceğini
ne yapacağını bilemiyor. Kaçan kaçana… Bağıran bağırana… Ortalıkta kimse kalmıyor. Toprağın
damarlarından fışkıran sular giderek büyüyor. Çoğalıyor. Yükseliyor. Yükseliyor. Osman’ın bahçesini
ve evini içine alıp köye doğru yöneliyor. Köylüler, Cabbar Osman, ailesi, kuşlar, köydeki hayvanlar…
Hepsi hepsi hepsi… Hepsi köyün ufkuna doğru koşup uzaklaşıyorlar. Bütün bir köy yeri kocaman
bir göle dönüyor. Her şey büyük bir sessizliğe bürünüyor. Köylüler sular altında kalan topraklarını
uzaktan izliyorlar...
Seneler geçiyor. Bulutlar geçiyor. Kuşlar geçiyor. Yapraklar soluyor ve çiçekler yeniden açıyor.
Sessizliği seven şehirli insanlar buraya piknik yapmaya geliyorlar. Gölün kenarına kuruyorlar çadırlarını.
Bir oğlan çocuğu bir kız çocuğuna diyor ki:
“Eskiden burada çok güzel bir köy varmış. Ama kuşlara kötü davranan bir adam yüzünden…”
Kız gülüyor.
“İnanma böyle şeylere." diyor.
Yanlarındaki ağaca bir çulha kuşu konuyor. “İnanın inanın, hepsi gerçek!” diye haykırıyor.
“Ne güzel ötüyor, değil mi?” diyor kız. “Sanki bize söylemek istediği bir şey var.”
Gülüşüyorlar. Anneleri yemeğe çağırınca koşup gidiyorlar. Gölün yüzeyine yansıyan çilli
yüzleri de onlarla gidiyor. Öykümüz de burada bitiyor.
Cabbar Osman’ın köyünü bilir misiniz?
Nerden bileceksiniz?
O köy ortadan kalkalı çok zaman oldu!

Aşağıdakilerden Hangisi?

Yazan ve Resimleyen Doruktan TURAN

Aşağıdakilerden hangisi daha değerlidir?

100 KİLO ALTIN-100 YILLIK CUMHURİYET

Aşağıdakilerden hangisi daha eğlencelidir?

DANS ETMEK - CUMHURİYET BAYRAMI

Aşağıdakilerden hangisi daha güçlüdür?

DEV BİR GERGEDAN - ATATÜRK SEVGİSİ

Aşağıdakilerden hangisi daha aydınlıktır?

YILDIZLAR - CUMHURİYET YOLU

100 Yıllardan 100 Yıllara

100 Yıllardan 100 Yıllara
Berk ileride doktor olacak. Tıpta yeni
keşiflere imza atıp Cumhuriyet'in
çocuklarını yaşatacak.
Çanakkale Savaşı'nda 14 yaşındaki
Salihlili Mehmet’in küçücük elleriyle
Gazi Mehmetçikleri hayata
bağladığı gibi.
Gizem ileride yazılımcı olacak.
Cumhuriyet'in teknolojik
dönüşümüne katkı sağlayacak.
İstiklâl Hârbi'nde 12 yaşında bir kız
çocuğu olan Nezahat Onbaşı'nın
gönderilmesi gereken telgrafları,
şifreli olarak gönderdiği gibi.
Ali ise ileride diplomat olacak. Yabancı
devletlerle Türkiye Cumhuriyeti'nin
iletişimini sağlayacak. Cumhuriyet'e
diplomatik zaferler kazandıracak.
Tıpkı 15 yaşındaki Gazi Cemal’in İstiklâl
Harbi'nde bölükler arasındaki iletişimi
sağlayıp savaşın kazanılmasında rol
oynadığı gibi.
Cumhuriyet sevgisiyle, fikirleriyle, atalarına bağlılığıyla,
vatan sevgisiyle… Cumhuriyet'i var eden ve ilelebet
yaşatacak olan çocuklar sonsuza dek 29 Ekimleri bayram
kılacaklar.

Teknoloji Yüzyılı Cumhuriyetimiz 100 Yaşında

Yazan: Ayşe Şeker Kılıç

Yüz yıl önce çok zor şartlar altında kuruldu cumhuriyetimiz. Savaştan yeni
çıkmış, fakir bir ülkeyken bugün kendi teknolojisini üreten modern bir ülkeyiz.
Bir zamanlar insanımız sadece tarım ve hayvancılıkla uğraşıyordu. Bugünse
kendi fabrikalarımızda araba, tank, helikopter, insansız hava aracı gibi yüksek
teknoloji ürünleri üretiyoruz. Cumhuriyetimizin 100. yaşında daha nice değerli
proje hayata geçecek. Ülkemizi teknoloji yarışında dünya devleri listesine
ekleyecek projelerden birkaçını öğrenmek ister misin?

GÖKBEY
Tamamen kendi imkânlarımızla geliştirip ürettiğimiz helikopter T625 GÖKBEY,
ilk uçuşunu 2018’de başarıyla gerçekleştirdi. Seri üretimi devam eden
helikopterimizin arkasında dev bir mühendis kadrosu var. Taşıma, kargo,
hava ambulansı, arama kurtarma ve kıyı ötesi taşıma gibi farklı alanlarda
görev yapabilecek şekilde tasarlanan GÖKBEY, üstün performans ve
kullanım kalitesine sahip. En zorlu koşullarda
bile etkin faaliyet göstermesi beklenen
helikopterimiz hem sivil hem de askerî
alanda görev yapabilecek.

TÜRKSAT 6A
TÜRKSAT 6A, ülkemizin ilk yerli haberleşme uydusudur. Haberleşme
uydusu; televizyon, radyo, telefon gibi iletişim araçlarını
kullanabilmek için uzaya gönderilmiş uydulardır. Daha önceki
yıllarda kullandığımız TÜRKSAT 1B, 1C, 2A, 3A, 4A, 5A ve 5B
uyduları yurt dışındaki firmalardan temin edilmiştir. TÜRKSAT 6A
ise Türkiye’de kendi bilim insanlarımız tarafından geliştirilen bir
projedir. TÜRKSAT 6A Uydusu sadece Türkiye’de değil Avrupa, Kuzey
Afrika, Ortadoğu ve Asya kıtasının büyük bir bölümünde de hizmet
edecektir. Bilim insanlarımız projenin son aşamasına başlamış olup
uydunun uzay koşullarına uygunluğunu test etmektedir.

Doğu Anadolu Gözlemevi, Erzurum’da kurulmuş astronomik
gözlemevidir. Yapımına 2012’de başlanmıştır. Atatürk Üniversitesine
bağlı olarak faaliyet gösteren gözlemevi, 4 metre çapıyla Türkiye’nin
en büyük ve ilk kızılötesi teleskobuna ev sahipliği yapacaktır.
Tamamlandığında dünya çapında önemli bilimsel araştırmalara ev
sahipliği yapacak olan gözlemevinin aynı zamanda Türkiye’nin
uzay bilimleri konusunda ihtiyacı olan insan gücünü de yetiştirmesi
beklenmektedir.

Hürkuş'la Göklere Çıkmaya Hazır Mısın?

Sizler de benim gibi yemyeşil çimenlere
uzanıp uçsuz bucaksız masmavi
gökyüzünü izlemeyi seviyor musunuz
çocuklar?
Peki ya zarif kanatlarıyla üstümüzde kuşlar
misali süzülen uçakları izlemeyi?
Eveeet dediğinizi duyar gibiyim. Uçakları
ve hatta tüm teknolojik araçları çok seven
Aslan’ı ve arkadaşlarını da çok seveceksiniz
o hâlde.
Aslan, evinde küçük bir atölyeye
dönüştürdüğü odasında, uçak modelleri
çiziyor ve hatta minik ve sevimli robotlar
yapıyor.
Aslan’ın arkadaşları da
en az onun kadar akıllı,
meraklı ve sevimliler.
Birbirlerine zor anlarında
hep yardımcı olan bu sıkı
dostlar, bir de sevimli
uçak Hürkuş’la tanışınca,
tüm kötülüklere karşı
mücadele edebilecek
güçlü bir takım
oluyorlar. Hem de ne
takım!
Dondurma
âşığı ve Kafkas
dansı ustası
Mehmet, meraklı
Zeynep ve her zaman
müthiş fikirleri olan
Eren. Şimdi hazırsanız
kemerlerinizi bağlayın ve
onların havalı macerasına
katılın.
Kayıp Elmas’ın Peşinde
Maceranın ilk filmi “Aslan Hürkuş:
Kayıp Elmas”, Aslan’ın usta bir pilot olan
büyükbabasının mirası, özel bir uçak olan
Hürkuş’u merak etmesi ve peşine düşmesiyle
başlıyor. Aslan’ın büyük dedesinin kötü niyetli kişilerden sakladığı
Hürkuş’u çalıştıracak kayıp elması,
ipuçlarını takip ederek aramaya koyuluyor
Dört afacan arkadaş. Kötü adamlar boş
dururlar mı? Onlar da bu cevval takımın peşine
düşüyorlar Hürkuş’a sahip olmak için. Nihayet
kırmızı kanatlarıyla, cin bakışlarıyla, akıllı mı
akıllı, afacan mı afacan Hürkuş’u çalıştırmayı
başarıyor Aslan. Kötü adamlara ne mi oluyor?
Bu havalı macerayı izleyerek öğrenmek için hadi
hemen bilgisayarlarınızın başına geçin.
İkinci Görevimiz Gökbey!
Hürkuş’u çalıştırarak göklerimizde özgürce
süzülmesini sağlayan Aslan ve arkadaşları,
Görevimiz Gökbey’le yepyeni bir macerayla
karşımıza çıkıyorlar. Yeni görevleri Hürkuş’un
arkadaşı, göklerdeki yeni yerli helikopterimiz
Gökbey’i kötü adam Yaralı Yüz’ün elinden
kurtarmak.
Bu macerada afacan ekibimize bir üye daha
katılıyor. Aslan’ın atölyesinde yaptığı sevimli
mi sevimli bir robot! Aslan ne derse yapan ve
gördüğü her şeyi taklit etmeye çalışan yapay
zekâ temelli robot, Mehmet’in Kafkas dansını
yapmada zorlansa da ekiple kısa sürede
kaynaşıyor.
Ekip tamamlanınca Gökbey’in halka tanıtılacağı
gösteriye katılmak için Kapadokya’ya doğru yola
koyuluyorlar. Ancak Gökbey gösterisini yaparken
kötü adamlar gökyüzünde onu yakalayıp belirsiz
bir yere kaçırıyorlar.
Aslan, Hürkuş ve arkadaşları, Gökbey’i kurtarmak
için kötü adamların arkalarında bıraktığı izlerin
peşinde, Türkiye’nin dört bir yanını karış karış
gezecekleri bir maceraya atılıyorlar. Azmin
elinden hiç bir şey kurtulmadığı gibi, Aslan
ve arkadaşları da tüm zorluklara rağmen
dostluklarından aldıkları güçle Gökbey’i bulup
göklerimize yeniden armağan ediyorlar.
Yeni Görev Sizlerde!
Çocuklar sizler de Aslan gibi teknolojik
gelişmeleri takip edip, yeni icatlar yaparak,
yüzyılımızın mucitleri arasında yerlerinizi
alabilirsiniz. İhtiyacınız olan tek şey kendinize
inanmak ve hep Aslan gibi meraklı olmak.
Göklerimizde gezecek yeni yerli uçaklarımız
sizlerin adını taşıyabilir bunu unutmayın. Haydi,
şimdi hemen, geleceğimize kendi ellerimizle
ürettiğimiz teknolojiyle daha güçlü yürümek için
Aslan gibi kollarımızı sıvamaya var mısınız? Sizler
de onun gibi dedelerimizin bıraktığı mirastan
esinlenerek ürettiğiniz teknolojiyle ülkemizi çok
daha güzel bir geleceğe taşıyabilirsiniz.
Not:İLK UÇAĞIMIZ HÜRKUŞ
Bu maceradaki Hürkuş’un gerçek bir uçak
olduğunu biliyor muydunuz arkadaşlar?
Hürkuş, Türk mühendislerimiz tarafından
yapılan ve göklerde süzülen ilk Türk eğitim
uçağımız. İsmini ise ilk Türk pilot ve uçak
tasarımcılarından olan Vecihi Hürkuş’tan
alıyor. Türk havacılığına çok büyük
katkıları olan bu büyüğümüzün emekleri
unutulmuyor ve ölümünün ardından yıllar
sonra ilk uçak projemize onun adı veriliyor.
Hürkuş uçağımızı yakından görmek
isterseniz şehrinizdeki Teknofest
etkinliklerini takip edebilir veya
ailelerinizle birlikte TUSAŞ’ı ziyaret
edebilirsiniz.
Not: İSTİKBAL GÖKLERDE
Kurucu önderimiz Gazi Mustafa Kemal
Atatürk, “İstikbal göklerdedir. Göklerini
koruyamayan uluslar, yarınlarından asla
emin olamazlar.” diyerek, havacılığın ve
uçak teknolojisinin ülkelerin geleceğinde
ne kadar önemli olduğunu işaret
ediyordu bizlere. Cumhuriyetimizin
100. yılında onun işaret ettiği hedef
doğrultusunda ülkemizi çok daha güçlü
bir geleceğe taşımak sizin ellerinizde
çocuklar. Sizler de Vecihi Hürkuş ve Nuri
Demirağ büyüklerimiz gibi göklerde iz
bırakmak için kendinize ve hayallerinize
inanmaktan hiç vazgeçmeyin. Unutmayın,
her şey bir hayalle başlar.

Türk Kırmızısı

Yazan: Neslihan Saltaş
Resimleyen: Ramila Aliyeva
Hey, şuna bak ne güzel bir kırmızı!
Bayrak kırmızısı mı, al yanak mı, gül
kırmızı mı? Nasıl bir kırmızı bu?
Sana tanıdık mı geldi? Yok, yok daha
önce görmemişsindir bu rengi, Türk
kırmızısı bu! Üstelik yeni dirildi.
Şaşırma, renkler de dirilebilir. Zaten
bizim topraklarımızda dirilmek
dünyanın en basit işidir. Her hecede
Türkçe dirilir, bataların çağırır gönüller
dirilir, o gönüllerde yepyeni bir ülke
dirilir. Sonra ülke şahlanır, büyür ve gün
gelir renklerini bile diriltir.
Türk kırmızısı da diriltildi işte. Şimdi sen
“Ölmüş müydü ki?” diye düşünebilirsin.
Unutulmuştu diyelim. Türk kırmızısını
250 yıldır hatırlayan yoktu. Bunun
nedeni de gelişen teknolojiydi tabii.
En iyisi ben sana hikâyeyi baştan
anlatayım:
Eski zamanlarda boyar madde
üretmek çok zordu. İlk insanlar
mağara duvarlarını, kil kapları, iplikleri
hatta kumaşları boyamak için bitki
köklerinden, deniz kabuklarından ve
böceklerden yararlanıyorlardı. Çağlar
boyunca da bu şekilde boyar madde
elde etmeye devam ettiler. Türk kırmızısı
da kökboya adı verilen bir bitkinin
köklerinden üretiliyordu. Bunun için
önce kökler kazılıp çıkarılıyor sonra hem
köklere hem de boyanacak kumaşlara
çok çeşitli işlemler yapılıyordu. Bu süreç
öyle uzun ve zahmetliydi ki kumaşların
boyanması tam 40 gün sürüyordu.
Ancak Türk kırmızısı da bunca zahmete
değiyordu doğrusu. Bu öyle güzel
öyle parlak öyle canlı bir kırmızıydı ki
görenleri kendisine hayran bırakıyordu.
Türk kırmızısına boyanmış pamuklu
ve ipekli kumaşlar kısa sürede tüm
dünyanın dikkatini çekti. Diğer ülkeler
de kumaşlarının Türk kırmızısı renginde
olmasını istediler. Rengin üretim
tekniğini öğrenmek için de Osmanlı
ülkesine geldiler. Ancak Osmanlı
padişahı, bu eşsiz değeri başkalarına
kaptırmamaya kararlıydı. Bir ferman
çıkararak Türk kırmızısının üretim
tekniğinin paylaşılmasını yasakladı. Bu
olaydan sonra işler heyecanlı bir hâl aldı.
İngilizler boyanın formülünü elde etmek
için casuslar yolladılar. Fransızlar Türk
kırmızısının sırrını bilen ustaları ülkelerine
kaçırmak için ellerinden geleni yaptılar.
Bu girişimler de sonuç vermeyince
binlerce metre kumaşı Osmanlı ülkesine
gönderip boyatmak zorunda kaldılar.
Böylece renk, Avrupalıların kumaşlarını
da süslemeye başladı.
Ama bilmelisin ki sevgili arkadaşım,
zamanla her şey değişir. Teknoloji
geliştikçe doğal yollarla üretilen
boyaların yerini laboratuvar ortamında,
çeşitli kimyasallarla çabucak ve kolayca
üretilen boyalar aldı. Türk kırmızısı gibi
renkler de unutulup gitti. Ancak zaman
son hızla akmaya devam ediyor ve
insanlık bu gelişen çağda eski usullerin
bilgeliğini görmekte gecikmedi.
Kimyasal boyalar su kaynaklarına,
doğal çevreye ve canlılara zarar veriyor.
Bunun önüne geçmek içinse unutulan
değerlerin yeniden keşfedilmesi önemli.
Türk kırmızısı da 250 yıl sonra Türk
bilim insanlarının çabası ile yeniden
üretildi. Bilim insanlarımız rengin
formülüne ulaşmak için eski belgeleri
ve tarihî kumaşları inceleyerek dedektif
gibi iz sürdü. Nihayet çabaları sonuç
verdi. Hem tarihe damga vurmuş
kültürel miraslarımızdan biri yeniden
canlandı hem de doğal kaynaklarımızın
korunmasına yönelik önemli bir adım
atılmış oldu.
İŞTE BÖYLE MERAKLI ARKADAŞIM,
Türk kırmızısının hikâyesi eminim ilgini
çekmiştir. Şimdi çabalama sırası sana
geldi. Türkiye’mizin yüzüncü yaşında
unutulmuş tüm kültürel değerlerimizin
gün yüzüne çıkmasını diliyoruz. Bu
işi sen yapacaksın ve ülkemizi daha
nice yüzyıllara taşıyacaksın. Unutma,
biricik vatanımız tüm değerleriyle sana
emanet!

Ders: Hayat Bilgisi Konu: Ülkemiz

Resimleyen: Sevgi İçigen

-Çocuklar, derse başlamadan önce size bir soru soracağım.

-Çok güzel özellikleri olan bir ülkede yaşıyoruz. Peki neden güzel?

-Çünkü, Türkiye'nin üç tarafı denizlerle çevrilidir.

-Tarihi eserler, antik kentler, anıtlar bakımından zengindir.

-Tarım arazileri verimli ve geniştir.

-Binlerce yıllık şanlı tarihimiz var.

-Yemyeşil ormanları ve doğal güzellikleri vardır.

Ders: Hayat Bilgisi Konu: Ülkemiz

-Ülkemizde dört mevsim yaşanır ve farklı iklimler görülür.

-Masmavi denizlerimiz var.

-Öğretmenim, bence Türkiye'mizin en önemli güzelliklerinden biri de babaannemin patatesli böreğidir.

-Babaannenin böreğini Türk mutfağının çeşitliliğine gösterebiliriz. biz farklılıklarımızla bir bütünüz.

-Yeraltı ve yerüstü kaynakları, hayvancılık, her bölgenin kendine özgü yetişen ürün çeşitliliğini de sayabiliriz.

-Genç nüfusu olan ve ekonomisi hızla gelişen ülkemizde, eski mesleklerin yerini yeni dijital meslekler almaya başladı. 

-İleride meslek seçimi yaparken bu yeni meslekleri de araştırın çocuklar. Mesela yapay zeka uzmanlığı, veri analisti, robotik mühendisi, siber güvenlik uzmanı, genetik mühendisliği, drone pilotluğu gibi.

-Vatanımızın güzelliklerini korumak, ülkemizi kalkındırmak, Türkiye'nin geleceği için çalışmak hepimizin görevi. Büyük ve güçlü Türkiye için size güveniyorum çocuklar.

-Haydi bakalım şimdi defter ve kitaplarınızı çıkarın. Dersimize Başlayalım.

Düğündeki Bayraklar

Yazan: Bestami Yazgan
Resimleyen: Ramila Aliyeva

Düğün sözünü duyunca aklıma çocukluğum ve birçok tatlı hatıra gelir.
Bir düğün davetiyesi gelince günler öncesinden beni de götürmesi için anneme
yalvarmaya başlardım. Beklenen gün geldiğinde en güzel elbiselerimi giyerdim
büyük bir heyecanla. Hele davulun sesini duyunca içim bir hoş olurdu.
Gelin geldiği zaman arabanın üzerine saçılan kuru yemiş ve paraları kapışmamız
ayrı bir neşe kaynağıydı. Gelin indikten sonra başka bir yarış başlardı aramızda:
Yüksek bir yere asılan bayrağı alma yarışı. Kim bayrağı alır da damada verirse
büyük bir bahşiş kazanırdı. Bir defasında çok merak etmiş ve sormuştum:
- Dedeciğim, düğünlerde niçin bayrak asılıyor?
Hâlâ unutamam dedemin anlattıklarını.
- Hani yavrum “Düşmez kalkmaz bir Allah.” derler ya. Bir zamanlar bütün
dünyaya adalet ve insanlık sunan devletimiz gerilemeye başlamış. Sonra da
mirasını bölüşmek için başına üşüşmüşler. Milletimiz yıllar süren savaşlar sonucu
aç, susuz ve ümitsizmiş. Düşmanın yaptıklarından dolayı da çok üzgünmüş.
Üzgün olan sadece millet değilmiş. Asırlarca en yüksek burçlarda şanla, şerefle
dalgalanan bayrağımız da hâlinden memnun değilmiş. Her gün yeni bir burçtan
indiriliyormuş çünkü.
Ben çocuk saflığıyla sormuştum:
- Peki dedeciğim, bütün bunlar karşısında bayrak bir şey yapmamış mı?
- Hah, ben de tam onu anlatacaktım! Bir ara öyle zor durumda kalmış ki rengini
kanından aldığı milletimize âdeta küsmüş. Yüzünü öyle bir asmış ki... Bunu gören
şair,
“Çatma, kurban olayım çehreni ey nazlı hilâl,
Kahraman ırkıma bir gül, ne bu şiddet bu celâl!
Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helâl.” demek zorunda kalmış. Güvence
olarak da yurdumuzun üstünde tüten en son ocağı göstermiş.
Ben atılırcasına,
- Bunu Mehmet Âkif Ersoy söylemiş, değil mi dedeciğim, deyince; dedem derin
bir nefes aldıktan sonra gözlerinin içi gülerek şöyle devam etti:
- Evet yavrum. İşte o günden beri milletimiz, ne zaman düğün yapıp yeni bir
yuva kuracak olsa bayrağın bu mutluluğu görmesi için onu yüksek bir yere asar.
Bunu gören bayrağımız da bir zamanki kaygılarının ne kadar yersiz olduğunu
anlar ve sevinçle dalgalanır.

Yenilenen Oyuncaklar

Yazan: Sevdecan Kutlu
Resimleyen: Şebnem Aydın

Teneffüse çıktığımızda Duygu Öğretmen okul panosuna bir ilan
asıyordu. Mehmet, Emel, ben ve Derin merak edip Duygu Öğretmen'in
yanına gittik. Öğretmenimiz bizi görünce panodaki ilanı okumamız
için geriye çekildi.
Derin, yüksek sesle “Kullanılmayan oyuncağını atma, dönüştür.”
başlığını okudu. Hepimizin o an gözleri ışıldadı. Dördümüzün sınıf
arkadaşı olmak dışında bir ortak yanı daha vardı: Aynı mahallede
oturuyorduk. Dedem oyuncak tamircisiydi ve mahalledeki çocukların
tüm bozulan, kırılan ya da eskiyen oyuncaklarını yenilerdi.
Duygu Öğretmen aklımdan geçenleri okumuş gibi “Etkinliğimizin
en önemli kuralı aile bireylerinden doğrudan yardım almamanız.
Kendiniz yapacaksınız.” dedi.
Emel “Öğretmenim zaten Doruk’un dedesi oyuncak tamircisi,
biliyorsunuz.” diye atıldı. Fakat Duygu Öğretmen çoktan yanımızdan
ayrılmıştı. Tekrar panodaki ilana dönüp kuralları okuduk. Kırık,
kullanılmayan ya da eskimiş oyuncaklarımızı yenilerken
farklı oyuncaklara da dönüştürebilecektik. İlanda
yazılanları unutmamak için ödev defterlerimize not
aldık. Okuldan çıkar çıkmaz dedemin dükkânına uğradık
ve ödevimizi dedemle paylaştık.
Dedem, “Aklınızda ne var çocuklar?” diye sordu. Öylece
kalakaldık. “Peki, bir hafta süreniz olduğuna göre
önce ne yapmak istediğinize karar verin. Sonra size
oyuncaklarınızı dönüştürmek için lazım olacak aletleri
verebilirim. Sanırım işinize yarar.” dedi ve hepimizi
evlerimize uğurladı. Herkes eve gidip oyuncaklarını
kurcalayacak, onlardan ne üretebileceğini düşünecekti.
Sonraki gün dedemin dükkânında buluşup fikirlerimizi
konuşacaktık.
Akşam yemeğine kadar oyuncaklarımı tek tek
inceledim. Ne yazıkki aklıma tek bir fikir bile gelmedi.
Yemekte dedem ülkemizin ürettiği arabadan
bahsediyordu. Aniden elimdeki kaşığı bırakıp ayağa
kalktım, “Dede! Sen harikasın! Kumandalı arabamın
pili bitti. Güneş enerjisiyle çalışan robotumun da
kolları çalışmıyor. İkisini birleştirip yeni bir araç
yapabilir miyiz sence, ne dersin?” dedim. Dedemin
dükkânında dört küçük güneş enerjisi paneli
daha vardı. Arkadaşlarıma ertesi gün yanlarına
arabalarını almaları için haber verdim. Dedemin
verdiği araç gereç ve eski bir robotun kullanma
kılavuzuyla arabalarımızı yeniledik. Artık
dört tane güneş enerjisiyle çalışan
uzaktan kumandalı arabamız vardı.
Mehmet, “Haydi, şimdi çalışıp
çalışmadıklarını kontrol etmek için
oyuncak araba yarışı yapalım.” dedi.
Dört arabaya da uyarladığımız
paneller birbirine benzediğinden
bitiş çizgisine aynı anda ulaştık.
Uzaktan bizi izleyen dedem
hepimizi alkışladı. Artık okuldaki
etkinlik için hazırdık. Dördümüz
de arabalarımızı okul bahçesinde
çalıştırdık. Duygu Öğretmen ve diğer
jüri üyeleri bu fikrin aklımıza nasıl
geldiğini diğer arkadaşlarımızla da
paylaşmamızı istedi. Arkadaşlarımın
önerisiyle sahnede oyuncaklarımızı
dönüştürmenin hikâyesini ben
anlattım.

Türkiye'nin Sesli ve Dokunsal Haritası

Yazan: İbrahim Elibal
Resimleyen: Şebnem Aydın

Türkiye’nin her köşesinde, sesli ve dokunsal harita eşliğinde unutulmaz anılar
biriktiren 9 yaşında görme engelli bir çocuğum. Bu özel harita, hayatımda yeni
bir kapı açtı ve harika bir keşif yolculuğuna çıkmamı sağladı. Sesli harita, kulağıma
hoş bir melodiyle bilgiler aktarırken dokunsal harita ise parmaklarımla Türkiye’nin
coğrafi şekillerini hissetmeme imkân veriyordu. Denizler, ovalar, dağlar ve şehirler
parmaklarımın altında canlanıyordu.
Öncelikle ilk yolculuğum Ayasofya Camisi'ne oldu. Sesli harita, Ayasofya Camisi'nin
tarihi hakkında bilgi verdi ve beni âdeta içindeymiş gibi hissettirdi.
Dokunsal harita, minarelerin yüksekliğini ve kubbenin şeklini avucumda
hissettirerek tarihî duvarlar arasında adeta bir zaman yolculuğuna çıkmama
olanak sağladı. Fatih Sultan Mehmet’in konuşmalarını dinlerken tarihî atmosferin
büyüsüne kapıldım.
Sonra kendimi Konya’da buldum. Mevlana'nın hayatı, eserleri ve etrafındaki
sembolik detaylar hakkında bilgi edinirken, parmaklarımın ucunda dönme
hareketini simgeleyen motifler belirdi. Tefçi ve neyzenlerin eşliğinde Mevlana
ile semayı düşledim. İç Anadolu Bölgesi’ndeki yolculuğuma Sivas Çifte Minareli
Medrese ile devam ettim. Selçuklu dönemine ait bu güzel yapı, benim gibi tarih
ve mimari meraklılarını etkileyecek nitelikteydi. Sesli anlatımla medresenin tarihî
ve önemi anlatılırken dokunsal harita üzerinde de minarelerin yapısını ve avlu
düzenlemesini hissettim. Bu şehirdeki tarihî atmosfer beni büyüledi.
Son olarak Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk’ün anıt
mezarı olan Anıtkabir’i ziyaret ettim. Millî Mücadele'deki üstün başarılarını, silah
arkadaşlarını ve yediden yetmişe memleket için canlarını veren şehitlerimizi
düşündüm. Sesli harita, Anıtkabir’in tarihi ve anlamı hakkında bilgi verirken
dokunsal harita üzerinde kabartmalar ve anıtın mimari yapısını hissettim.
TÜRKIYE’NIN SESLI VE DOKUNSAL HARITASI SAYESINDE GEZERKEN
YAŞADIĞIM COŞKU VE KEŞFETME HEYECANI, ENGELLERIN HIÇBIR ZAMAN BIZI
DURDURAMAYACAĞINI ORTAYA KOYDU. Bu harika sesli ve dokunsal Türkiye
haritası sayesinde her bir dokunuşumda, ülkemin zengin kültürel ve doğal mirasını
keşfediyorum. Gelecekte yaşayacağım birçok macerayı sabırsızlıkla bekliyorum!

Özel Sporcular Yüzümüzü Güldürüyor

Yazan: Birol Aydın

Spor… Hayatın her alanında yer alması
gereken bir disiplin, bir eğitim ortamı…
Spor, çocukların kendilerini geliştirmelerini
sağlayan hem eğlenceli hem de öğretici
bir etkinlik. Çocuklar spor yaparak
farkında olmadan temizlik, beslenme,
matematik, müzik gibi pek çok alanda
eğitim alıyor, iletişim becerilerini geliştiriyor,
sosyalleşiyor, beden ve ruh sağlığı
açısından güçlü bireyler olarak yetişiyorlar.
Özel eğitim ihtiyacı olan öğrenciler açısından
bakıldığında ise sporun ne kadar
gerekli olduğu ilk bakışta bile görülebiliyor.
Sporcularımız spor aracılığıyla hijyen
konusunun ne kadar önemli olduğunu
fark ediyorlar. Turnuvalara katılarak çeşitli
sosyal ortamlara giriyor; toplumsal
uyum, iletişim gibi becerilerini geliştiriyorlar.
Ritimle hareket ederek bir nevi
müzik dersi alıyorlar. Saniye, skor, tabela,
forma numaraları gibi unsurları kullana-
rak matematik öğreniyorlar.
Elde ettikleri
başarılarla kendilerine
olan güven duygularını
geliştiriyor, akranlarına
umut oluyorlar. Kazandıkları
madalyalarla
bayrağımızı uluslararası
organizasyonlarda
dalgalandırıyor, bu
gururu sadece ailelerine
değil tüm Türkiye’ye
yaşatıyorlar.
Özel çocuklarımızla ilgili
yapılan çalışmalara
bakıldığında özellikle
son 20 yılda çok büyük bir gelişme kaydedildiği
görülüyor. Bundan yıllar önce evlerinden
dışarı çıkmayan, potansiyellerinin
farkında olmayan çocuklar bugün bayrağımızı
en ileriye taşıyor. Dünya şampiyonu
olup İstiklâl Marşımızı tüm dünyaya
dinlettiriyor. Bugün Kars’ta, Erzurum’da
ya da Van’da özel gereksinimli çocuğu
bulunan bir aile: “Benim çocuğum da bugün
Riva'da, Arda Turan'ın kaldığı yerde
kalıyor, top oynadığı yerde top oynuyor,
dünya şampiyonu olup ülkemi gururla
temsil ediyor.” diyebilmenin mutluluğunu
yaşıyor. Bu mutluluğu düşünebiliyor musunuz?
CUMHURIYETIMIZIN KURULUŞUNUN YÜZÜNCÜ
YILINDA özel gereksinimli sporcular
altın çağını yaşıyor. Özellikle Sayın
Cumhurbaşkanımızın özel gereksinimli çocukları
kucaklaması, desteklemesi; belediyelerin,
valiliklerin, bakanlıkların kapılarını
özel çocuklarımıza sonuna
kadar açması çalışma
koşullarımızı son
derece iyileştirdi. İmkân
sağlandıkça engeller ortadan
kalktı ve başarılar
üst üste gelmeye başladı.
DOWN Sendromlu
Futsal Millî Takımı’mız
İtalya’da Avrupa şampiyonu
oldu. Atletizm
Millî Takımı’mız ikinci,
Judo Millî Takımı’mız
ise üçüncü oldu. Sporcularımız
bireysel müsabakalarda
27 altın, 19
gümüş, 14 bronz olmak
üzere toplam 60 madalya kazandı. Masa
tenisinde dünya şampiyonu olan Ebru
ACER, Paris 2024 olimpiyat kotası alan ilk
sporcumuz oldu. Şükürler olsun ki Türkiye
Yüzyılı'nda yüzümüz güldü.
Bu güzel dergiden, Türkiye Özel Sporcular
Spor Federasyonu (TÖSSFED) Başkanı ve
bir eğitimci olarak herkese şöyle seslenmek
isterim: Unutmamak gerekir ki asıl
engel yüreklerdedir. Yüreklerdeki engelleri
hep birlikte, el ele aşacağız. Özel gereksinimli
bireylerimiz bilsinler ki yetenekleri
doğrultusunda, düzenli bir çalışmayla her
spor dalında başarıya ulaşabilecek gücü
içlerinde taşıyorlar. Devletimiz her zaman
yanlarında ve tüm imkânlarını onlar için
seferber etmiş durumda. Yapmaları gereken
tek şey inanarak adım atmak.
Cumhuriyetimizin yeni yüzyıllarında yeni
gülen yüzlerle buluşmak dileğiyle.

Okçuluk

Yazan: Cenk Temel

Okçuluk; ahşap, metal veya birkaç farklı
malzemenin birleşiminden yapılan ve yay adı
verilen araç ile hedeflere ok fırlatma sporu veya
becerisi olarak tanımlanabilir. İnsanlar tarih
boyunca avcılık, savaş ve rekabet amaçlarıyla yay
ve oklar kullanmışlardır.
Günümüzde okçuluk daha çok yarışma amacıyla
yapılan ve çok sevilen bir spor dalıdır. Okçuluk
sporu, hem bireysel hem de takım olarak
yapılabilir ve fiziksel dayanıklılık, keskin nişan alma
yetenekleri ve üst düzey dikkat ve odaklanma
gerektirir. Okçuluk sporunun ulusal ve uluslararası
düzeyde yarışmaları bulunmaktadır. Ayrıca
ülkemiz okçuluk sporunda dünyada başarılı olan
ülkelerden biridir.
Ülkemizde okçuluk modern okçuluk ve geleneksel
okçuluk olarak iki biçimde yapılmaktadır.
MODERN OKÇULUK, geleneksel okçuluktan
türetilmiş olsa da daha çok spor ve rekabet amaçlı
olarak icra edilen bir okçuluk türüdür. Günümüzde
uluslararası düzeyde bilinen ve dünya çapında
birçok kişi tarafından yapılan bir spor dalıdır.
Modern okçuluk, özel olarak tasarlanmış yaylar
ve oklar kullanarak hedeflere ok atmaya dayanır.
Belirli kurallar ve standartlar doğrultusunda
yürütülür. GELENEKSEL OKÇULUK ise kökleri
tarihimize ve kültürümüze dayanan okçuluk
yöntemlerini ve uygulamalarını sürdüren bir türdür.
Geleneksel okçuluk, tarihî ve kültürel değerlerimizi
yansıttığı için bu türün korunması ve yaşatılması
önemlidir.
Modern okçuluk daha çok hedef okçuluğu olarak
yapılmaktadır. Geleneksel okçuluk ise hedef
okçuluğunun yanı sıra menzil okçuluğunu da
kapsamaktadır.
HEDEF OKÇULUĞU: En yaygın okçuluk türüdür. Okçular, sabit hedeflere
(genellikle hedef tahtaları) ok fırlatırlar. Hedef tahtaları farklı renkli
halkalardan oluşur ve okçular, oklarını mümkün olduğunca merkeze yakın bir
yere atmaya çalışırlar.
Hem günümüzde hem de geçmişte ülkemizin yetiştirdiği çok önemli okçular
bulunmaktadır. 2020 Tokyo Olimpiyatları’nda altın madalya kazanan Mete
Gazoz ve Türkiye’ye Paralimpik Oyunlar'da altın madalya kazandıran ilk Türk
kadın sporcu olan Gizem Girişmen bunlardan sadece ikisidir. Tarihimizde
ismi bilinmeyen birçok önemli okçunun yanında menzil taşı günümüze kadar
ulaşan Tozkoparan İskender gibi menzil rekortmeni okçular da bulunmakta ve
geçmişte okçuluğun ne kadar ihtişamlı olduğunu bizlere hatırlatmaktadır.
MENZIL OKÇULUĞU: Bu türde okçular,
normalden daha uzak mesafelere ok
atma becerisini geliştirirler. Genellikle
büyük, açık alanlarda ve uzun menzillerde
gerçekleştirilir. Bir okun mümkün olan en
uzak mesafeye gönderilmesi ilkesine bağlı
olan menzil okçuluğunda tüm diğer spor
dallarında olduğu gibi çok fazla çaba
gerektirir. Ayrıca tarihte bazı şehirlerimizde
menzil okçuluğu yapılması için ok
meydanları kurulmuştur. Bu meydanlarda
menzil okçuluğunun en değerli mirası,
okun düştüğü yerde yükselen ve mihrabı
atışın yapıldığı yere doğru bakan menzil
taşlarıdır. Gelin isterseniz bir sonraki
sayfada yer alan Yahya Kemal Beyatlı'nın
OK şiiri ile sizleri baş başa bırakalım ve
daha sonraki sayılarda "Ata Sporlarımız"ı
anlatmaya devam edelim.

Ok

Yazan: YAHYA KEMAL BEYATLI
Resimleyen: Mustafa Afşin Gürler


YAVUZ...
SULTAN...
SELİM HAN'IN...
ÖNÜNDE OK ATAN...
İHTİYAR BEKTAŞ ŞUBAŞI...
BU YÜKSEK TEPEYE DİKTİ BU TAŞI...
O, GAZİ HÜNKARIN...
MUTLU GÜNÜNDE...

VEZİR...
AĞA...
MOLLA...
BEY, TAKIM TAKIM...
GÜNEŞLİ BİR NİSAN GÜNÜ OK ATTI.
KİMİ YAYI ÖPTÜ...
KİMİ FIRLATTI.
EN ER
KEMANKEŞ
YETTİ ÜÇ ATIM.

EN SON BEKTAŞ AĞA
ÇÖKTÜ DİZÜSTÜ...
TÜTREK ELLERİYLE GERERKEN YAYI...
HER YANDAN BİR MERAK SARDI ALAYI...
OK UÇTU...
HEDEFİN KALBİNE DÜŞTÜ...

HÜNKAR DEDİ:
KOCA PEK YAMAN SALDIN!
EĞERÇİ BELLİSİN BENİM KATIMDA...
BİR SIR OLSA GEREK...
BU İLK ATIMDA...
BU SİHİRLİ OKU NERDEN ALDIN?

İHTİYAR ELİNİ BAĞRINA SOKTU. DEDİ Kİ:
İSTANBUL MUHASARASI...
BAŞLARKEN ALDIĞIM GAZA YARASI...
İÇİNDEN ÇEKTİĞİM BU ALTIN OKTU.

Bulutlar

Yazan: Hüseyin KAYA

adam ve çocuk her adımda küçük taşları ve kesek parçalarını arkalarına
yuvarlayarak, nefes nefese dağın zirvesine ulaştılar. Yaramaz bir kedi gibi rüzgâr,
birkaç kez dolandı ikisinin de bacaklarının etrafında. Birkaç gelincik ve papatya
sessizce selamladı suskun yolcuları. Geriye dönüp geldikleri patikaya baktılar,
uzaklarda kalan kutu gibi evlere, yılan gibi kıvrılan yollara. Bulutlara daha
yakındılar, insanlara uzak.
Rüzgârdan, yağmurdan, güneşten ve daha kim bilir hangi sebeplerden
üzeri aşınmış kocaman düz bir kaya parçası vardı birkaç adım ötede.
Bir çekirge sıçradı, bir kertenkele bilinmezliğe aktı, hızlıca ayak
çıtırtılarından. Bir yaban arısı önce hücum etti gürültülü kanatlarıyla
bu iki yolcuya sonra uzaklaştı yakınlarından. Odasındaki halıya uzanır
gibi çocuk uzandı kayalara sırtüstü, sonra adam uzandı yanına. İkisi de
ellerini başlarının ardından bağlayarak yastık yaptı kendisine. Arada
bir kollarını, paçalarını, saçlarını okşayan rüzgârda uzak okyanusların,
ırmakların, ovaların, tarlaların, bahçelerin, ormanların ve her çiçeğin,
her mevsimin kokusu var gibiydi.
İkisinin de kalp atışları yavaşladı, kuş ve böcek sesleri
çoğaldı. Adam, epeydir unutmuştu göğe bakmayı,
unutmuştu bulutların süzülüşünü. Bulutları bir şeylere
benzetmeyi unutmuştu. Bir süre izledikten sonra
başını yana çevirmeden, ne kadar hızlı hareket ediyor
bulutlar değil mi, dedi. Çocuk kısa bir süre sustu. Hayır,
dedi. Onlar aslında hareket etmiyor. Dünya döndüğü
için biz onları hareket ediyor gibi görüyoruz.
O günden sonra bulutlar hep yerinde kaldı, dünya
döndü adam için.

Dikkat, Burada Şiir Var!

ÇİÇEKLİ HAYAL
Akın Eliş / 6. Sınıf
Bazı geceler uyumadan önce
Ödevlerim bitince
Boş bir kâğıt alıyorum elime
Çiçek resimleri çiziyorum gönlümce
Su veremiyorum ama
Çiçeklerimi koyuyorum pencereye
Büyüsün
Ağaç olsunlar diye

YASTIK
İdil Karaman / 6. sınıf
Bu sabah sarılma yastığıma sarılırken
Ona sordum:
Alarmın sesi sence de çok iğrenç, değil mi?
Yastığım bana daha sıkı sarıldı:
O zaman gitme bugün okula, dedi.

KARINCAYA İYİLİK
Ömer Ali Çamcı / 3. sınıf
Bazı arkadaşlarım
Korkuyor senden nedense
Oysa ekmeğinin derdinde
Gariban bir karıncasın işte
Her gün çalışıyorsun durmadan
Üzülüyorum senin bu hâline
Karınca kardeş
Sana bir senelik yiyeceğin benden
Biraz da sen dinlenesin diye.

KARGADA
Abdullah Akkuş / 3. Sınıf
Her sabah beni bekliyor
Okulumuzun bahçesindeki kargalar
Teneffüslerde göstermeden kimseye
Bazen simit bazen ekmek veriyorum onlara
Benimle arkadaş olsunlar diye
Beni görür görmez
Gaak gak, diye
Selam veriyorlar sabahları
Kimse bilmiyor

Vay Canınaa!

Yazan ve Resimleyen: Doruktan Turan

Kelebeklerin tat alma duyuları ayaklarındadır.
Of çok iyi doydum cidden.

Su aygırları üzüldükleri zaman terlerler ve terleri kırmızı renk olur.
Bir daha duygusal film izlemiycem, her yerim battı.

Yılanlar duyamazlar.
Vay be, demek duyamıyoruz!
Nee?

Karıncayiyenler günde 30.000 bin kadar karınca yiyebilir.
Diyet vaktin gelmedi mi sence de?

Kirpiler suda batmaz. 
Yüzme dersi verilir. 
Sana kolay tabii...

Bir Bayrak Rüzgâr Bekliyor

Serçe Mısdafa Annem Benim Aynam Olsun

Yağmur'un Duası

Görmek

Ben Nasıl Korsan Kedi Oldum?

Kuşların Sesi

Aşağıdakilerden Hangisi?

100 Yıllardan 100 Yıllara

Teknoloji Yüzyılı Cumhuriyetimiz 100 Yaşında

Hürkuş'la Göklere Çıkmaya Hazır Mısın?

Türk Kırmızısı

Ders: Hayat Bilgisi Konu: Ülkemiz

Ders: Hayat Bilgisi Konu: Ülkemiz

Düğündeki Bayraklar

Yenilenen Oyuncaklar

Türkiye'nin Sesli ve Dokunsal Haritası

Özel Sporcular Yüzümüzü Güldürüyor

Okçuluk

Ok

Bulutlar

Dikkat, Burada Şiir Var!

Vay Canınaa!

Dergi Dokümanlarını indir