Kapak

Bekler Bizi Arkadaşlar Yolculuk Var

Editörden

Merhaba sevgili arkadaşlar,
Zaman nasıl da hızla geçiyor değil mi?
Sonbahar, kış, ilkbahar derken nihayet yaz mevsimine ulaştık. Eylül ayında
sizler okula başlayacak olmanın heyecanını yaşarken bizler de dergimizin ilk
sayısını okuyucularımızla buluşturmanın heyecanını yaşıyorduk. Şimdi koca
bir yılı geride bırakıp karnelerinizi alıyorsunuz, bizler de yayın hayatımızın
ilk yılını tamamlıyoruz. Okullar açılırken “Heyecanımızla Merhaba!” diyerek
yayımladığımız ilk sayımızla olduğu gibi şimdi de “Bekler Bizi Arkadaşlar Yolculuk
Var!” diyerek yaz sevincinize ortak oluyoruz.
Sevgili Çocuklar,
Pandemi koşulları, koronavirüs tehlikesi, vaka sayılarında yaşanan artış ve
azalışlar derken okullarımız bir kapandı, bir açıldı. Derslerinizin büyük bir
bölümünü ekranlar karşısında, uzaktan eğitim yoluyla sürdürmek zorunda
kaldınız. Biliyoruz ki derslerinizi TRT EBA TV üzerinden takip ederken, canlı
derslere katılırken, öğretmenlerinizin verdiği ödevleri, projeleri ve sorumlulukları
yerine getirirken çok yoruldunuz. Her zamankinden çok daha fazla çalıştınız.
Kısacası yakında başlayacak yaz tatilini her zamankinden çok daha fazla hak
ettiniz.
Yaz tatili; yıl boyunca yaşadığınız bu yorgunluğu geride bırakmak, dinlenmek için
büyük bir fırsat sunuyor size. Artık gönlünüzce eğlenebilir, yetkililerin uyarılarına
dikkat etmek koşuluyla gezip dolaşabilir, pandemi koşullarını göz önünde
bulundurarak istediğiniz her şeyi yapabilirsiniz. Tatil bölgelerine veya köylerinize
gitmek, müze ve ören yerlerini ziyaret etmek, sanatsal ve sportif etkinliklere
katılmak ve yapılabilecek daha pek çok şey yaz boyunca sizleri bekliyor. Ancak
tüm bunları yaparken yıl boyunca öğrendiğiniz bilgileri zaman zaman tekrar
etmeyi ve gününüzün bir bölümünü okumaya ayırmayı sakın ihmal etmeyin.
Sevgili Çocuklar,
Çok sevdiğiniz öğretmenlerinizle, biricik arkadaşlarınızla bir arada bulunmayı;
okul bahçesinde oynadığınız oyunları, sınıfınızın penceresinden size gülümseyen
güneşi kısacası okulunuzla ilgili her şeyi çok özlediğinizi biliyoruz. Umuyoruz
ki bir sonraki buluşmamızda bu mutluluğu yine hep birlikte yaşayacak, hiçbir
sınırlama olmadan yüz yüze eğitime başlayacağımız o günlerde de birlikte
olacağız.
Bir sonraki sayımızda görüşünceye kadar sevgiyle kalın.

İçindekiler

Kuş Olmak İsteyen Yaprak
Yazla Gelen
Belis’in Sevgisi
Pati ile Yolculuk: Bu Yaz O Yaz İşte
Zeynep’in Doğa Güncesi: Kum Zambağı
Her Zaman Oyun
Bir Soru Binbir Cevap
Tatilde Sözlük Okumak
Mırnav Dostları
Kurbağa Evindeki Balık
Hangileri Aynı?
Yılın Müzik Sanatçısı: Şevval Koç
Çocukların Kahramanı Bir Yazarın Hayat
Masalı
Mehmet Nezir Gül
Küçük Kurbağa
Her Gün Herkesin Olsun
Atölye Büyüteç B-612
Dışarıda Bahar Olmalı
Nasreddin Hoca
Gökyüzü Dostluğu
İçimdeki Şu Müziği Hangi Çalgılarla
Duyursam?
Çağan Kuzey Öztürk’ten Üç Şiir
Balkız ve Kiraz Fidanı
Paylaşmak
Balkondaki Şenlik
“Bütün Yaz Ne Yapacağım, Can Sıkıntısından
Nasıl Kurtulacağım?” Diye Düşünenlere
Siz Yeter ki İsteyin!
Pamir Anadolu Medeniyetleri Müzesinde
Gülümse
Neden?
Etkinlik Zamanı
Eşleştirme Oyunu
Eğlenceli Egzersizler
Eğlence Zamanı
Eğlence Zamanı
Bulalım Eğlenelim
Aşağıdakilerden Hangisi...

KUŞ OLMAK İSTEYEN YAPRAK

Kuş olup uçmak ister
Yaprakları
O ağacın.
Hadi söyleyelim ismini:
Salkım söğüt
Aramızda kalsın.
Konuşurken duymuş
Kuşların biri
Uçup gitmekmiş
Uzaklara
Her yaprağın hayali.
Annesiz bir kuş
Söze karışmış hemen
Sen uç, demiş
Tak kanatlarımı
Ben yaprak olur
Beklerim ağacımı.

Aramızda Yazla Gelen

Hepinize merhaba çocuklar,
Görüşemediğimiz süre içerisinde yine hareketli günler geçti. Özellikle korona tedbirleri sebebiyle
hayatımızda neredeyse her gün bir değişiklik oluyor. Uzun süren kapanma günlerinizi nasıl
geçirdiğinizi merak ediyorum doğrusu.
Evde bulunduğu süreyi yapmak istedikleriyle geçirenler olduğu gibi günleri geçirmekte
zorlananlar da olmuştur. Zorlananı da kolay geçireni de normal görmeliyiz çünkü herkesin
koşulları birbirinden farklıdır.
Günler geçtikçe yaz tatiline de yaklaşıyoruz. Pandemi koşullarının bize nasıl bir yaz tatili
hazırladığını bilmemekle birlikte biz her şey daha iyi ve normal olacak umuduyla düşünmeye
başlayalım, ne dersiniz?
Yaz tatili denince benim aklıma rahat kıyafetler, açık hava, buz gibi karpuz ve geç kararan günler
geliyor. Uzun süren gündüzler sanki daha fazla yaşıyormuşuz hissi veriyor bana. Kışın erkenden
kararan hava ve insanın içine işleyen soğuktan sonra nasıl da iyi gelir yazın sıcağı, değil mi?
Sizler için yaz mevsiminin en güzel taraflarından biri de okulun tatil olması diye düşünüyorum.
“Yaşasııın, erken kalkmak yok!” ya da “Yaşasıııın, ödev yapmak yok!” diyorsunuz gibi geliyor
kulağıma. Haklısınız, her öğrenci yaz tatilini iple çeker. Ben de dört gözle beklerdim o günleri.
Bu yazıdaysa yaz tatilinde neler yapabileceğimizi konuşalım istiyorum. Diğer bir deyişle yaz
tatilini değerlendirebilecek seçeneklerden bahsedelim.
Bazı anket ya da röportaj sorularından biridir: “Boş zamanlarınızda ne yapmaktan hoşlanırsınız?”
Çoğu kişi de kalıp cevaplar verir; kitap okumak, film seyretmek, seyahat etmek gibi. Oysa bu
kadar çok kişinin aynı şeylerden hoşlanması, boş vakitlerini aynı şekilde değerlendirmesi pek
de inandırıcı gelmiyor bana. Bugünün telaşlı, bir yerlere yetişmeye çalıştığımız dünyasında
azıcık boş vaktimiz olduğunda bunu gerçekten zevk aldığımız, bizi heyecanlandıran işlerle
geçirmeliyiz, diye düşünüyorum.
Herkesin verdiği cevaplardan biraz uzaklaşıp kendi cevaplarımızı bulabilmemiz için önce
doğru soruları sorarak başlamak gerekir. Peki, nedir bu doğru sorular?
Ne yaparken kendimi tam da bulunmak istediğim hâlde hissediyorum?
Bazıları şarkı söylerken, bazıları doğa yürüyüşü yaparken, bazıları futbol oynarken ya da
belki garip gelecek ama bazıları hiçbir şey yapmadan sadece oldukları yerde dururken kendilerini bulunmak istedikleri hâlde hissederler. Bu sorunun cevabı aslında neye ihtiyacımız
olduğu sorusuyla da ilişkilidir. İhtiyacımızı karşıladığımızda kendimizi daha mutlu hissederiz.
Ne yapmaya doyamıyorum?
Evet biraz garip bir soru gibi duyuluyor ilk başta. Bu yemek değil ki bununla doyalım,
diyebilirsiniz. Öyle değil de duygu olarak doymaktan bahsediyorum aslında. Yaparken hiç
sıkılmadığınız işler sizin tutkunuzdur. İnsan sevdiği işi yaparken hem daha çok keyif alır hem de
daha iyi öğrenir.
Neyi düşünmek beni heyecanlandırıyor?
Bu sorunun cevabıysa bizi hayallerimize götürür. Hayallerimize giden yola çıkmak boş
zamanlarımızı değerlendirmek için en iyi seçeneklerden biri olabilir.
Bu soruların cevaplarını düşünürken yaz tatili için neler yapabileceğinizi bulmak kolaylaşacaktır,
diye umuyorum. Fransız yazar, felsefeci Simone de Beauvoir (Simon dö Bovuar)’ın bir
sözü geldi aklıma: “MUTLULUK, HERKES GİBİ
YAŞARKEN KİMSE GİBİ OLMAMAKTIR.”
İşte kendiniz olarak mutluluğa
gidebilmek için bu yaz tatili ilk
adımınız olsun.
Sevgiyle kalın.

Belis'in Sevgisi

Belis, okullar tatil olunca annesi Ramila Hanım’la İskenderun’daki teyzesini
ziyarete gitmişti. İskenderun, Amanos Dağları’nın etekleriyle tatlı yokuşlu
tepelerine kurulan şirin bir körfez şehriydi. Güneş her sabah dağların ardından
yükselir, akşam olunca Akdeniz’in sıcak sularında kaybolurdu. Güneşin batışı öylesine
güzeldi ki insanlar gün batımını seyretmek için her akşam sahilde gezintiye çıkarlardı.
Bir hafta sonu Belis, annesi ve teyzesiyle birlikte hem şehri gezmek hem de o
muhteşem gün batımını seyretmek için sahile indi. Sahilin simgesi olan uzun
palmiyeler ve sık yapraklı kauçuk ağaçları karşıladı onları. Kauçuk ağaçları yeşil
yapraklarını Akdeniz’in maviliğine nispet edercesine cömertçe sunuyordu etrafa.
Uzun yürüyüş yolundaki birçok çocuk parkı ve çay bahçesi, sesini duyacak kadar
yakınındaydı denizin. Mavi ve yeşil renklerin arasında hiç yorulmadan uzunca
bir yürüyüş yapan Belis, Deniz Müzesinin önündeki parka gelince durdu. Parkın
ortasındaki ilginç yapıt dikkatini çekmişti. Belis, “Anne, bak dünyanın heykelini
dikmişler!” diyerek yapıtın olduğu yöne doğru koşmaya başladı. Gerçekten mermer
bir sütunun üstünde dünya heykeli vardı. Belis iyice yaklaştı ve Türkiye’nin olduğu yeri
bulmaya çalıştı. Amerika, Afrika, Asya kıtası…
“İşte buldum! Güzel ülkem Türkiye!” dedi sevinçle. Türkiye’den sonra annesi Ramila
Hanım’ın ana yurdu Azerbaycan’ı aradı ve kısa sürede onu da buldu. Anne ve
babasının söylediği “Biz iki devlet, bir milletiz.” sözü geldi aklına. Belis, Azerbaycan’ı
annesi, Türkiye’yi babası gibi seviyordu.
Ramila Hanım ile kız kardeşi boş bir bank bulup oturmuş, merakla Belis’i izliyorlardı.
Belis, kollarını iki yana açıp dünyayı kucakladı, sonra da dünyanın etrafında dönerek
kollarıyla ölçmeye başladı. Bir kulaç, iki kulaç, üç kulaç… Bir süre sonra öbür yüzüne
geçti ve nihayet başladığı noktaya geldi. Sonra mermer sütunun üstünden indi,
koşarak annesinin yanına gitti ve ona sımsıkı sarıldı.
Ramila Hanım da Belis’e sarılarak onu yanaklarından öptü.
 - Hayrola kızım, dünyayı mı ölçtün, ne yaptın orada öyle?
 - Anneciğim, seni dünyalar kadar seviyorum diyordum ya.
 - Evet, diyordun.
 - Artık dünyalar kadar değil gökteki küçük yıldızlar kadar seviyorum.
 - Niçin küçük yıldızlar kadar seviyorsun, söyle bakalım?
 - Gökteki yıldızlar sayılamayacak kadar çok olduklarından seni onlar kadar çok seviyorum.
Kızının sözlerinden oldukça etkilenen Ramila Hanım, “Canım kızım, ben de seni çok
seviyorum!” diyerek onu bağrına bastı. Sonra hep birlikte güneşin batışını seyretmek
için yürüyüşlerine devam ettiler.

Pati ile Yolculuk Bu Yaz O Yaz İşte

Dostum Pati, hadi yine iyisin!
- Niye ki?
- Ailecek tatile gidiyoruz, tatile.
- Nereye, nereye, nereye?
- Güzel Atlar ve Balonlar Diyarı’na tatile gidiyoruz.
Sevincimiz rüzgârla dans eden buğday başakları. Orada iki kardeş Ceren’le Can bizi bekliyor. Can, halamın oğlu; Ceren de halamın kızı. Geçen yaz, Can ile iyi vakit geçirmiştik. O zamandan bu zamana telefon görüşmelerimizde Can, geleceğimiz günü iple çektiğini söylüyor. Oynayacağımız oyunları ve gezeceğimiz yerleri ballandıra ballandıra anlatıyor. Onunla iyi anlaşıyorum, seviyorum Can’ı. Aramıza giren yedi kocaman aya rağmen aynı yaştayız. Ceren ise, Can’ın küçüğü. Ama büyümüş de küçülmüş bir kız, tuttuğunu koparıyor. Her ikisiyle de ilk kez tanışacak Pati. Gözlerinde biraz korku var sanki. “Ya beni sevmezlerse…” der gibi. Belli ki, ilk karşılaşma anının heyecanı sarmış onu. Pati, daha gitmeden sorulara başladı. Hem Ceren’le Can’ı merak ediyor hem de niye Güzel Atlar ve Balonlar Diyarı deniyormuş, atlar neden başıboş bırakılıyormuş,  akşam evlerine dönmüyorlar mıymış, balonlar patlamıyor muymuş, alçaktan uçan uçaklar balona denk gelir miymiş, ben onlara binecek miymişim? Benim adıma çok endişeleniyormuş, mış miş, muş müş. Sorular, peş peşe sorular… Hiçbirini cevaplamadım. Arada, “Bak, şimdiden söylüyorum, ben o balona binmem.” deyiverdi.
- Sakin ol dostum, sabret! Oraya varınca bütün sorularının cevabını bulacaksın, dedim. Yolculuğumuz başladı. Cam tarafındaki koltuğu seçen Pati, otobüs içi ikramları pek beğenmedi. Ne bekliyordu, bilmiyorum. Otobüsün camına başını dayamış, dalıp gitmişti. Acaba gideceğimiz yerlerdeki bütün o heyecan verici şeyleri mi hayal ediyordu? Ne zaman uyuduğumuzu hatırlamıyorum. Bir sarsıntıyla gözlerimi açtığımda sabahın ilk ışıkları yüzümün yarısına düşmüştü. Otogardayız. Halam, Ceren ve Can bizi karşılamaya gelmişlerdi. Pati, şaşkın bir vaziyette etrafa bakınıyordu. Bagajdan valizlerimizi ve diğer eşyalarımızı aldık. Ceren, özlemle boynuma atıldı. Ben onun
küçük, yaramaz hâllerini daha çok seviyorum. Ceren ve Can’ı Pati’yle tanıştırdım. Pati, bu sıcak karşılamadan mutlu görünüyordu. Halamın arabasına doluşup şarkı söyleye söyleye evlerine gittik. Eve vardığımızda sofra hazırdı. Kahvaltımızı yaptık. Dinlendik. Evlerinin önündeki bahçede oyunlar oynadık. Annem “Haydi çocuklar! Kendinizi fazla yormayın, yarın enerjiye ihtiyacınız olacak, artık eve gelin!” diye çağırdı. Halam, bizi sevindirecek her şeyin planını yapmıştı. Yarın balona bineceğiz. Balon turundan sonra peribacalarını gezeceğiz. Sonrasında da Kızılırmak’ın kıyısında piknik yapacağız. Hafta sonu da atları görmeye gideceğiz. Sabah erkenden kalkıyoruz. Ortalık alacakaranlık ve gözümüzden hâlâ uyku akıyor. Arabayla peribacalarının yakınından geçiyoruz. Hava serin. Gece boyunca içlerinde biriktirdikleri soğuğu bize üflüyorlar sanki. Ama manzara muhteşem. Pati, bu güzellikleri ölümsüzleştirmek için fotoğraflar çekiyor. Güneşin doğuşunu ve peribacalarının o büyüleyici güzelliğini bir de gökyüzünden seyredeceğiz. Pati, daha önceki gün bana söylediğini çoktan unutmuş olmalı ki balona ilk binen o oldu. Şimdi göğe yükselecek bir balondayız. Güneşin doğuşuyla birlikte nehir gibi akmaya başladık. Kuşların göğünde sanki uçan bir attayız da, attaya gidiyormuşuz gibi. Her şeyi kuş bakışı seyrediyoruz: Köyleri, kasabaları, sokakları… “İşte, orda bir kale var!” diye bağırıyor Pati. Ceren, peribacalarını, taş evleri gösteriyor. Can, daha farklı şeylere dikkatimizi çekiyor: “İşte bakın, bakın! Solumuzda Erciyes Dağı; sağımızda, şu uzaktaki de Hasan Dağı. Ya şu vadiden akıp giden Kızılırmak’a ne diyorsunuz?” Tüm bunları gökyüzünden seyretmek bize, bir masal diyarında olduğumuz duygusunu yaşatıyor. Ama hayal değil, hepsi gerçek. Halamın ellerinden, yanaklarından öpüp ona çok çok teşekkür ettik. Gördüklerimiz, yaşadıklarımız onu da çok memnun etmişti. Bu balon turu hayatımızda hiç unutamayacağımız anlardan biri olarak kalacak. Şimdi sıra yürüyerek peribacalarını gezmeye
geldi. Hepsi çok etkileyici. Çok gövdeli ve çok başlı yan yana dizilmiş, gökyüzüne uzanıyorlar. Bazıları Don Kişot’un yel değirmenlerini çağrıştırıyor. Vadiyi gezerken neler görmedik ki? Kayalara oyulan evler, odalar, tapınaklar… Yokuş yukarı tırmandık. Yorulduk. Nefes almak için durduk. Kendimize geldiğimizde aşağıdaki o nefis manzarayı bir daha seyrettik. Şimdi de Kızılırmak’ın kıyısında piknik yapmaya gidiyoruz.

Zeynep’in Doğa Güncesi: Kardelen

Zeynep için yaz, mevsimlerin en güzeliydi çünkü herkes tatildeydi. Annesi ve babasıyla
birlikte karavanı çeşit çeşit cihazla doldurmuşlar ve okullar kapanır kapanmaz yola
koyulmuşlardı. Bazen yüksek dağların eteklerinde bazen de uçsuz bucaksız çayırların
orta yerinde konaklamışlardı. Zeynep de bu cennet misali doğanın tadını çıkarmıştı. Annesi
rengârenk bitkilerin resimlerini yapmış, babası da türlü türlü hayvanın fotoğrafını çekmişti.
Gerçi annesi ve babası çalıştıklarını söyleyip duruyorlardı ama bu geziler Zeynep için kesinlikle
tatildi. Bu tatilin sadece denizi eksikti.
Nihayet ağustosun ortalarında deniz kıyısına da uğradılar. O gün İztuzu Plajı’na varmışlardı
ve Zeynep sevinçten çılgına dönmüştü. Üstüne üstlük babası, plajda bir sürprizle
karşılaşacaklarını söylemişti.
Hava pırıl pırıldı, Zeynep kıpır kıpırdı, üstelik deniz de ışıl ışıldı. Zeynep’e göre denizin keyfini
sürmek için bundan daha iyi bir fırsat olamazdı.
Ancak annesi uygun zaman gelinceye kadar plaja giremeyeceklerini
söyledi.
Zeynep şaşırmıştı. Belki de plajın bir açılma saati vardır, diye düşündü
içinden. Böylece beklemeye başladı.
Sabah kahvaltısı, öğle yemeği, akşam yemeği
derken güneş batmaya durdu. Zeynep artık
umudunu yitirmişti. Plaja, görevli oldukları
belli birkaç kişiden başkasının girdiği
de yoktu. Yaz tatili için tuttuğu günlüğü eline aldı. Tüm yazın en talihsiz gününü anlatmayı planlıyordu ama karavan biraz
karanlıktı. Işıkları yaktı. Bunu yapar yapmaz, babası içeri fırlayıp hemen kapattı lambaları.
“Yine ne oldu?” dedi Zeynep, biraz kızmıştı.
“Sürpriz vakti!” dedi babası ve Zeynep’i elinden tutup dışarı çıkardı. Plaja doğru yürümeye
başladılar ve o sırada babası gökyüzünü işaret etti. Gökte kocaman bir dolunay vardı.
“Güzelmiş!” dedi Zeynep, bir yandan da “Sürpriz dolunay mıymış yani?” diye düşünüyordu.
Gündüz denize girmesine izin verseler kesinlikle bundan daha çok sevinirdi.
“Etrafına bir bak.” dedi annesi.
İztuzu’nda elektrikler kesilmiş gibiydi ama dolunay o kadar çok ışık saçıyordu ki böyle bir
gece için lambalar gereksizdi. Zeynep yine de bu sürprize bir anlam veremiyordu. Sabah
denize girip akşam da dolunaya bakabilirlerdi.
O sırada plajın kapısı açıldı. Zeynep, anne babası ile ilerledi. Deniz kıyısından epey geride
durdular. Babası parmağıyla sahilde bir yeri işaret ederek “İşte, sürpriz!” dedi.
Zeynep dolunayın aydınlattığı ışıldayan kumlarda tuhaf bir paytaklıkla denize koşturan
kaplumbağa yavrularını gördü.
“Onlar…” dedi mutlulukla.
“Caretta Caretta yavruları!” diye fısıldadı annesi.
“Plajı, onları korumak için kapatıyorlar.” diye açıkladı babası, “Işıkları da
söndürüyorlar çünkü kaplumbağalar doğal ışıkla yapay ışığı birbirinden
ayıramaz.”
“Şehir ışıklarına doğru giderlerse denize ulaşamazlar.
Oysa onlar için yaşam dalgaların arasında.” dedi
annesi.
“Bu çok güzel bir sürprizmiş!” dedi Zeynep heyecanla.
Bir süre sonra Zeynep çiçeksi, tatlı bir koku almaya
başladı.
“Kaplumbağalar güzel mi kokar?” diye sordu babasına.
“Hımmm!” dedi babası, “Yeni doğmuş yavruların baskın bir
kokusu yoktur.”
O anda annesi de güzel kokuyu almıştı ve yerinden doğrulup
kaynağını aramaya koyulmuştu bile. Çok geçmeden, “Ah,
inanamıyorum!” diye fısıldadı, “İkinci sürpriz!”
Zeynep’le babası merakla onun yanına gittiler. Annesi
bembeyaz bir zambağın başındaydı. Zambak, kumsalın
ortasındaydı ve yanına vardıklarında harika kokusu daha
da artmıştı.
“Kum zambağı bu.” dedi annesi.
Zeynep o gece karavanda uykuya dalmadan önce bir karar
verdi. Sabah erkenden uyanacak ve yazın en talihli gününü
yazacaktı, iki kere farklı, iki kere sürprizli geceyi…
Pancratium maritumum
Kum zambağı, Akdeniz kumullarında yetişen çok yıllık, soğanlı
bir bitki türüdür. Ağustos ve ekim ayları arasında çiçeklenir.
Çiçekleri güzel kokuludur ve en çok geceleri koku salar. Türün
nesli, kıyıların bilinçsiz bir şekilde kullanımı, kentleşme ve insan
tahribatı nedeniyle tehlike altındadır.
Kaynak: Elibol, C. Mikrosatellik Belirteçleri ile Doğal Kum Zambağı
(Pancratiummatitumum L.) Populasyonlarında Genetik Çeşitliliğin
Belirlenmesi, Yüksek Lisans Tezi, 2010

Her Zaman Oyun

Bir Soru Binbir Cevap Tatilde Sözlük Okumak

Yalvaç amca merhaba. Biz sizi şirin mi şirin, tatlı mı tatlı şiirlerinizden,
hikâyelerinizden, masallarınızdan tanıyoruz. Önümüz yaz tatili. Bu sene okula
pek gidemedik. Arkadaşlarımızdan, öğretmenlerimizden ayrı düştük. Zorlu
bir yılı geride bırakıyoruz. Şimdi yaz tatili geldi çattı. Siz çocukken tatillerde ne
yapardınız, ne okurdunuz? Bize anlatır mısınız?
Benim çocukluk yıllarımda, okullar tatile girmeden bir gün önce öğretmenimiz,
sınıf kitaplığı dediğimiz, içi elli-altmış kitaptan oluşan küçük camlı dolabı açar, her
öğrenciye tatilde okuması için bir kitap verirdi. Sonra da herkesin adını kitaplık
defterine tek tek yazardı. Amaç bizleri tatilde kitap okumaya özendirmekti. Ama aynı
zamanda bu bir tatil ödeviydi. Herkes kitabına gözü gibi bakacak, okul açıldığında
da getirip öğretmenine, aldığı kitabı sapasağlam teslim edecekti. Belki de bu yüzden,
bugün bile kitap satın alırken kenarında bir çizik, kırık ya da ezik olursa hemen
bırakır, yenisini alırım.
Bu duygu beni öylesine etkilemiştir ki yıllar sonra yazdığım “Kitaplarım” adlı şiirime
bile yansımıştır. Sanırım pek çoğunuz bu şiiri, ilkokul dördüncü sınıf Türkçe kitabınızda
okumuşsunuzdur. Ama yine ben size, ondan bir bölüm aktarayım:
“Kitaplarım / Sudan korurum sizi / Ölmeyesiniz diye / Çantamda taşırım /
Düşmeyesiniz diye / Kaplarım üstünüzü / Üşümeyesiniz diye / Üzerinize adımı
yazarım / Kaybolmayasınız diye.”
İşte o günden beri kitaplarıma hep böyle davranırım.
Karapınar İlkokulu üçüncü sınıftaydım. Yine böyle bir yıl sonuydu. Öğretmenimiz
dolabı açmış, hepimize kitap dağıtıyordu. Biz; kitap okumayı sevmeyenler üçlüsü:
Ben, Hikmet ve Peker. Kitapların tüm sınıfa yetmeyeceği varsayımından yola çıkarak,
kuyruğun en sonunda yerimizi aldık. Aklımızca, tatilde kitap okumaktan kurtulacaktık.
Öğretmen de bize tatil ödevi veremeyecekti. Öğretmenin önüne geldiğimizde kitaplar
bitmiş ve dolapta yalnız üç tane avuç içi kadar SINIF SÖZLÜĞÜ kalmıştı. Savaşı
kazanmış komutanlar gibi sınıftakilere bakarken, öğretmenimiz üçümüzün de eline
birer sözlük sıkıştırıverdi. Önce öğretmenimizin bizimle alay ettiğini düşündük. Çünkü
bir sözlük nasıl okunurdu? İçinde ne konu vardı, ne de bir kahraman. Üstelik de çok
sıkıcı olmalıydı. Ama öğretmenimiz oldukça ciddiydi. Kürsünün üzerine bıraktığımız 
sözlükleri tekrar bize vererek, “Üçünüzün de tatil ödevi sözlük okumak!” dedi.
Bütün sınıf gülmeye başladı. Hatta bir Hüseyin vardı ki, “Öğretmenim, konular çok
karışık. Bunlar akıllarında tutamaz o kadar şeyi!..” diyerek bizimle alay etti. Bir ara
söylenenlere öğretmenimiz bile güldü. Ama çocuklar işi fazla sulandırınca, “Çocuklar!
İçinizde arkadaşlarınızla kitaplarını değiştirmek isteyenler varsa, değiştirebilir.” dedi.
Bunun üzerine ortalık birdenbire sessizleşti ve herkes susup yerine oturdu.
Biz çok bozulmuştuk.
Öğretmenimiz, konuşmasını sürdürerek aynen şöyle söyledi: “Üçünüzün de sözcük
dağarcığı biraz kıt. Az sözcükle konuştuğunuz için, ne sözlüde ne de yazılıda
bilgilerinizi bana doğru dürüst aktaramıyorsunuz. Sözcük dağarcığınızı geliştirmek,
kendinizi daha iyi ifade etmenizi sağlar. Sınıfları geçtiniz ama bu benim için
yeterli değil. Aslında yaramazlığınızın kaynağı da bu… Şimdi sözlüklerinizi nasıl
okuyacağınıza gelince; birinci sayfadan başlayarak anlamını bildiğiniz sözcüklerin
yanına bir nokta koyacaksınız. Bakalım kaç sözcükle kendinizi ifade ediyorsunuz, hep
birlikte göreceğiz. Sonra şunu da bilmenizde yarar var. Dünyada bir dilin zenginliği
sözcük sayısıyla ölçülür. Bir yazarın dil ustalığı da kullandığı sözcük sayısıyla tartılır.”
O gün okuldan sonra üçümüz birlikte bizim eve gittik. Hemen sözlüklerimizi çıkarıp
bildiğimiz sözcüklerin yanını kurşunkalemle işaretlemeye başladık. Ne yazık ki iki-üç
sayfada bir, üç-beş sözcüğün yanına ancak nokta koyabiliyorduk. Hikmet bir ara,
“Çocuklar, yoksa biz Karapınar İlkokulunda yabancı öğrenci miyiz?” dedi.
Gülünecek hâlimize ağlamamız gerekiyordu. Durum son derece kötüydü. Demek ki biz
her gün, toplasak yüz sözcükle konuşuyorduk…
O yaz tatilde her gün sözlük okuduk. Hatta top oynarken bile sözlüklerimiz
cebimizdeydi. İşte o günden beri, fırsat buldukça sözlük okurum. Bunun çok yararını
gördüm, diyebilirim.
Kim bilir belki yazarlığımın kapısını da bu cep sözlüğü açmıştır.
Bir fırsat bulursanız siz de bir sözlük okuyun; kaç sözcükle yazıp konuştuğunuzu
öğrenmiş olursunuz. “Çok sözcükle konuşursak, belki birbirimizi daha iyi anlayabiliriz.”

Mırnav Dostları

Mırnav Dostları” diye anılmamız aslına bakarsanız zaman içerisinde oldu. Oysa
ilkokula başladığım günden beri sokak hayvanları için bir şeyler yaparım. İlkin
annemin verdiği yemek artıklarını onlara ikram etmekle başladım. Sonra mahalleden
arkadaşlarım Ahmet ve Nesrin’le birlikte onları düzenli şekilde beslemeye başladık.
Bugün bizim balkonda toplantımız var. Malum önümüz yaz. Bir tatil planlaması
yapacağız. “Okul döneminde daha az zaman ayırdığımız sokak hayvanları için yaz
boyu neler yapabiliriz?” sorusunu tartışacağız.
Annem misafir ağırlamayı çok sever. Bu nedenle bize her toplantımızda değişik
kekler, pastalar yapar. Bugün de kısmetimizde limonlu kek var. Annem sokak
hayvanları işine fazla taktığımı, derslerimi ihmal etmemem gerektiğini söyler durur.
Yine de engellemeye çalışmaz ve ne zaman toplantımız olsa bizi özenle ağırlar.
Sahi, söyledim mi bilmiyorum, bize bu ismi muhtar amca taktı. Muhtarlığın kocaman
bir bahçesi var. Ne zaman yavru ya da hasta bir kedi bulsak oraya götürür, ona boş
karton kutulardan bir yuva yaparız. Neyse ki muhtar amca da bizim gibi şefkatli bir
kedi sever. Sokak hayvanlarının haklarını savunduğumuz için bize “Mırnav Dostları”
lakabını taktı. Doğrusu kısa sürede hepimiz bu lakabı benimsedik.
Ahmet, “Çok havalı değil mi? Süper güçleri olan bir tayfa gibiyiz.” dedi.
“Yaşadığımız zamanda süper güç, merhamet ve iyilik yapmaktır evlatlarım.”
dedi muhtar amca. Haksız da sayılmazdı. Bakımını üstlendiğimiz pek çok kedicik
merhametsizliğin kurbanıydı. Bile isteye hayvanları inciten insanlar var. Bunun
dışında bir de şehirleşmenin getirdiği sorunlar. Ama karşımıza daima bize destek olan ve hayvanları korumak için elinden geleni yapan insanlar çıktı.
Geçen gün aşağı mahalleden geçerken kulağıma acı bir miyavlama sesi geldi.
Etrafıma bakındım ama hiçbir şey göremedim. Meğer yavru bir kedi, park hâlindeki
bir kamyonetin tekerleğinin oraya sıkışmış, çıkamıyor. Onu dikkatlice sıkıştığı yerden
çıkardım ve muhtarlığın bahçesine getirdim. Bizim ekip toplandı hemen.
Nesrin, “Gözlerinde enfeksiyon var gibi.” dedi.
Veteriner Mahmut abi sokak hayvanlarına ücretsiz bakıyor. Koşarak ona gittik.
Mahmut abi damla verdi. Uzun lafın kısası kedicik çok zayıftı ve hastaydı. Ona
sokakta bakmamız zor olacaktı. Sağlık ocağında hemşirelik yapan Melek ablaya
gittik. Durumu anlatınca kediciği sahiplendi. O gün içimiz huzurla evimize döndük.
Melek abla olmasa ne yapardık bilmiyorum.
Bizim işler böyle işte. Minik kedilerle mahalleli arasındaki güzelliği biz sağlıyoruz bir
bakıma. Sokaklara mama ve su bırakıyoruz. Hasta kedilerin tedavilerini yaptırmaya
çalışıyoruz. Tabii okul zamanı ödevler, dersler, sınavlar derken bunları yapmamız
çok kolay olmuyor. Bu nedenle yaz tatili bizim için önemli. Sahi, sizin yaz tatili için
planlarınız neler? Umarım hepimiz için çok güzel geçer tatil.
Şimdi gidip toplantı için hazırlık yapmam gerek. Bütün tatilcileri, minik kedicikleri ve
kedi severleri kocaman selamlıyorum.

Kurbağa Evindeki Balık

Her sene olduğu gibi o yaz da ninemin yanına gitmiştim. Ninemin yaşadığı
yer benim için dev bir oyun parkıydı. En güzel tarafı evin karşısındaki dere
kenarının oyun kulübem olmasıydı.
Ninemle kucaklaşıp karnımı doyurur doyurmaz doğru dereye koşmuştum. Annemle
ninemin arkamdan “Dikkatli ol, Akın!” diye seslendiklerini duydum. Tedirgin olmasınlar
diye dönüp onlara el salladım.
Dereyi görünce mutluluktan uçtum, diyebilirim. Her şey aynıydı. Oyun oynadığım alan
bile duruyordu. Taşlarım biraz dağılmıştı ama hepsini yeniden zevkle topladım.
O yaz kurbağalarım için iki katlı, bahçeli bir ev yapmayı düşünmüştüm. Cebimdeki
planımı çıkartıp ağaç kütüğünün üstüne koydum. Suya yakın yerden çamuru alıp
taşlarımı güzelce birbirine yapıştırdım. Suyun hızıyla taşınmış otlarla evin çatısını da
tamamladım!
Kurbağa evi hazırdı. Kütüğe oturup birkaçının gelmesini beklerken, küçük bir balık
evin yanına gelmez mi! Derinlere gitmiyor, eve yaklaşmaya çalışıyordu.
“Gel küçük balık, seni kendi evime götüreyim. Benimle yaşa biraz da.” dedim. Beni
duymuştu, suda hızla çırpındı. Balığı taşımak için bir poşet aradım sağımda solumda.
Geçen yaz gemi yaptığım yoğurt kabını gördüm. Hemen dereden balıkla birlikte biraz
da su aldım kabın içine. Balığımı heyecandan ellerim titreyerek eve taşıdım.
Minik balığıma nasıl bir yuva kuracağımı düşünüyordum ki kapıda ninemle karşılaştık.
Elimdekinin ne olduğunu anlar anlamaz kabı kaptığı gibi dereye yöneldi.
“Nine! Ne yapıyorsun? O benim yeni arkadaşım.” diye seslendim arkasından.
Ninem, “Üzülme, oğlum. Gel arkadaşını gerçek yuvasına birlikte götürelim. Bu
gördüğün dere onun yuvasıdır. Derenin dışına çıkamaz bu minik balık. Arkadaşınla
birbirinizi özledikçe burada buluşursunuz. Böylece balığın da doğal ortamından
ayrılmamış olur.” diyerek beni kucakladı.
Bütün yaz kurbağa evinin pek çok konuğu oldu. Kuşlar, kertenkeleler, helikopter
böcekleri, balıklar… Hiçbiri doğal ortamından ayrılmadı ama beni de ziyaretçisiz
bırakmadı.

Hangileri Aynı?

İki resim arasındaki aynı 7 şekli bakalım bulabilecek misin?

Yılın Müzik Sanatçısı: Şevval KOÇ

Merhaba,
ben Şevval KOÇ.
Eylül 2005’te Afyonkarahisar’da doğmuşum. Doğumumdan hemen sonra da yoğun
bakım ünitesinde kuvöze alınmışım. Dokuz saat boyunca kaldığım kuvözde kasılmalarım
devam ettiği için epilepsi ilacı vermiş doktorlar.
Annem bir şeylerin ters gittiğini anlamış. Gözlerim sürekli hızlı hızlı hareket ediyor, içe ve
dışa kayıyormuş.
Kırk günlük olduğumda doktorlar beni tekrar muayene etmişler. Görme sinirlerimin
gelişmediğini ancak ışık algımın var olduğunu anlamışlar. Ne yazık ki dünyayı çok az
görebilecekmişim ve rahatsızlığımın tedavisi yokmuş.
Ailem var olan ışık algımı geliştirmek için hemen eğitimlere başlamış. Bana ışıklı oyuncaklar
almışlar. Uzun yıllar birlikte karanlıkta el feneri ile ışık takibi yapmışız.
Epilepsi rahatsızlığım nedeniyle ayda bir nöbet
geçiriyormuşum. Bu nöbetlerim dokuz yıl kadar sürdü. Dokuz
yaşımdan sonra nöbetlerim sona erdi ama hastalığı tam
olarak yenemediğim için on iki yaşıma kadar ilaç kullanmaya
devam ettim. Azmin elinden hiçbir şey kurtulamaz derler ya.
Ben de gayret ettim ve en sonunda bu hastalığı yendim.
Eğitim öğretim yolculuğuma ise 2009 yılında yarım dönem
devam ettiğim Ankara Mitat Enç Görme Engelliler Okulunun
ana sınıfında başladım. Daha sonra öğretmenlerimin
yönlendirmeleriyle 19 Mayıs İlköğretim Okulunun ana sınıfına
geçiş yaptım.
İlkokula başlama yaşım geldiğinde Hacı Mustafa Tarman
İlkokuluna kayıt yaptırdık. Hani derler ya “Hayatta en büyük şans
küçükken iyi bir öğretmene rastlamaktır.” diye. İşte, benim de
en büyük şansım Fatma Kaya öğretmenin öğrencisi olmaktı
diyebilirim. Öğretmenim sağ olsun, bana görme sorunumu
hiç bir zaman hissettirmedi. Diğer öğrencilerden ayırmadı
beni. Hepimize eşit davrandı. Benim için özel kalın
çizgili defterler hazırladı. Böylece daha kolay yazdım
ve yazdıklarımı okudum. Evet, diğer çocuklardan
biraz daha büyük yazıyordum ve yavaş okuyordum
ama bu bile benim için çok büyük bir başarıydı.
Öğrenme yolculuğum daha sonra Yenimahalle
Atatürk Ortaokulunda devam etti. Bu okulda
da Türkçe öğretmenim Melek Kocakurt,
en büyük destekçimdi diyebilirim. 
Kendisine ne kadar teşekkür etsem azdır.
Küçük yaşlardan beri müziğe olan ilgim altıncı sınıfa geldiğimde âdeta bir
tutkuya dönüşmüştü. İlk enstrümanım olan gitar ile müzik yolculuğuma gerçek
anlamda bu yaşlarda başladım. Güzel Sanatlar Lisesi sınavlarına hazırlanırken
tutkum büyük bir aşka dönüştü. İşte o zaman gelecekte ne yapmak istediğime karar
verdim. İyi bir müzik öğretmeni olup çocuklara müziğin güzelliklerini göstermek
istiyordum.
2019 yılında Ankara Güzel Sanatlar Lisesi tarafından gerçekleştirilen yetenek sınavına
girdim ama başarılı olamadım. Ancak pes etmedim. Sınavlara hazırlanmaya devam ettim ve
açılan ek sınavda müzik bölümü öğrencisi olmaya hak kazandım.
Güzel Sanatlar Lisesinde piyano ve kanun çalmayı öğrendim. Kanun, çalınması en zor
müzik aletlerinden biridir ve ben bunu az görmeme rağmen başardım. 10’uncu sınıfta
bağlama eğitimine de başladım. Sosyal ve sportif alanlarda da kendimi geliştirmeye devam
ediyordum. 2018 yılında Metin Özülkü’nün sunduğu TRT Engelsiz Sahne programında yayın
konuğu Feridun Düzağaç ile aynı sahnede gitarım ile canlı performans sergiledim. Böylece
ilk canlı yayın deneyimimi yaşamış oldum.
2019 yılında Ankara’da gerçekleşen Görme Engelliler Atletizm İl Şampiyonası’nda 100
metrede 1’inci, 200 metrede 2’nci; Samsun’da gerçekleştirilen Türkiye Görme Engelliler
Atletizm Şampiyonası’nda T12 kategorisinde 100 ve 200 metrede 3’üncü oldum.
2020 yılında Engelsiz Sanat Birliği tarafından 6’ncısı düzenlenen Engelsiz Sanat Ödülleri
töreninde üstün gayret ve çabalarımdan dolayı “Yılın Müzik Sanatçısı Ödülü”ne layık
görüldüm. Aynı zamanda törende gösterilmesi için Nevşehir’in güzide mekânlarında
kanunum ile “Cemalım” türküsünü çalarak ilk klip çekimi deneyimimi yaşadım. Bu benim
müziğe daha çok bağlanmamı sağladı.
2021 yılı nisan ayı başında Gaziantep’te düzenlenen Türkiye Görme Engelliler Atletizm
Şampiyonası’nda T12 kategorisinde; cirit atma ve 400 metrede birinci olarak 2 altın madalya
kazandım.
Bunların yanı sıra pek çok seminere, çalıştaya ve programa konuşmacı olarak katıldım.
Hayat mücadelemde elimden sımsıkı tutan, her zaman yanımda bulunan aileme ve yoluma
ışık tutan öğretmenlerime çok teşekkür ederim.
BILIYOR MUSUNUZ ARKADAŞLAR! ŞU YAŞIMDA NEYI ÖĞRENDIM: BEN HAYATA GÜLÜNCE
HAYAT DA BANA GÜLÜYOR. LÜTFEN, MUCIZELERE INANIN VE KENDINIZE ŞANS VERIN.
EKSIKLIKLERINIZE DEĞIL, YETENEKLERINIZE ODAKLANIN.
SEVGIYLE KALIN...

ÇOCUKLARIN KAHRAMANI BİR YAZARIN HAYAT MASALI Gülten DAYIOĞLU’na ithafen...

Bundan yıllar yıllar önce, 15 Mayıs 1935’te, Kütahya’nın Emet ilçesinde, küçük bir
kız bebek, neşesini ve sözlerini dünyaya hediye etmek üzere gözlerini açmış
hayata. Güneş ışığını bu güzel bebeğin tenine hediye etmiş olacak ki o da parlamaya,
sözlerini dünyaya bağışlayarak devam etmiş.
Masallarda ne zaman ne de kahraman bilinirmiş ama bizim masalımızın kahramanı
sözlerini yedi kıtaya duyurmuş, onu tanımayan yokmuş. Gel zaman git zaman bizim
küçük kız büyümüş. Büyümüş büyümesine de içindeki söz ağacı da durmamış, kendi
boyunu bile geçmiş. Hayalleri yıldızlara selam vermiş, ay ondan kalbindeki hikâyeleri
dinlemiş.
Günlerden bir gün onun içindeki bu ağacı Ayşe Öğretmen de fark etmiş. Tutmuş küçük
kızın hayallerinin elinden ve onu bir kütüphaneye götürmüş. Görevliye dönüp,
- Benim küçük kızım yazar olacak, ona düşlerini büyütecek kitaplar verin, diyerek
emanet etmiş öğrencisini. Bizim küçük yazarımız kitapların arasında âdeta
büyülenmiş ve başlamış okumaya. Okudukça da masanın altına girip öğrendiklerini
kedisi Duman’a anlatmış.
Günler günleri kovalamış, gün geceyle buluşmuş. Ay, güneş ile yarışmış ve
bizim küçük kız bir akrabası ile trene binerek yolculuğa
çıkmış. Oturmuş gönül manzaralı koltuklardan birine
ve hayallerini izlemeye başlamış. Camdan dışarı,
gönülden içeri düşlerle baş başa kalmış. Vakit uzun
olunca sıkılmış biraz. Hayalleri, onun kalbine, o da ele
avuca sığmazmış hani.
Karşısında oturan adamın elindeki
gazeteyi ona belli etmeden
okumaya başlamış. Adam
gazetenin kenarından bu
meraklı bakışları fark edince
uzatmış elindeki gazeteyi “oku”
diye. Hele bir de onun yazar
olmak istediğini öğrenince,
tutmuş içindeki söz aşkının
elinden,
- Gönder bakalım hikâyeni
de yayınlayalım o elindeki
gazetede, demiş. Meğer bu
adamın eli yüzü, kılık kıyafeti
kadar, kalbi de temizmiş.
Hissetmiş bu küçük kızın
içindeki hazineyi.
Eskiden gazetelere gönderilen yazılar daktilo ile yazılır ve gönderilirmiş. Bizim
küçük kızın, küçük sarı defterinden başka gönlünü döktüğü başka bir şey yokmuş
ki… Daktilosu nereden olsun? Okula gidip gelirken yol kenarında gördüğü daktilo
başındaki arzuhâlci gelmiş aklına. Arzuhâlci ne de güzel uymuş bizim küçük kızın
o anki durumuna. Tüm arzusu yazmak olan bu küçük söz âşığının hâlinden ancak
bir arzuhâlci anlarmış. Oturup yazmış küçük kızın hikâyesini. Sonra bir zarfa koyup
gazeteye göndermiş bizim kız, DAHA ONLARCA ESER YAZACAK YÜREĞİNİN İLK
SESİNİ… Sözleri değil yüreğiymiş ulaşan, nasıl duyulmaz bu ses, nasıl yayınlanmaz bu
eser?
Bizim kız heyecanla beklemiş adını göreceği ilk eserini. Gazete eline ulaştığında
göğsüne bastırmış ağlayarak. Öyle ya, kutsal olan şeyler göğse bastırılarak taşınırmış
eskiden. Aradan ne kadar zaman geçmiş bilinmez, bu küçük kız ailesiyle Kütahya’dan
İstanbul’a taşınmak zorunda kalmış. Geçim derdi insanı doğduğu yerde bırakmaz,
doyduğu yere uçururmuş ya hani… Aile almış yanına en değerli birkaç eşyasını, bizim
kız da gazetedeki hikâyesini ve küçük sarı defterini… Onun en kıymetlisi de onlarmış.
Binmişler onları yeni memleketlerine götürecek trene.
İstanbul’a, yeni evlerine vardıklarında birkaç eşya ile gazetenin ve sarı defterinin de
kaybolduğunu görünce, içindeki hüznü Parbat Dağı bile duymuş. Bir trende ona ilk
eserini yazdıran hikâye, yine bir trende kaybolmuş. Ama gönlündeki yazma aşkı hiç
kaybolmamış. Masal burada bitmemiş. Arttıkça artmış sözü, yazdıkça yazmış kalemi.
Derler ki bu kayboluş, ona bir armağan olmuş. O günden sonra yazdıklarını okuyan
herkes, mutluluk denizinde kaybolmuş. Bu küçük kız büyümüş ve onun gönlünden
sayısız kitap düşmüş çocukların kalbine.

Hayatını İlim ve İrfana Adayan Bir Fikir İşçisi: CEMİL MERİÇ

Fevziye, elektrikler mi kesildi?”
“Hayır canım, ışıklar yanıyor.”
Bir ilkbahar günü Meriç ailesi, akrabaları olan
Çipa ailesinde misafirdir. Akşam yemekler
yenir, sohbet edilir. Gece vakit ilerleyince
müsaade istenir. Eşi Fevziye Hanım’ın kolunda
merdivenleri inen Cemil Meriç, boşluğa basar
ve yere yuvarlanır. Gözleri ile küçüklüğünden
itibaren yaşadığı rahatsızlıklar artmaya
başlamıştır. Hemen kaldırırlar. Herkes üzgündür
ancak yola devam edilir. Biraz ilerledikten sonra
Cemil Meriç birden durur ve yukarıdaki soruyu
sorar. Aldığı cevap yeni bir yaşamın işaretidir.
Hüzünlü bir mırıldanış ve kızgınlık duyulur:
“Ama ben hiçbir şey göremiyorum?..”
Yıllardır zayıflayan gözlerinin feri artık
sönmüştür.
Nasıl kitap okuyacaktır? Nasıl yazacaktır?
Rengârenk çiçekleri, masmavi denizleri,
güzel desenleriyle gezinen bulutları bir daha
göremeyecek midir?
Evet, Cemil Meriç, o andan itibaren artık
göremeyen bir insandır.
Fakat o, gönül gözüyle, ruh gözüyle ve akıl
gözüyle görmektedir. Hem iç hem dış gözüyle
görmesinde eşinin ve kızı Ümit’in çok büyük
destekleri olmuştur. Bugün sosyoloji profesörü
olan Ümit Meriç, bir evlat olarak babasına son
anına kadar yardımcı olmuştur. 8 yaşından 40
yaşına kadar her şeyi olmuştur. Ona gazete,
dergi ve kalın kalın kitaplar okumuş. Yabancı dil
de öğrendiği için babasına desteği çok yönlü
olarak devam etmiştir. Gelen ziyaretçiler, gidilen
programlar hep kızı Ümit Hanım üzerinden
gerçekleştir. Tabii talebelerinden, okuyucu ve
dostlarından da destek geliyordur.
Yeni hayata uyum sağlamaya çalışan Cemil
Meriç okuma ve yazma eyleminden hiç geri
kalmamış; tarihine, milletine ve özelde de
kendisine karşı bir görevi vardır. Hep hak ve
hakikat peşinde olmuş, köşesine çekilmemiştir.
Sürekli arayış içinde olmuş, bulduğu her
aydınlıktan yol almaya çalışmıştır. Farklı kültür
ve inanç yapılarını incelemiş, en sonunda bu
toprakların düşünürü olarak huzur bulmuş,
hakikate ermiştir. Cemil Meriç, engelleri aşan bir can…
Son asırda yetişen büyük yazar, düşünür ve
aydınlarımızdan…
Sürekli okuyan, araştıran, kendini geliştiren bir
kişi…
Öğrendikleriyle, söylenen ve yazılanlarla
yetinmeyen bir araştırmacı…
Bilimsel çalışmalar yapan Batı’yı çok iyi anlayan
bir filozof…
Ve insanlık tarihinde önemli gelişmelere
kaynaklık eden Doğu’yu da didik didik eden bir
hakbilir…
Ne Batı’ya ne de Doğu’ya körü körüne
bağlanan, her iki dünyadan da yararlanan bir
aydın…
Medeniyet, ilim, kültür, edebiyat, felsefe,
sosyoloji, Doğu irfanı, Hint düşüncesi, kısacası
insanı ilgilendiren her konuda okumalar yapan
ve düşünceler üreten bir entelektüel…
Yazar, çevirmen, müellif ve mütefekkir…
Farklı görüş ve düşüncelere saygılı, olaylara
objektif bakan, milletinin değerlerine bağlı bir
insan…
O, bizim hakikatlere ulaşmamız için yolumuzu
açan bir fikir işçisi, öncüsü…

Küçük Kurbağa

Zaman zaman içinde, kalbur saman içinde… Bu sözün önü var
arkası yok, gömleğimin yeni var yakası yok… Sabır da bir huydur;
suyu var, tası yok. De gel sabreyle, sabreyle… İyi ama susuzla sabırsız
ne yapar? Ya bir kuyu kazar ya dolaşır çarşı pazar. Ben de aç karın,
yüksek nalın çıktım pazara. Yolum rast geldi garip bir masala…
Çok eski zamanlarda, yemyeşil bir ormanın içinde suyu berrak bir dere
varmış. Bu deredeki kurbağalar, bu güzel ormanda, şırıl şırıl akan
derelerinde günlerini gün ederlermiş. Zamanlarını bazen vırak vırakla,
kimi zaman biraz laklakla, çoğu zaman da türlü türlü eğlencelerle,
oyunlarla geçirirlermiş.
Günler böyle geçip giderken zamanla aralarında bazı anlaşmazlıklar
çıkmış. Bu anlaşmazlıkları bir türlü çözememişler. Bir gün
kurbağalardan biri, farklı bir fikir atmış ortaya. Arkadaşlarını etrafına
toplayıp onlara seslenmiş:
- Kıymetli dostlarım, gelin sizinle bir yarış yapalım. Şu karşıdaki dağın
zirvesine kim daha önce çıkarsa ustamız o olsun. Bize o liderlik etsin,
aramızdaki anlaşmazlıkları o çözsün, demiş.
Kurbağaların her birinden önce farklı düşünceler çıkmış fakat sonunda
arkadaşlarının teklifini kabul etmişler. Liderlik yarışına girmek isteyenler
yarış gününe sıkı sıkı hazırlanmış. Nihayet yarış günü gelip çatmış.
Yarışa katılacaklar, yarış saati geldiğinde derenin kenarında
toplanmışlar. Bir sürü kurbağa da liderlik yarışına katılacak
arkadaşlarını seyretmek için derenin kenarına gelmiş.
Ancak küçük bir kurbağanın da yarışa katılacağını
gören kurbağalar, başlamışlar onun bu cesaretine
gülmeye… Küçük kurbağa gülenlere aldırmadan yarış
çizgisinde yerini almış ve yarış başlamış. Aslında hiçbir seyirci yarışmacılardan birinin dağın zirvesine çıkabileceğine
inanmıyormuş. Sadece şu sesler duyulabiliyormuş:
- Sen bir küçük kurbağasın, zirve senin neyine!
Yarışmaya başlayan kurbağalar, bu zorlu yolculukta arkadaşlarının olumsuz
tezahüratıyla birer birer yarışı bırakmışlar. İçlerinden birkaçı yılmadan ilerlese de
söylenen sözler onların da inançlarını yitirmelerine neden olmuş.
Sonunda, bir tanesi hariç, kurbağaların hepsinin ümitleri kırılmış ve yarışı bırakmışlar.
Ama kalan son kurbağa büyük bir gayretle, arkasına hiç bakmadan zirveye
tırmanmaya devam etmiş. Onun azimle tırmandığını gören kurbağalar, hep bir
ağızdan bağıra bağıra aynı sözleri söylemişler:
- Sen bir küçük kurbağasın, zirve senin neyine!
Küçük kurbağa söylenen sözlerden hiç etkilenmeden dağın zirvesine çıkmayı
başarmış. Diğerleri hayret içinde bu işi nasıl başardığını öğrenmek istemişler. Bir
kurbağa ona yaklaşmış ve sormuş:
- Herkes yarıştan birer birer koparken sen kimsenin sözüne aldırış etmeden zirveye
çıkmayı nasıl başardın?
Küçük kurbağa, kulaklarındaki pamuğu çıkarmış ve kendisine şaşkın gözlerle bakan
arkadaşına şöyle demiş:
- Dostum, söylediklerini duymadım ama tahmin edebiliyorum. İnandığın yolda
ilerlerken seni yolundan çevirmek, alıkoymak isteyenler her zaman
olur. Sen onlara kulaklarını tıkar ve kalbinin sesini dinlersen
kimse seni yolundan alıkoyamaz.
Küçük Kurbağa, zekâsı ve azmiyle bütün
kurbağaların lideri olmuş. Onları adaletle
yönetmiş. Gökten üç elma düşmüş.
Biri masalı anlatana, biri dinleyene,
diğeri de inandığı yoldan hiçbir zaman
dönmeyenlere…
* Bir anlatıdan ilham alınarak yeniden
yazılmıştır.

Her Gün Herkesin Olsun

Daha dün çantanı omuzlamış, okula
başlamıştın. Parmakların kaleme alışırken
nasıl da ağrımıştı.
Çizgiler çizmiştin; düz çizgiler, kırık çizgiler,
eğri çizgiler... Sonra harfler, sonra heceler,
sonra cümleler...
Büyüdün artık, kocaman oldun.
Bayramları biliyorsun; Cumhuriyet
Bayramı’nda, 23 Nisan’da şiirler okudun.
Öğretmenler Günü’nü biliyorsun;
öğretmenine çiçek verdin, “Öğretmenler
Günü’nüz kutlu olsun öğretmenim!” dedin.
Anneler Günü’nü de biliyorsun.
Bak, ne yapalım bugün?
Yalnızca mayıs ayının ikinci
pazar gününü değil, bugünü
de Anneler Günü ilan
edelim; sonraki günü de,
daha sonraki günü de.
Yılda 365 gün Anneler
Günü olsun.
Sonra her gün Babalar
Günü, Öğretmenler Günü;
halalar, amcalar, dayılar,
teyzeler, abiler, ablalar,
kardeşler günü olsun.
Babaannelerimizi, anneannelerimizi,
dedelerimizi unutmayalım. 365 gün
onların da günü olsun.
Okuldan eve geldik. Annemizi çok özledik.
Babamız gözümüzde tüttü. Hadi annemize,
“Seni çok özledim anneciğim.” diyelim. “Günün
nasıl geçti?” diye soralım. Anneler Günü’nü
kutlayalım.
Haydi, bunu babamıza da söyleyelim. Boynuna sarılıp “Baba, seni çok özledim.”
diyelim. “Babam olduğun için çok mutluyum.” “Babalar Günü’n kutlu olsun.”
diyelim. Şaşırtalım onu. İşte o zaman, sabahtan akşama kadar dünyaları deviren
o yorgun adam bir anda dinçleşir ve yaşama sevinciyle dolar. Yoksa sen bitkin,
yüzü asık bir baba mı istersin? Hayır elbette. Öyleyse haydi moral aşısına!
Hediye mi? Düşündüğün şeye bak! Bizim varlığımız onlar için en büyük hediyedir.
Hepsi bizim annemiz, babamız, büyüğümüz oldukları için kendilerini şanslı
bulurlar. Bizim anne babamız oldukları için de Allah’a devamlı şükrederler. Onun
için, yanaklarına konduracağımız bir öpücük, onları dünyanın en mutlu insanı
yapar.
Diyelim ki dedelerimize, babaannelerimize, anneannelerimize bir öpücükle
sevgimizi söyledik. Onlara hayatları boyunca verilmiş en büyük armağandır bu.
Bu kadar mı? Hayır!
Ben diyorum ki her gün herkesin olsun, her şeyin olsun. Mesela, kavaklar, serçeler,
gergedanlar, elma kurtları, papatyalar günü olamaz mı? Kangurular, maymunlar,
tavuklar günü neden olmasın?
Her gün karıncalar günü olsun ki, “karıncayı bile incitmeyen” insanların sayısı
çoğalsın. Her gün kediler günü olsun ki kedilere mama veren, yardım eden
insanlar daha da çok olsun.
Çimler, çimenler, yoncalar gününe ne dersin? Hani “Çimlere basmayınız.” cümlesi
var ya! Bütün günler çimler günü olursa bu yazıya gerek kalmaz sanırım.
Bitmedi. Her gün yetimler, öksüzler, yoksullar, kimsesizler günü olsun.
Göremeyenler, işitemeyenler, yürüyemeyenler, konuşamayanlar için de yılın bütün
günleri ayrılsın.
Ben şöyle diyorum: 365 günü öyle dolduralım ki değil bir gün, bir dakika bile
kalmasın.
Bunu başarabiliriz. Öyleyse haydi, iş başına!
Kolay gelsin.

Atölye Büyüteç B-612

Bak postacı geliyor, selam veriyor
Herkes ona bakıyor, merak ediyor
Bu şarkıyı mırıldanıp durduğum o gün, hem sevimli bir mektup hem de tuhaf bir
e-posta alacağımı bilebilir miydim? Mektubu küçük bir okuyucumuz yazmıştı. E-posta
ise her zamankilerden farklıydı. Elektronik postanın ta kendisinden geliyordu! Bu
gerçekten mümkün olabilir miydi? Yazdıklarını ilgiyle okumaya başladım:
Kimden: E-posta
Kime: Atölye Büyüteç B-612
Konu: Çocuklara Söyleyeceklerim Var
Merhaba! Adım “Elektronik posta” yani kısaca “E-posta”. Ne
havalı bir isim değil mi? Bu ismi bana Mektup Dedem koymuş.
O benim en iyi arkadaşım. Tüm dertlerimi onunla paylaşırım.
Öyle çok ortak noktamız var ki…
Bizde insanlar arasındaki iletişime aracılık etmek aile mesleği. Faks Teyzem,
Telgraf Dayım, Telefon Amcam ve tabii ki Mektup Dedem. Aralarında en hızlıları
benim. Gönder tuşuna basıldığı anda göz açıp kapayana kadar alıcının posta
kutusuna ulaşıyorum.
Hızlı bir dünyaya doğmuşum. Aynı zamanda aceleci bir dünya... İnsanlar beni
kullanırken bu acelecilikle o kadar çok hata yapıyorlar ki! Bu hatalar canımı sıkıyor.
Kendimi özensiz, umursanmayan, önemsiz biri gibi hissetmeme neden oluyor.
Geçen gün Mektup Dedemle biraz dertleştik. Moralimin bozuk olduğunu
fark etmişti. Bana kendi zamanını anlattı. Eskiden insanlar mektuplarını
göndermeden önce dikkatlice okur, en küçük yazım hatası olmaması
için özen gösterirmiş. En güzel kâğıtlara, en güzel kalemlerle ve en güzel
yazılarıyla yazarlarmış. Mektubu alacak kişinin onu defalarca okuyacağını,
belki de yıllarca saklayacağını bilirlermiş.
Dedem dedi ki:
- Biz mektuplar güzelliğimize düşkünüz evlat. Hem dış görünüşümüz güzel olsun
isteriz hem de içimizde yazılanlar. İnsanlar da bunu bilir ve bizi adım adım,
özenle hazırlar. En nazik dil ile yazarlar. 
Diyelim ki bir çocuk mektup yazacak. Önce tertemiz bir kâğıt alır.
Güzel yazan bir kalemiyle sayfanın sağ üst köşesine bulunduğu
yerin adını ve o günün tarihini yazar:
“Kayseri, 15.06.2021”.
Sonra bir satır ara verir. Sol üst köşeden satır başı yapar
ve güzel bir hitap ile söze başlar:
“Sevgili Anneciğim,”
“Değerli Öğretmenim,”
“Canım Arkadaşım,”...
Bu hitaptaki her kelimenin ilk harfini büyük yazar ve sonuna virgül koyar.
Yeniden satır başı yaparak mektubu neden yazdığından bahseder:
“Bu mektubu size kuş gözlemciliğim sırasında
 köyde gördüğüm kuşları anlatmak için yazıyorum.”
Mektubu alacak kişi onu tanımıyorsa önce kendini tanıtır tabii:
“Ben Yaprak İlköğretim Okulundan 3. sınıf öğrenciniz Ayşe Kaya.”
Tekrar satır başı yapar ve söylemek istediklerini tüm içtenliğiyle anlatır.
Her yeni paragrafta farklı bir konuya değinir. Anlatmak istediklerini
tamamlayınca da mektubuna iyi dileklerle son verir:
“Sevgilerimle”
“Saygı ve sevgilerimle”
“Allah’a ısmarladık”...
Son olarak kâğıdın sol alt köşesine adresini, sağ alt köşesine de
kendi adını soyadını yazar ve imzasını atar.
Sıra gelir zarfa. Zarfın sol üst köşesine kendi adresini, ortasına da alıcının adresini
yazınca mektup postaya verilmeye hazır olur. İşte, tüm bunlara özen gösterilince
okuması keyifli güzel bir mektup çıkar ortaya.

Dedemi dinleyince ona ne kadar çok benzediğimi bir kez daha anladım. Sonuçta
ben de dijital bir mektubum. Üstelik insanlar bana fotoğraflar, videolar, belgeler,
müzikler ekleyebiliyor. Fakat sadece dosya göndermek için beni kullandıklarında
bir cümlecik mesaj bile yazmayı unutabiliyorlar. Benim bir de konu alanım var.
Bahsettikleri konuyu kısacık özetlemeleri gereken bir alan. Bazen konu alanımı da
bomboş bırakıyorlar!
Ayrıca beni yazarken sade ve anlaşılır cümleler kurmalı, imla kurallarına uymalılar
ama çok hatalı yazıyorlar. Hâlbuki göndermeden önce bir kez okusalar hiç hata
yapmayacaklar.
Sevgili Atölye Büyüteç B-612, sizden mesajımı çocuklarla paylaşmanızı rica
ediyorum. Bu yazdıklarımı okurlarsa mektuplarını ve e-postalarını özenle
hazırlayıp büyüklerine de örnek olacaklarına eminim. İlginize çok teşekkür ederim.
Sevgilerimle,
E-posta
Sıra küçük arkadaşım Neval’in mektubunu okumaya gelmişti. Haydi hep
beraber okuyalım. Acaba bize neler anlatmış? Bakalım Mektup Dede’nin
anlattığı adımlara dikkat ederek yazmış mı? 
Sevgili Atölye Büyüteç B-612,
Ben Neval Gökşin. Derginizi severek takip ediyorum. Masalları, hikâyeleri heyecanla
okuyorum. Bahar sayınızda oyunlar ve oyuncaklar ile ilgili çok güzel yazılar vardı.
Okuyunca ben de size bu mektubu yazmaya, çok sevdiğim bir oyuncağımı anlatmaya
karar verdim.
Hep yumuşak bir ayıcığım olsun istiyordum. Hayallerimde ayıcığımla oyunlar
oynuyordum. Dua edenin duasının ya hemen ya da daha sonra kabul olacağını
kitaplarımdan öğrenmiştim. Allah’a çok dua ettim. Sonunda, bir akşam aile ziyaretinden
dönerken peluş oyuncakların satıldığı bir dükkâna rastladık. Dışarısı çok soğuktu. Annem
bana arabada beklememi söyledi. Ben de arabada heyecanla beklemeye başladım.
O da ne! Ben küçük bir ayıcık beklerken annem elinde neredeyse benim boyum kadar
kocaman bir ayıcıkla geldi. Ne kadar mutlu olduğumu anlatamam. Dualarım kabul
olmuştu. Anneme çok teşekkür ettim. Adını ne koysam diye uzun uzun düşündüm. Sonuçta
adı olmayan bir oyuncak olmazdı öyle değil mi?
Ayıcık bana o kadar şeker şeker bakıyordu ki acaba ismini Şeker mi koymalıydım?
Tüyleri de pespembeydi, pembe bir şeker gibiydi. Bakınca bulut bulut, dokununca pamuk
pamuktu. Evet, evet! İsmi Pamuk Şeker olmalıydı!
O günden sonra Pamuk Şeker’le sayısız oyun oynadık. Pamuk Şeker’i sadece ben değil
bütün ev halkı çok seviyordu. Anneannem bazen yastık yerine Pamuk Şeker’i kullanıyor,
boynundaki ağrılara iyi geldiğini söylüyordu. Ah bir de küçük kardeşim Semih’in Pamuk
Şeker’e neler yaptığını bilseniz! Onun üstünde zıplıyor, halıya koyuyor ve koltuktan üzerine
atlıyordu. Söylemeden geçemem: Kardeşimin öğleyin Pamuk Şeker’in üzerinde uyuduğu
günler de oldu.
Pamuk Şeker’im! Tatlı ayıcığım! Onunla ne güzel hatıralar biriktirdik. Şimdi gitmeliyim.
Kardeşim, Pamuk Şeker ve ben piknik yapacağız. Hepinize oyunlarla dopdolu bir yaz
diliyorum. Hoşça kalın.
Neval Gökşin
Ümitköy Kız İmam Hatip Ortaokulu
5. Sınıf Öğrencisi
Sen de sevdiklerine bir mektup veya e-posta yazmak ister misin?
Yaz günlerini nasıl geçirdiğini anlatmaya ne dersin?
Dergimize de mektup veya e-posta gönderebilirsin.
Posta adresimiz:
Özel Eğitim Çocuk Dergisi
Özel Eğitim ve Rehberlik Hizmetleri Genel Müdürlüğü
Varlık Mahallesi, Eşref Bitlis Caddesi C Blok No:10
Yenimahalle/ANKARA
E-posta adresimiz:
oer@meb.gov.tr

Dışarıda Bahar Olmalı

Çocuk pencereden bakar. Bir beyaz güvercin konar da yanına, kim bilir hangi
güzel haberleri getirir; barıştan, sevgiden yana. Gövdesi kupkuru ağaçta bahar
çiçekleri açar. Bir başka dalın gür ve gümrah yaprakları şenlendirir duvarları.
Duvarlar Antalya’nın Kaleiçi’nde kim bilir hangi büyük ustanın elleriyle şekillenmiş, kim
bilir hangi mübarek adamlar harcını karmıştır? Pencere demirleri başka bir hikâye
anlatır elbet. Ustası öylesine dikkatli ve incedir ki, eğip bükerken tek hata yapmak
istemez. İş iyi yapılmalı, kalp mal piyasaya çıkmamalıdır.
Pencere pervazı Kayseri’deki eski bir yapıdan getirilmeli. Onu yapan taş ustasının da
eline sağlık.
Madem çocuk pencerede, dışarıda bahar olmalı. Aylardan Nisan... İstanbul’un
bütün parklarını, bahçelerini dolduran envaiçeşit laleler yetişmeli duvar
diplerinde, sarı kır çiçekleri karışmalı laleler arasına.
Akşam olup atlas perdeler örtüldüğünde ve çocuk uykuya daldığında, düşünde
kuşlar gibi özgür uçtuğunu görecek mavi gökyüzünde. Bulutlardan bir at yapıp
binecek üstüne. Annesinin ellerinden tutup attaya gidecek. Atta uzak değil ki,
hemen şuracıkta; Kafdağı’nın ardında... Orada da aylardan nisandır ve deli
bir rüzgâr dört bir yana badem çiçekleri savurmaktadır. Bir çiçek yağmuru ki
çocuk ve annesini neşeyle koşturmakta bir o yana, bir bu yana. Çocukların
rüyasını hiç kimse karartmasın...

Nasreddin Hoca

Gökyüzü Dostluğu

Bir varmış, bir yokmuş... Kuşlar gökyüzünde uçuşmuş, ağaçlara
konmuş. Her masalın içinden bir kuş geçermiş. Masal kuşlarının
kanatları rengârenk olurmuş. Bu masalımızın gri kanatlı
kuşuysa tüylerinin renginden hiç memnun değilmiş. Kuşlar ülkesindeki
arkadaşlarına bir gün şöyle demiş:
“Ben nasıl masal kuşuyum böyle? Hiç rengârenk kanatlarım yok.
Hâlimden memnun değilim.”
Kuş dostları ona gri kanatlarının çok güzel olduğunu ve kendisine çok
yakıştığını söylemiş. Gri kuş yine de çok mutsuzmuş. Hatta kendini
çiçeklerle bile kıyaslayıp “Neden benim de bu çiçekler gibi renklerim
yok?” diye hayıflanır dururmuş. Mor sümbüllere, sarı papatyalara,
kırmızı güllere özenirmiş bazen.
Bir sabah yağmur sonrası gökyüzünde dolaşırken gökkuşağına takılmış
gözleri. “Ah ya, neden daha önce düşünemedim ki?” demiş kendi
kendine. Tüm hazırlıklarını yapıp gökkuşağına gitmeye karar vermiş
minik gri kuş.
Günler boyunca sürecek yolculuğu başlamış. Kanatları çok yorulmuş ve
gücü kalmamış. Gördüğü yüksekçe bir dağda bir müddet dinlenmeye
karar vermiş. Burada bir grup siyah karga görmüş. Onlara renklerinden
memnun olup olmadıklarını sormuş. Hepsi de rengini seviyormuş.
Minik gri kuş, kendi kendine niçin bu kadar memnuniyetsiz olduğunu
sorup düşünmeye başlamış. Kargaların peşine düşmüş. Tüm kargalar
sırayla her gün bir kuşa yardım ediyormuş. Bu onun çok dikkatini
çekmiş. İyice meraklanan gri kuş, ağacın kovuğunda tek kanatlı minik
bir kuş bulunduğunu görmüş. Buradaki diğer kuşlar her gün onun
uçmasına yardım ediyor ve onu gezintiye çıkarıyormuş. Yanına yaklaşıp
“Merhaba!” demiş gri kuş.
“Merhaba, buralardan değilsin galiba. Seni daha önce hiç görmedim.
Hoş geldin!” demiş uçamayan minik kuş.
“Hoş bulduk. Evet buraya uzak bir ülkede yaşıyorum. Gökkuşağına
giderken kanatlarımın gücü kalmadı ve bir miktar dinlenmek için
buraya kondum.” demiş gri kuş. ir varmış, bir yokmuş... Kuşlar gökyüzünde uçuşmuş, ağaçlara
konmuş. Her masalın içinden bir kuş geçermiş. Masal kuşlarının
kanatları rengârenk olurmuş. Bu masalımızın gri kanatlı
kuşuysa tüylerinin renginden hiç memnun değilmiş. Kuşlar ülkesindeki
arkadaşlarına bir gün şöyle demiş:
“Ben nasıl masal kuşuyum böyle? Hiç rengârenk kanatlarım yok.
Hâlimden memnun değilim.”
Kuş dostları ona gri kanatlarının çok güzel olduğunu ve kendisine çok
yakıştığını söylemiş. Gri kuş yine de çok mutsuzmuş. Hatta kendini
çiçeklerle bile kıyaslayıp “Neden benim de bu çiçekler gibi renklerim
yok?” diye hayıflanır dururmuş. Mor sümbüllere, sarı papatyalara,
kırmızı güllere özenirmiş bazen.
Bir sabah yağmur sonrası gökyüzünde dolaşırken gökkuşağına takılmış
gözleri. “Ah ya, neden daha önce düşünemedim ki?” demiş kendi
kendine. Tüm hazırlıklarını yapıp gökkuşağına gitmeye karar vermiş
minik gri kuş.
Günler boyunca sürecek yolculuğu başlamış. Kanatları çok yorulmuş ve
gücü kalmamış. Gördüğü yüksekçe bir dağda bir müddet dinlenmeye
karar vermiş. Burada bir grup siyah karga görmüş. Onlara renklerinden
memnun olup olmadıklarını sormuş. Hepsi de rengini seviyormuş.
Minik gri kuş, kendi kendine niçin bu kadar memnuniyetsiz olduğunu
sorup düşünmeye başlamış. Kargaların peşine düşmüş. Tüm kargalar
sırayla her gün bir kuşa yardım ediyormuş. Bu onun çok dikkatini
çekmiş. İyice meraklanan gri kuş, ağacın kovuğunda tek kanatlı minik
bir kuş bulunduğunu görmüş. Buradaki diğer kuşlar her gün onun
uçmasına yardım ediyor ve onu gezintiye çıkarıyormuş. Yanına yaklaşıp
“Merhaba!” demiş gri kuş.
“Merhaba, buralardan değilsin galiba. Seni daha önce hiç görmedim.
Hoş geldin!” demiş uçamayan minik kuş.
“Hoş bulduk. Evet buraya uzak bir ülkede yaşıyorum. Gökkuşağına
giderken kanatlarımın gücü kalmadı ve bir miktar dinlenmek için
buraya kondum.” demiş gri kuş. Tek kanatlı minik kuş şaşkınlıkla “ Ne? Gökkuşağına mı gidiyorsun,
neden ki?” diye sormuş.
MİNİK GRİ KUŞ, “Benim ülkemde tüm kuşların güzel kanatları var,
hepsi farklı renklerde. Ama benim tüylerim gri ve ben bu durumdan
hiç memnun değilim. Gökkuşağına giderek ondan bu konuda yardım
isteyeceğim.” demiş.
TEK KANATLI KUŞ bu cevabı duyunca üzgün bir şekilde kendini
incelemiş, kanadının koptuğu tarafa bakmış ve “Bence senin mükemmel
tüylerin ve kanatların var. Bana bak, kanadımın biri yok, bu yüzden
uçamıyorum. Ancak bu durumum beni mutsuz etmiyor. Senin kanatların
eksik değil. Tek başına uçabiliyor, gökyüzüne süzülüyorsun. Kimseye
ihtiyacın olmadan yaşamak dünyanın en güzel duygusu bence. Benim
gri tüylerim ve sapasağlam iki kanadım olsaydı bundan hiç şikâyet
etmezdim.” demiş.
Gri kuş bu konuşmadan sonra biraz mahcup bir şekilde “Evet, aslında
çok haklısın. Hiç bu açıdan düşünmemiştim. Galiba seni tanımak
gökkuşağına gitme fikrimi değiştirdi. Çok teşekkür ederim dostum.
Seninle tanıştığıma memnun oldum. Seni sık sık ziyaret edeceğim.
Şimdilik hoşça kal..” diyerek oradan ayrılmış.
Minik gri kuş gökkuşağına gitmekten vazgeçmiş, evine
doğru uçmaya başlamış. Yolculuk boyunca yeni tanıdığı
arkadaşı ile konuşmalarını düşünmüş . O günden sonra
hâlinden hiç şikâyet etmemiş.
Bu masalı tüm kuşlar ve çocuklar okumuş, gökkuşağına anlatmış.
Gökkuşağı dünyadaki tüm çocuklara ve kuşlara rengârenk
gülümsemiş..

Erişilebilir Müzik Aletleri

Müziği sever misiniz? Ben severim. Özellikle dinlemeye
bayılırım. Hayal kurarken, oyun oynarken, dans ederken,
eğlenirken hatta bazen ağlarken… Kısacası her an yanımdaki
bir arkadaş gibidir. Her ne yapıyorsam yanımda bulunmaktan
mutlu olan bir dosttur müzik. Bana dünyanın her köşesinde neler olup
bittiğini farklı ritimler, melodiler, armoniler ve çalgılarla anlatır. Ben de
sohbet edermiş gibi dinlerim onu.
Dinlerim, dinlerim, dinlerim… Ama hep dinlemekle de olmaz, bazen
de bir müzik aleti çalayım, herkes beni dinlesin isterim. Bu isteğimin
gerçekleşmesi için bazıları “Şöyle yetenekli, böyle yetenekli olman lazım.
Elini kolunu böyle tutman lazım. Notaları hızlı okuman lazım...” deyip
dururlar.
Bu durum canımı sıksa da sakın vazgeçtiğimi düşünmeyin. Hayallerimi
yeniden canlandırabilmek için şöyle söylerim içimden:
“Bir gün mutlaka bireysel özelliklerime göre
yeniden şekil almış; bir bakışla bile şarkılara eşlik
edebilecek, sevdiğim müziği yapmak için hayal
ettiğim tüm sesleri çıkaracak hatta düşüncelerimi
okuyacak ve bunları müzikle dile getirecek (beyin
kumandalı ya da beyin bilgisayar arayüzü olarak
ifade edilebilir) teknolojik çalgılar mutlaka karşıma
çıkacaktır. Umudunu kaybetme!”
Meğer benim bu umudum gerçek olmuş. Nereden
mi biliyorum? Müzik öğretmenim söyledi. Benim
hayal ettiğim bu çalgılar “erişilebilir müzik aletleri”
adıyla biliniyormuş. Her yaştan, her yetenekten ve her
özel bireyin kolaylıkla çalabilmesi için tasarlanmış bu
çalgılar. Mesela sünger gibi sıkılabilir bir çalgı hayal etmiştim.
Onun adı, renkli yüzeyleri olan “Skoog”muş. Uzaktan hareketlerimi
anlayıp onları sese dönüştüren çalgı ise “Soundbeam”; üstüme giyip
şarkılara eşlik edebildiğim çalgı da “HipDisk”miş. İnsan kafasına bir
bant gibi takılabilen ve kafanızı salladığınızda müzik yapabileceğiniz
çalgının adı da “Rocker Switch”miş.
Daha neler varmış neler… Bunlar gibi çok sayıda çalgı, evrensel
tasarıma göre tasarlanmış. Öğrenilmesi kolay olan bu çalgıları tek başınıza
çalabileceğiniz gibi müzik öğretmeninizle, arkadaşlarınızla ve ailenizle “birlikte
çalabilmek” de çok heyecan verici. Belki bir gün özel arkadaşlarımızla birlikte konser
bile veririz bu çalgılarla. Ne dersiniz?
Erişilebilir müzik aletlerinin, müzik terapisinde yani müzikle tedavide de
kullanıldığını öğrendim. Ayrıca bu teknolojik çalgıların farklı ülkelerin özel eğitim
okullarında yardımcı müzik teknolojileri olarak kullanıldığını söyledi öğretmenim.
Büyülenmiştim. Çünkü bu erişilebilir çalgılar kendimi ve küçük bestelerimi başka
insanlara dinletebilmemi sağlayacaktı. Belki de bazı çocukların tedavilerini
çok daha eğlenceli hâle getirecekti. Yardımcı ve uyarlanabilir bu
çalgılar sayesinde müzik hepimizin olacaktı. Herkesin dostu müzik,
bundan sonra sadece dinlediğimiz bir dost değil, kendimizi evrene
anlatabileceğimiz yardımcı bir dosttu artık…

Çağan Kuzey ÖZTÜRK’ten Üç Şiir

İstanbul Nişancı Şehit Eyüp Beyazıt İlkokulu
4/B Sınıfı Öğrencisi

GÖLGE
Gölgem
Her zaman
Beni takip eder
Ben de onu
Keşke
Gölgem insan olsa
Ben de gölge
Gölgemin insan olmasını
Hep hayal ederdim
Gölgem hiç yorulmuyor
Ama ben yoruluyorum
Gölge olmak kolay
İnsan olmak zor

KEÇİLİ ORMAN
Bir gün ormana gittim
Ve sadece keçi gördüm
Dedim ki
Kesin bu
Keçili orman
Ağaç olarak keçi
Yaprak olarak keçi
Herşey keçi
Ben bile keçiyim

FARKLI KUYRUK
Her insanın
Bir kuyruğu var
Ama her kuyruğun da
Bir özelliği var
Kötü olanların
Kuyruğu siyah
İyi olanların kuyruğu
Rengârenk
Nedense benim kuyruğumun
Yarısı siyah yarısı rengârenk

Balkız ve Kiraz Fidanı

Güzel bir bahar sabahı arılar bal toplamak için son hazırlıklarını yapıyorlarmış.
Kovandaki genç arılar, kış boyunca polen toplamak ve bal yapmak için ders almışlar.
Balkız, o gün ilk defa kovandan çıkacak ve polen toplayacakmış. İçi heyecandan kıpır kıpırmış.
Arkadaşı,
“Havanın güneşli olması ne güzel!” demiş.
“Evet.” diye cevaplamış Balkız, “Bugün en çok poleni ben toplamak istiyorum.”
Arkadaşı da polen toplamaya çok hevesliymiş.
“Ben de çok polen toplamak istiyorum.” demiş.
Balkız,
“O zaman sana iyi şanslar.” demiş ve uçarak kovandan uzaklaşmış.
Etrafta gördüğü çiçeklere hayran hayran bakıyor, hepsine konarak polen
topluyormuş. Birden karşısına bir meyve bahçesi çıkmış. Meyve ağaçları
çiçekler içindeymiş. Rengârenk çiçekleri gören Balkız’ın sevinçten ağzı
açık kalmış. Bahçedeki ağaçların içinde, bol çiçekli bir kiraz fidanına
vızıldayarak yaklaşmış. Arıyı gören Kiraz Fidanı,
“Git başımdan!” diye bağırmış. “Sen de kimsin?”
Balkız,
“Ben bir bal arısıyım. Bal yapmak için polen topluyorum.” diye
cevaplamış.
Kiraz Fidanı, kibirli bir sesle,
“Git başka yerden topla!” diye bağırmış: “Ben,
güzel çiçeklerime kimsenin konmasına izin
veremem. O güzel ve narin kelebeklere
bile izin vermiyorum. Senin gibi iğneli bir
böceği asla yanıma yanaştırmam!”
“A, ama!” diye kekelemiş Balkız, “Bana öyle
söylemeye hakkın yok. Biz arılar olmasak sizin
çiçekleriniz hiçbir işe yaramaz.”
Kiraz Fidanı küçümseyen gözlerle Balkız’a bakmış ve “Ne demek istiyorsun?” demiş. “Benim çiçeklerim birkaç gün sonra meyveye
dönüşecek. Bu beyaz çiçeklerin yerini sulu, kırmızı kirazlar alacak.”
Balkız,
“Eğer arıların polen toplamalarına izin vermezsen ne yazık ki o güzelim çiçeklerin meyveye
dönüşmeden dökülecek ve yok olacak. Meyve vermeniz için biz arılara ihtiyacınız var.” diye
karşılık vermiş.
Kiraz Fidanı,
“Ha, ha, haaa! Çok komiksin! Sen kim oluyorsun da bizim size muhtaç olduğumuzu
söylüyorsun.” demiş. Ardından dallarını sallayarak arıyı uzaklaştırmaya çalışmış.
Meyve bahçesindeki başka ağaçlar, “Balkız doğru söylüyor. Çiçeklerimizin meyveye
dönüşmesi için tozlaşma olması gerekiyor. Bunun için arılara ihtiyacımız var.” demişler.
Kiraz Fidanı, onların sözlerine de aldırmamış. Bu bahar ilk defa açan beyaz çiçeklerine
gururla bakarak,
“Beni kandıramazsınız, izin vermiyorum!” demiş.
Balkız, daha fazla ısrar etmemiş. Meyve bahçesinde, çiçeklerini açmış, onu davet eden
bir sürü ağaç varmış. Onlardan polen toplamaya karar vermiş. Günlerce meyve
bahçesinde çalışmış ama Kiraz Fidanı’nın çiçeklerine hiç yaklaşmamış.
Bir süre sonra meyve ağaçlarının çiçekleri solarak dökülmeye, çiçeklerin yerinde
minik meyveler oluşmaya başlamış. Kiraz Fidanı’nın da çiçekleri solmuş ve
dökülmüş. Kiraz Fidanı çiçeklerin yerlerinde boş yere minik meyveler aramış.
Bal arısının, söylediklerinde haklı olduğunu anlamış ama artık çok
geçmiş. Ağlamaya başlamış.
Yanındaki elma ağacı,
“Üzülme, seneye yeniden çiçek açacaksın. O zaman bal arısının
polen toplamasına karşı çıkmazsan senin de meyvelerin olur.”
demiş.
Polenlerini topladığı ağaçlara teşekkür etmek için bahçeye
gelen Balkız bu sözleri duymuş. Kiraz Fidanı’na,
“Üzülme Kiraz Fidanı, önümüzdeki
bahar arkadaşlarımla senden de
polen toplarız.” demiş.
O yaz mevsimini bahçedeki
bütün meyve ağaçları
şen şakrak geçirmişler.
Meyvelerinden yemek için kuşlar,
böcekler, çocuklar hep onlarla
berabermişler.
Kiraz Fidanı çok yalnız ve üzgünmüş. Onları
izlerken gözleri dolmuş ama ağlamamış. Balkız’ın
sözlerini hatırlamış. Umut ve sabırla sonraki
baharı bekleyecekmiş.

Paylaşmak

İki cevizimiz var
Küsmek, darılmak yok
Biri sana, biri bana
Paylaşalım kardeş kardeş
Dört elmamız var
Küsmek, darılmak yok
İki sana, iki bana
Paylaşalım kardeş kardeş
Hiç kimse aç kalmasın
Ekmeği bölmek gerek
Sofrada çoğalır sevinç
Paylaşalım kardeş kardeş

Balkondaki Şenlik

Çocuk, o akşam çok yorgundu. Çalışma masasında uyuyakalmıştı. Saat
dokuza doğru, dışarıdan gelen bir şamatayla uyandı. Büyük bir merakla
balkona koştu. Anne babası, kapı komşuları Seyhan teyzeyle Murtaza
amca, karşı apartmanlarda oturan bütün komşular balkona çıkmışlardı.
Bir yandan ışıklar yanıp sönüyor, bir yandan da alkış sesleri yükseliyordu.
Bir festival havası vardı evlerde. İnsanlar sanki görünmez bir kahramanı
alkışlıyorlardı.
Çocuk, hâlâ merak içindeydi. Balkondan eğilip evin önünden geçen caddeye
baktı; bir şey göremedi. Ne fener alayı vardı ortada ne de millî bayramlarda
gördüğü asker konvoyu!
Vaktiyle, anne babasıyla birlikte, düşmana karşı ülkemizi savunan kahraman
askerlerimizi çok alkışlamışlardı. Peki, bu kez alkışlanan neydi? Ya da kimdi?
Çocuk, annesinin kolundan çekiştirerek sordu:
“Anne, askerler mi geçecek?”
“Hayır yavrum.” dedi. Bu kez sağlık ordumuzu; doktorlarımızı, hemşirelerimizi
ve diğer sağlık çalışanlarımızı alkışlıyoruz. Onlar da bizim gözbebeğimiz. Üstelik
onlar, bizim için, görünmez düşmanlarla savaşıyorlar. Hem de daha tehlikeli
düşmanlarla.”
“Görünmez düşmanlar mı dedin?”
“Evet. Günlerdir bizi ev hapsinde tutan, seni ve arkadaşlarını parklardan mahrum
bırakan bir düşmandan, Korona’dan söz ediyorum. Bizler, yeniden eski, neşeli
günlerimize dönelim diye sağlık çalışanlarımız canla başla mücadele ediyorlar.
Üstelik, bu uğursuz virüsle her an burun burunalar…”
Çocuk, meseleyi anlamıştı: Bu alkışlar, kahraman sağlık çalışanlarının böylesi
bir savaşta yalnız olmadıklarını göstermek ve milletimizin onlara duyduğu
minnettarlığı haykırmak içindi.
Çocuk, o andan itibaren, kendisini heyecanlandıran bu coşkun kalabalığın
bir parçası oluvermişti... O da annesi, babası, komşuları ve bütün Türkiye ile
birlikte sağlık ordusunu alkışlamaya başlamıştı... Ve her akşam, aynı saatte, aynı
heyecanla balkona koşuyordu.

"Bütün Yaz Ne Yapacağım, Can Sıkıntısından Nasıl Kurtulacağım?" Diye Düşünenlere

Bırakın yazları, tüm günler benim için çok sıkıcıydı. Ancak bir gün her şey birden
değişti. Nasıl mı? İşte anlatıyorum:
Yaklaşık üç yıl önceydi. Ben çok aktif bir çocuk değildim. Arkadaş desen... Nerede?
Hiç kimse yoktu. Zaten Türkiye’ye sonradan gelmiştim. Okuldan eve, evden okula
sepet gibi taşınıp duruyordum. Sonra bir gün annem, “Seni bir yere götüreceğim. Bir
sivil toplum kuruluşu, yaşıtın çocuklar da var.” dedi. Neymiş, dilimi geliştirip arkadaş
edinecekmişim. Nasıl yani? Okulda öğrenemediğim dili başka yerde mi öğrenecektim!
Duyunca bana da mantıksız geldi ama annemin beni çekiştirerek götürmesine engel
olamadım.
Gittim. Sıradan bir yer gibiydi. Birkaç çocuk sandalyesi, masa ve bir iki oyuncak…
Çocukların yanına yerleştirdiler beni. O kadar garip hissetmiştim ki sıra sıra
dizilmiş bir yumurta kolisinde “Beni kurtarın” diye bağıran kaktüs tanesiydim sanki.
Dokunsalar iğnelerimi fırlatacak, onları püskürtecektim.
Ben bunları düşünürken bir ses “Merhaba, alanımıza hoş geldin.” dedi. O an
iğnelerimi fırlatmak yerine, kaktüs olmayı bir kenara bırakarak yumuşacık
pamuk gibi oldum. “Gel!” dedi, “Senin yaşın bu yaş grubuna uygun
değil. Onlar senden çok küçük, burada sıkılabilirsin. Bizim bir gönüllü
programımız var seni oraya kaydedelim, ister misin? Sen de gönüllü
arkadaşların gibi hem kendini geliştirir hem de diğer çocuklara
yardımcı olursun, ne dersin?”  Başka çocuklar mı? Başka arkadaşlar mı? İçimden, bu kişi
kesinlikle beni yanlış tanıdı, diye geçirdim. Ama içimden
geçirdiğimle uyguladığım bir olmadı. O kadar kapılmışım
ki kendimi gönüllü eğitimlerini alırken buldum. Tam
tamına 14 etkinlik yaptık gönüllü olabilmek için. 14-17 yaş
grubundan 15 kişi ile aldık bu eğitimleri. Grup çalışmaları,
iletişim ve etkinlik eğitimleri gibi birçok eğitim aldık. O
kadar eğlenceli ve faydalıydı ki zaman nasıl akıp
geçiyordu anlamıyordum. Sonra eğitim bitti ve
artık bir GÖNÜLLÜYDÜM. Bu cümleyi duymak
bile oturduğum yerden heyecan veriyor
bana. Neden mi? Çünkü bu cümleden
sonra hayata bakış açım değişti.
Sıkıcı ve yalnız bir kaktüs değildim artık.
Yüzlerce gelişimsel, sanat, spor, müzik
ve sosyal içerikli etkinliklere katıldım.
Bizden küçüklere hikâyeler okuyup
kukla gösterileri yaptım. Çünkü oradaki
hocalarım ses tonumun hikâye okumaya
çok uygun olduğunu söylediler.
Artık kendimi yalnız hissetmiyorum.
Aksine çok faydalı işler yapıyorum.
Özellikle o gönüllü eğitiminden
sonra bana öğrettikleri
etkinliklerle, kendimi güneş gibi
ışık saçar hissediyorum. Artık bir
grup önünde değil çekinmek, kitlelerle
konuşup onlara fikrimi söyleyebiliyorum. Sizlere
buradan seslendiğim gibi...
Eğer bütün bu yazdıklarımdan sonra hâlâ kaktüsün,
ışık saçan güneşe dönme hikâyesini ve bu değişimin
nasıl bir ortamda gerçekleştiğini merak ettiyseniz
siz de acilen anne babanıza gönüllü olabileceğiniz
bir kurum sorun. Hem koca yaz başka nasıl geçer
sıkılmadan! Eminim, sıcak bir “Merhaba!” diyerek, güler
yüzle karşılayacak bir çift mutlu göz bulursunuz.

Siz Yeter ki İsteyin!

Sevgili çocuklar;
Her çocuk dünyaya çeşitli farklılıklarla gelir. Her birinin farklı yönleri farklı
özellikleri farklı yetenekleri vardır. Sizlere yine farklı bir özelliği olan bir arkadaşınızın
kısa yaşam hikâyesinden ve başarılarından bahsedeceğim. Onun adı: Elçin GEVANCİ.
Elçin, Elazığ’da yaşayan özel bir çocuk. Aslında şimdi 18 yaşına girmiş bir genç de
diyebiliriz. Doğduktan hemen sonra, bir buçuk aylıkken anne ve babası Elçin’in
davranışlarında farklılık olduğunu gözlemlemiş. Elçin, daha 4 aylıkken gözlerindeki
hareketlerin farklılığı ve boynunu tutmakta zorlanması üzerine ailesi onu doktora
götürmeye karar vermiş. Ankara’da gittikleri hastanedeki doktorlar Elçin’de doğuştan
gelen ve kalıtımsal bir durum olan “Joubert Sendromu” olduğunu söylemiş. Bu özellik
Türkiye’de ve dünyada çok nadir görülen bir durummuş. Doktorların anlattıklarına göre
bu özel duruma sahip çocukların bedensel gelişimi, yürüme, konuşma, denge sağlama,
öğrenme gibi bazı özellikleri yaşıtlarından farklılık gösterebilmekteymiş.
İşte özel bir çocuk olarak dünyaya gelen Elçin’in zorlu yolculuğu o gün, orada
başlamış. Ayrıca hem kendisinin hem de ailesinin yaşam mücadelesi de…
Annesi ve babası ilk başta büyük bir tedirginlik yaşamış. Ancak kısa sürede bu
tedirginliği atlatıp hemen 6 aylıkken Elçin’e fizik tedavi uygulatmaya ve 1,5 yaşından
itibaren de özel eğitim aldırmaya başlamışlar.
Elçin, okul öncesi eğitimini, ilkokulu ve ortaokulu diğer özel çocuklar gibi kaynaştırma
eğitimi ve özel eğitim alarak geçirmiş. Ayrıca rehabilitasyon merkezinden de destek
eğitimi almış.
Elçin şu anda Elazığ’daki Abdullah Hakan Tangülü Özel Eğitim Meslek Okulunda 11.
sınıfta okuyor ve E-KPSS sınavına hazırlanıyor. Okulunu çok seviyor ve de derslerinde
çok başarılı.
Hayatı boyunca tüm zorlukları aşma konusunda da çok başarılı bir çocuk Elçin. Burada
annesi Gönül Hanım’a ve babası Ahmet Bey’e de teşekkür etmemiz gerekiyor. Çünkü
bu başarılarının arkasında onlar var. Elçin’in gelişimi ve eğitimi için zorluklar karşısında pes etmeden, azim ve kararlılıkla
hep mücadele etmişler. Gerek günlük
yaşamında gerekse okul hayatında
Elçin’e yıllar boyunca özel ilgi ve destek
sunmuşlar. Eğitimine önem vermişler.
Tabii ki Elçin’e okul hayatı boyunca
destek veren öğretmenlerinin çabasını,
ilgisini ve onu özel bir çocuk olarak kabul
etmelerini unutmadan onlara da teşekkür
etmek gerekiyor…
Elçin özel bir çocuk olarak gelişmeye,
öğrenmeye devam ediyor. Şu anda okulunda
el sanatları ve nakış atölyesine gidiyor. El
becerilerini çok geliştirmiş durumda. Ve bilin
bakalım Elçin son bir yıl içinde neyi başardı?
Joubert Sendromu olan özel çocuklar için çok
zor ama imkânsız olmayan bir şeyi yapmayı
başardı Elçin... Yani bisiklet sürmeyi... Bu
özellikteki çocuklarımızın denge sağlamada
güçlük yaşadıkları biliniyor. Bu nedenle bisiklet
sürmeyi öğrenmek çok zor bir süreç olmuş onun için.
Ancak Elçin azmi, ısrarı ve yoğun çabaları sonucu
bunu da başarmış.
Elçin’in yapabildikleri bunlarla sınırlı değil tabii ki.
Org çalabiliyor, ata biniyor. Bu konularda da oldukça
yetenekli. Düzenli olarak kitap okuyor. Yaptıkları, azim ve
çaba ile her güçlüğün aşılabileceğini öğretiyor bize. “Siz
yeter ki isteyin. Her şey mümkün.” diyor.
Sevgili çocuklar,
Sizler de hayatın her alanında zorlukları
aşabilir, ilgi ve yetenekleriniz doğrultusunda
birçok şeyi başarabilirsiniz, bunu sakın
unutmayın. Elçin’in başarılarının hepimize örnek
olmasını diliyorum.
Sevgiyle kalın.

Pamir Anadolu Medeniyetleri Müzesinde

Burada ne yazıyor?” diye sormuştu Pamir babasına; okuyabilmenin ve yazabilmenin ne
kadar büyük bir ayrıcalık olduğunu düşünürken. Anadolu Medeniyetleri Müzesinin loş
ışıkları altında yürüyorlardı. Bir saattir müzedeydiler ancak daha müzenin yarısını bile
gezememişlerdi. “O bilgi levhasında...” demişti babası “Bu gördüğümüz şeyin tunçtan yapılmış bir
Güneş Kursu olduğu yazıyor.”
Babasını ilgiyle dinleyen Pamir yazıyı tekrar okumaya çalışıp “Güneş kelimesini okuyabildim
baba!” diye heyecanla bağırmıştı, “güneş” kelimesini gösterirken. Pamir, okula başlayalı birkaç ay
olmuştu ve onun okumaya olan ilgisi babasını çok memnun ediyordu.
Müzeyi gezerken Pamir birden siyah bir taşın önünde durdu. Taşın üzerinde çeşitli girintiler
vardı. Büyük bir merakla annesi ile babasına seslenerek onlardan önünde durduğu taşın yanına
gelmelerini istedi ve annesine bu taşın ne olduğunu sordu.
Annesi,
“Pamir, merak ettiğin bu taş kilden yapılmış bir tablet. Eskiden insanlar bu tabletleri kâğıt gibi
kullanır, üzerlerine yazılar yazarmış. Bu taşın yani aslında tabletin üzerinde gördüğün girintiler
de Akad diline ait kelimeler.” dedi.
Pamir annesinin bu cevabı karşısında daha da çok şaşırmıştı.
Kâğıt üzerinde veya ekranlarda gördüğü yazılara
alışkındı ancak bu şekilde, taş bir tabletin
üzerinde bulunan yazıyı ilk defa görüyordu.
Annesine ve babasına dönerek gözlerini
kocaman açtı ve, “Tablet mi? Hani
öğretmenim etkileşimli tahtadan bir uygulama
göstermişti; ben o uygulamayı tabletten açıp
okuma yazma alıştırmaları yapıyorum ya, onun
gibi mi?” deyip güldü. Babası da gülerek “Bu senin tabletinden ve oradaki Ses Temelli Okuyorum Yazıyorum dijital
etkinliklerinden biraz daha farklı bir şey.” dedi ve ekledi: “Aslında bu gördüğün yazı bir mektup;
dostluk mektubu... Milattan önce 13. yüzyılda yazılmış. Mısır kralının eşi, Hitit kralının eşine
yazmış.” dedi.
Pamir yazı sayesinde geçmişten günümüze gelen bu bilgilerden etkilenmişti. Yazının çok güçlü bir
şey olduğunu düşündü.
Pamir, müzede gezmeye devam ettikçe birbirinden farklı yazılar görüyor ve onların aktardığı
bilgiler karşısında her defasında yeniden heyecanlanıyordu. Müzeden çıkarken kendi kendine bir
karar verdi. Okuma ve yazmayı bir an önce öğrenecek ve bu müzeye tekrar gelecekti. Böylelikle
bilgilendirme notlarını tek başına okuyabilecek, merak ettiği tüm konular hakkında kendisi
okuyarak bilgiler edinecekti.
***
Ve son ders zili çaldı. Yaz tatili gelmişti. Zilin sesini duyan Pamir heyecanla sırasından kalktı.
Elinde baştan sona “Çok İyi” olan karnesini tutuyordu. Bütün bir yıl boyunca okulda öğretmenleri
ve arkadaşlarıyla çok güzel zamanlar geçirmiş, okuma yazmayı da tamamen öğrenmişti.
Öğretmenle ve arkadaşlarıyla yaptıkları etkinlikleri, oyunları, Ses Temelli Okuyorum Yazıyorum
Dijital İnteraktif Set ile yaptıkları alıştırmaları düşününce yüzünde bir gülümseme belirdi. Babası
okuma yazmayı öğrenince yaz tatilinde Anadolu Medeniyetleri Müzesine tekrar gideceklerine
dair söz vermişti. Bu aklına gelince daha da keyiflendi. Mutlulukla koşarak arkadaşlarına katıldı.
***
Pamir o gün çok heyecanlıydı. Anadolu Medeniyetleri Müzesine tekrar gidiyorlardı. Arabanın
camından dışarıyı seyrediyor ve gördüğü tüm yazıları kolayca okuyabiliyordu. Müzenin
kapsından içeri girdiklerinde hemen sergilenen nesnelere doğru yöneldi. Bir kâşifin yarım kalan
macerasını tamamlaması gibi Pamir de müzede bulunan tüm nesneleri dikkatle inceliyordu. Taş
tabletlere, Güneş Kursu’na, birçok heykelciğe, altın taçlara ve diğer eserlere ait tüm bilgi notlarını
okuyor ve okuduklarını ailesine büyük bir heyecanla anlatıyordu.
Pamir’in annesi ve babası bu durumdan çok mutluydular. Pamir’le birlikte müzeyi yeniden
keşfediyorlardı. Bütün nesneleri incelemeyi bitiren Pamir, okuma ve yazmanın gücüne sahip
olduğu için kendini çok şanslı hissediyordu.
Müzeden çıkarken Pamir bir karar daha verdi. Okuma ve yazmanın gücünü herkese anlatacak,
tıpkı kil tabletleri yazanlar gibi o da yazarak geleceğe eserler bırakacaktı.

Gülümse

Neden?

SAÇ VE TIRNAKLARIMIZ KESİLİRKEN NEDEN
HİÇ ACI DUYMAYIZ?
Acıyı sinirlerimiz yardımıyla hissederiz.
Vücudumuzun herhangi bir yerindeki
problemi, bir telefona benzetebileceğimiz
sinirlerimiz beynimize ulaştırır. Acıyla birlikte
sorunu da algılayan beynimiz, çözüm
için gerekli mekanizmayı hemen çalıştırır.
Saçlarımız ve tırnaklarımızın köklerinde sinir
olmasına rağmen gövdelerinde yoktur. Bu
nedenle kestiğimiz tırnak ya da saç bize acı
vermez.

DÜNYA DÖNDÜĞÜNE GÖRE NEDEN
ÜZERİNDEN DÜŞMÜYORUZ?
Dünyamız dev bir mıknatıs gibi herşeyi kendi
merkezine doğru çeker. Bu çekme gücüne
yer çekimi denir. Atmosferin varlığını da
düşünürsek düşmek bir yana, bizim için
yeryüzü sürekli aşağıda, gökyüzü de her
zaman yukarıdadır.

UÇAK GÜRÜLTÜSÜ NEDEN EVİMİZİ TİTREŞTİRİR?
Ses havayı titreştirerek uzaklara ulaşır.
Titreşen hava molekülleri çarptıkları yeri de
titreştirirler. Uçaklar büyük gürültü çıkardıkları
için, oluşturdukları titreşim de fazla olur. Bu
titreşimler evimizi, pencerelerimizi sallayabilir. 


DENİZ NEDEN TUZLUDUR?
Yüzbinlerce yıldan beri, yağmur suları
kayaları yıkayıp aşındırmaktadır. Kayaların
yapısındaki tuzların bir kısmı bu nedenle
çözünüp denizlere taşınmıştır. Denizlerdeki su
buharlaşırken tuz sabit kalmakta ve tuzluluk
oranı artmaktadır.


DENİZ NEDEN TUZLUDUR?
Yüzbinlerce yıldan beri, yağmur suları
kayaları yıkayıp aşındırmaktadır. Kayaların
yapısındaki tuzların bir kısmı bu nedenle
çözünüp denizlere taşınmıştır. Denizlerdeki su
buharlaşırken tuz sabit kalmakta ve tuzluluk
oranı artmaktadır.


GEMİLER UZAKTAYKEN NEDEN İLK ÖNCE
DİREKLERİ GÖZÜKÜR?
Gemiler ufuk çizgisine ulaşınca, suya
gömülüyormuş hissini uyandırarak yavaş
yavaş gözden kaybolurlar. Bunun sebebi,
dünyamızın yuvarlak olmasıdır. Yaklaşan bir
geminin önce direğini, daha sonra da diğer
bölümlerini görürüz. Eğer dünyamız düz
olsaydı, uzaktaki gemiyi batıyormuş ya da bir
tepenin arkasından çıkıyormuş gibi değil, bir
nokta hâline gelinceye kadar görebilirdik.

Etkinlik Zamanı

Fincan Oyunu
• İki gruba ayrılalım.
• Fincanları ters çevirerek masaya sıralayalım.
• Bir gruptaki oyuncudan bir fincanın altına düğme
saklamasını isteyelim.
• Fincanları sürükleyerek yerlerini değiştirelim.
• Diğer gruptaki bir oyuncudan düğmenin olduğu
fincanı bulmasını isteyelim.
• Oyunu bu şekilde davam ettirelim.
• En çok düğmeyi bulan oyunu kazanır

Top Bardakta 
• Bir masanın ucuna plastik bardak
yapıştıralım.
• Elimize havlu kâğıt rulosunu alalım.
• Masa üzerine pinpon topunu koyalım.
• Pinpon topunu rulo ile üfleyerek
plastik bardakların içerisine düşürmeye çalışalım.
• Pinpon topunu bardağa en hızlı
düşüren oyunu kazanır. 

Ellerimiz ve Ayaklarımız
• Renkli fon kartonlarına ellerimizi ve
ayaklarımızı çizelim.
• Çizdiğimiz el ve ayak şekillerini keselim.
• Kestiğimiz el ve ayak şekillerini belirlediğimiz bir zemin üzerine dağıtalım.
• Bir ebe belirleyelim.
• Ebenin bize söylediği yönergelere göre el
ve ayak şekilleri üzerinde ilerleyelim.
 Örneğin “Sağ elini kırmızı renkli el şeklinin üzerine koy. Sol ayağınla turuncu
renkli ayak şeklinin üzerine bas.”
• Tüm yönergeleri gerçekleştirdiğimizde
ebe ile yer değiştirelim.

Atış Oyunu
• Duvarda belirlediğimiz alana büyük
bir naylon yapıştıralım.
• Duvarın altındaki yere de bir naylon
serelim.
• Büyük bir kâğıda daire çizelim.
• Çizdiğimiz kâğıdı duvardaki naylonun
üzerine yapıştıralım.
• Elimize bir sünger alalım ve süngeri
boyayalım. (Her oyuncunun süngeri
farklı renkte olmalıdır)
• Boyadığımız sünger ile duvardaki
hedefe atış yapalım.
• Kimin hedefe atış yapabildiğini
sünger renginden bulabiliriz.

Labirent Oyunu
• Evimizin bir odasındaki halıyı kaldıralım.
• Renkli elektrik bantlarını kullanarak
yerde geometrik şekiller oluşturalım.
 (Her şekli farklı renkte bir bant ile
oluşturalım.)
• Elektrik bantlarını kullanarak şekillere
doğru labirent çizgiler oluşturalım.
 (Her çizginin rengini geometrik şeklin
rengi ile aynı yapalım.)
• Her oyuncu bir renk seçecektir.
• Sırası ile çizgiler üzerinden önce çift
ayak sonra tek ayak ilerleyerek seçtiğimiz geometrik şekle ulaşmaya
çalışalım.
• Geometrik şekle önce ulaşan oyuncu
kazanır

Eşleştirme Oyunu

Merhaba Arkadaşlar! Uzun ve yorucu bir dönemin ardından hepimiz güzel bir
yaz tatilini hak ettik. Umarım, yeryüzündeki tüm çocuklar faydalı bir tatil geçirirler.
Öyleyse gelin yaz aylarında da haklarımızı unutmayalım. Bir eşleştirme oyunu oynayalım.
Aşağıda yer alan şiirdeki her bir dörtlük çocuk haklarından birini anlatıyor.
Bakalım kimler bu hakları bulup dörtlüklerle eşleştirebilecek?

BENIM HAKLARIM
EŞLEŞTİRME
OYUNU

Mazlum Tanlık
Bir çatı yeter bize
Dört duvarı öreriz,
Ailemiz ile birlikte
Mutlu yaşam süreriz.

Birçok şekli bulunur
Çocukluğun ruhudur,
En sevdiği ise,
Seksek ile futboldur.

Anne karnında başlar,
Maceralı çocukluk
Sevgi, mutluluk olsun,
Ömür boyu yolculuk.

Hiç istemeyiz aslında,
Ah o ağrılar ağrılar,
İyi ki hayatımızdadır,
Hemşireler, doktorlar.

Çok bilgiler içerir
Resmiyetin belgesi,
Her doğana verilir
Bebeklik hediyesi.

Zamanında her çocuk
Hissetmeli heyecanı,
Kalem tutmakla başlar
Serüvenin ilk adımı.

BARINMA HAKKI

EĞITIM HAKKI

KIMLIK HAKKI

OYUN OYNAMA HAKKI

SAĞLIK HAKKI

YAŞAMA HAKKI

Eğlenceli Egzersizler

Nefes ve beden egzersizleri, duygularımızı daha iyi kontrol etmemize, dikkatimizi arttırmaya ve
odaklanmamıza yardımcı olur. Kendimizi gergin ya da öfkeli hissettiğimizde bu egzersizler sayesinde
rahatlayabiliriz.
İster tek başımıza ister arkadaşlarımızla istersek de ailemizle birlikte olalım hiçbir malzeme
gerekmeden, sadece hayal gücümüzü kullanarak bu egzersizleri yapabiliriz.

1. Balon Şişirme Egzersizi
 Ağzımız kapalıyken burnumuzdan çok yavaş
nefes alıp, karnımızın alt kısmında bir balon
patlatmaya çalıştığımızı düşünelim. Nefes
alırken karnımızın yükseldiğini hissedelim.
Nefesimizi bir veya iki saniye tutalım. Daha
sonra çok yavaş bir şekilde, sanki pipetten
nefes veriyormuş gibi havayı ağzımızdan
dışarıya üfleyelim. Vücudumuzda hiç hava
kalmamış gibi hissedene kadar nefes vermeye devam
edelim. Bu egzersizi 5 veya en fazla 10 kez tekrarlayalım.

2. Esneme Egzersizi
Bir ağaç olduğumuzu düşünelim. Ayağa
kalkalım. İstersek gözlerimizi kapatabiliriz.
Ayaklarımız birbirine paralel olacak şekilde,
köklenmiş bir ağaç gibi güçlü şekilde
yere basalım. Ayağımızın altındaki zemini
hissedelim ve ayağımızla birkaç defa yere vuralım.
Sonra kollarımızı yavaşça başımızın üzerine kaldıralım
ve mümkün olduğunca gerelim. Dallarımızı (kollarımızı)
güneşe dokundurmak ister gibi esneyelim. Tepeden
tırnağa kadar vücudumuzdaki esnemeyi hissedelim.
Vücudumuz esnedikçe rahatlayabilir ve sakinleşebiliriz.

3. Limon Egzersizi
Kaslarımızı ve vücudumuzu gergin
hissettiğimizde eğlenceli bazı
hareketler yaparak rahatlayalım mı?
• Bir limon ağacının altında
olduğumuzu hayal edelim.
• Hayal ettiğimiz ağacın dallarına
doğru uzanalım ve her elimizle bir
limon alalım.
• Elimizde bir limon varmış gibi hayal edelim.
• Limonun tüm suyunu çıkarmak için limonları sertçe
sıkalım. Limonu sıkalım, bırakalım; sıkalım, bırakalım.
• Limonları yere bırakalım ve ellerimizi gevşetelim.
• Son olarak rahatlamak için ellerimizi sallayalım!

4. Çiçek
Nefesi
Etrafta çok
güzel kokan
çiçekler olduğunu
hayal edelim,
burnumuzdan
nefes alıp ağzımızdan
verelim. Gülleri, nergisleri,
papatyaları veya
sevdiğimiz diğer çiçekleri
kokladığımızı hayal edelim.
Çiçeklerin güzel kokusunu
yavaşça içimize çekelim
ve yine yavaşça bırakalım.
Nefes verirken de herhangi
bir gerginliği serbest
bıraktığımızı düşünüp
rahatlayalım.

5. Kaslarımızı
Sıkalım
Ayak parmaklarımızdan
başlayarak, bir
kas seçelim, o kası
gerginleştirelim ve sıkalım.
Mesela, elimizi yumruk
yapıp sıkalım, beşe
kadar sayıp bırakalım.
Vücudumuzun nasıl
değiştiğine dikkat edelim.
Egzersizi yorulana kadar
tekrarlayabiliriz.

Eğlence Zamanı

Bil Bakalım

İz eder dizi dizi, alır götürür bizi

Kolu var bacağı yok,
dikdörtgeni var karesi yok

Hiç ağırlığı olmayan fakat
gemiyi batıran şey nedir?

Dört ayağı var ama yürüyemez

Küçük kare kutu, içi insan dolu

İki yuvarlak. Biri büyük biri küçük.
Onlar olmasa bize dünya kapkara

Kıvrım kıvrım kıvrılır çizgisi,
ayırır kara ile denizi 

Bir kapaklı çok yapraklı, içinde bilgi saklı

GARİP AMA GERÇEK

√ Albert Einstein 9 yaşına kadar düzgün
konuşamamıştır.
√ Beethoven, en önemli eserlerini duyma
yeteneğini tamamen kaybettikten sonra
ortaya çıkarmıştır.
√ Baykuş, mavi rengi görebilen tek kuş
türüdür.
√ Bir arının yarım kilo bal üretebilmek için 2
milyon çiçeğe konması gerekir.

KİMDİR?
√ 20 Aralık 1873’te İstanbul’da doğdu.
√ Ulusal marşımız olan İstiklâl Marşı’nı yazdı.
√ ‘‘Millî Şairimiz’’ unvanıyla anılır.
√ Asıl mesleği veterinerliktir. Bunun dışında Türkçe
öğretmenliği ve Burdur milletvekilliği de yaptı.
√ 27 Aralık 1936’da İstanbul’da öldü. Mezarı, İstanbul
Edirnekapı Şehitliği’ndedir.

HEPSİNİN TADI AYNI
HEPSİNİN TADI AYNI
Hoca, bağdan üzüm toplamış eve dönüyormuş. Tam eve yaklaşmış ki
çocuklar Hoca’nın peşine takılmışlar.
- Hocam, bizim göz hakkımız yok mu, demişler.
Hoca çocukları saymış ve hepsine biraz üzüm vermiş. Çocuklar üzümleri
afiyetle yemişler. Sonra tekrar istemişler:
- Hocam, bu çok azdı. Biraz daha, biraz daha…
Hoca bakmış eve götürmeye üzüm kalmayacak. Demiş ki:
- İlahi çocuklar! Ne yapacaksınız daha fazla üzümü? Ha bir tane, ha on tane…
Hepsinin tadı aynı değil mi?

BEN SÖZÜMÜN ERİYİM
Bir gün Hoca ile komşusu bahçede oturuyor ve sohbet
ediyorlarmış. Komşusu Hoca’ya sormuş:
- Hocam, sen kaç yaşındasın?
Nasreddin Hoca ak sakallarını sıvazlayarak,
- Kırk yaşındayım, demiş.
Komşusu şaşkın bir şekilde,
- Nasıl olur bu Hoca? Beş yıl önce de sorduğumda aynı
cevabı vermiştin, demiş.
Hoca sakin sakin gülümseyerek,
– Eee, Ben sözümün eriyim. Sözümden dönmem, demiş.

O GELİNCE KALKARIM
Mustafa ile ailesi yaz tatilinde bir müzeyi ziyaret etmişler. Mustafa müzeyi
gezerken çok yorulmuş ve orada gördüğü bir koltuğun üzerine oturmuş.
Güvenlik görevlisi gelerek Mustafa’yı uyarmış.
- Evladım, oraya oturamazsın. O padişahın tahtıdır.
Mustafa cevap vermiş:
- Ziyanı yok amca. O gelince kalkarım!

TATLI KOYARKEN
Çocuk;
- Nine, senin gözlüklerin
herşeyi büyütüyormuş, doğru
mu nine?
-Evet yavrum, Neden sordun?
-Ne olursun nineciğim,
tabağıma tatlı koyarken
gözlüğünü çıkar olur mu?

KONUŞMAYANLAR
Hayat bilgisi dersinde öğretmen sordu:
-Balıklar neden konuşmaz?
Funda parmak kaldırdı:
-Öğretmenim siz de başınızı suya
soksanız konuşamazsınız.

Aşağıdakilerden hangisi

daha hızlı biter?

daha sıcaktır?

daha zordur?

bulması daha zordur?

Bekler Bizi Arkadaşlar Yolculuk Var

Kapak

Editörden

İçindekiler

KUŞ OLMAK İSTEYEN YAPRAK

Aramızda Yazla Gelen

Belis'in Sevgisi

Pati ile Yolculuk Bu Yaz O Yaz İşte

Zeynep’in Doğa Güncesi: Kardelen

Her Zaman Oyun

Bir Soru Binbir Cevap Tatilde Sözlük Okumak

Mırnav Dostları

Kurbağa Evindeki Balık

Hangileri Aynı?

Yılın Müzik Sanatçısı: Şevval KOÇ

ÇOCUKLARIN KAHRAMANI BİR YAZARIN HAYAT MASALI Gülten DAYIOĞLU’na ithafen...

Hayatını İlim ve İrfana Adayan Bir Fikir İşçisi: CEMİL MERİÇ

Küçük Kurbağa

Her Gün Herkesin Olsun

Atölye Büyüteç B-612

Dışarıda Bahar Olmalı

Nasreddin Hoca

Gökyüzü Dostluğu

Erişilebilir Müzik Aletleri

Çağan Kuzey ÖZTÜRK’ten Üç Şiir

Balkız ve Kiraz Fidanı

Paylaşmak

Balkondaki Şenlik

"Bütün Yaz Ne Yapacağım, Can Sıkıntısından Nasıl Kurtulacağım?" Diye Düşünenlere

Siz Yeter ki İsteyin!

Pamir Anadolu Medeniyetleri Müzesinde

Gülümse

Neden?

Etkinlik Zamanı

Eşleştirme Oyunu

Eğlenceli Egzersizler

Eğlence Zamanı

Aşağıdakilerden hangisi

Dergi Dokümanlarını indir