Bir Denizin Önündeki Çocuklar

Yazan: Gökhan Akçiçek
Resimleyen: Tuğba Bozdoğan

Bir Denizin Önündeki Çocuklar
Bu gülü sana vermeliyim
Neden mi
Annesini üzmeyen bir çocuğu
Sevmeliyiz, diyor kalbim.
Senin için büyütmeliyim
Bu fesleğeni
Annesini seven bir kızın
Odasını süslemeli.
Şu şarkının melodisi
Sözcüklerinin esintisi
İlk kardeşi kız olanın
Sevgi, seçmeli dersi.
Abisi olan bir kızın
Çekilmez nazı
Küser sebepsiz yere
Kaşları eğik yazı.
Benim de ablam olsaydı
Resmim iyi, kuşlarım pekiyi
Üzüldüğümde sarılmak için
Aramazdım kimseyi.

Serçelerin Öğretmeni Şairlerdir

Yazan: Mustafa Çiftci
Resimleyen: Şebnem Aydın

Serçelerin Öğretmeni Şairlerdir

Serçe Mısdafa uçarken değişik hareketler yapabilmek istiyordu. Hızlıca dalışa
geçip alıcı kuşlar gibi olmak…
Alıcı kuşlar kimdir?
Kartal, şahin, doğan gibi mesela…
Ama Mısdafa’nın kanatları henüz o kadar açılmıyordu. Babası sabretmesi
gerektiğini söylemişti. BABALAR EN ÇOK SABRETMEYİ ÖĞRENMİŞLER, kim
öğrettiyse.
Mısdafa uça uça geldi, Mehmet Âkif Ersoy İlkokulunun duvarına kondu.
Duvarın üzerinde karıncaları aradı ama sonradan hatırladı, karıncalar kış
uykusundaydı. Oh, ne güzel, doyana kadar uyuyorlar. Acaba rüyalarında ne
görüyorlar? Bir bilen olsa da sorsam. Sonra bir ağacın dalına hopladı. Mesela
şu öğrenciler sabah erkenden kalkıyorlar. Uykularına doyuyorlar mı acaba?
Bir kişi az uyusa da çok uyusa da rüya görür. Bu öğrenciler her şeyi
öğretmenlerine sorar ama mesela o gece rüyalarında ne gördüklerini de
anlatırlar mı öğretmenlerine? Keşke
okullarda bir de rüya dersi olsa, her
öğrenci rüyasını anlatsa ne güzel olur,
dedi kendi kendine...
Okul bahçesindeki çocukları seyretti.
Çocuk cıvıltısı, su şırıltısı iyi gelirmiş
herkese. Çocuk sesi duydukça kalbi
genişledi. Sanki dili açıldı. Çocuklarla
ötüştüler, vıcır vıcır ettiler. Sonra bir
müzik duyuldu, öğrenciler akın akın
sınıflara doluştular. Öğretmenlerini
beklediler. Öğretmenler de gelince
ders başladı. Camlar kapalı, dışarıya
ses çıkmıyordu. Mısdafa, ders anlatan
öğretmenleri dinlemek istedi ama
duyamadı.
Pır pır edip uçtu. Sağda solda dolaştı ve
merak etti. “Benim öğretmenim kimdir?
Bana kim ders anlatır acaba?”
Uçtu, annesinin yanına kondu.
-Anne, okula gittim. Öğrencileri seyrettim.
Biz kuşların öğretmeni kimdir?
-Oğlum, biz kuşların öğretmeni şairlerdir,
âşıklardır.
-Âşıklar kimdir?
-Saz çalıp türkü söylerler. Onların başka
bir ismi de “ozan”dır.
-Şairler ve ozanlar kuşların öğretmenidir,
öyle mi?
-Evet oğlum. Onlar çalar, söyler, şiir
okurlar; okudukları ne varsa havada
uçuşur. Biz havada uçtukça o kelimeler
göğsümüze dolar. Biz de öttükçe onların
söyledikleri, bizim dilimize yerleşir.
-Ne kolaymış, o zaman biz şairlere,
ozanlara ne çok borçluyuz.
-Onlara borcumuzu ötüşerek ödemiş
oluruz.
-Ben hep uçacağım anne. Uçacağım
ve öteceğim. Böylece şairlere, ozanlara
borcumu hep ödeyeceğim. Peki,
öğrenciler nasıl öderler öğretmenlere
borçlarını?
-Öğrenciler, öğretmenlerinden
öğrendiklerini akıllarına, kalplerine
yazarlarsa ve güzel öğrenirlerse o
zaman borç ödenmiş olur. Sen merak
etme, çalışan kimsenin borcu kalmaz.
Haydi, sen de bir güzel uç, cıvıl cıvıl et de
kimseye borcumuz kalmasın oğlum…

Ben Neyim?

Yazan: Abdullah Harmancı
Resimleyen: Şebnem Aydın

Ben Neyim?

Dikkat ettiniz mi?
“BEN KIMIM?” demedim.
Mesele daha da derinde.
“Ben neyim acaba?”
Annem bana yumurtayı nasıl sevdiğimi sorduğunda…
Poffff!
Kalakalıyorum.
Babam bana hangi tür filmlere gitmeyi seversin,
dediğinde...
Offff!
Bakakalıyorum.
Arkadaşlarımın her konuda çok net tercihleri var.
Dondurma mı? Çilekli olacak! Çanta mı? Turuncu! Yumurta
mı? Rafadan! Tatil mi? Denizde olacak!
Ben hep düşünüyorum. Benim bu
sorulara verecek bir cevabım yok.
Tatlı mı severim, tuzlu mu?
Roman mı severim, masal mı?
Gerçek mi severim, fantastik mi?
Kızartma mı severim, haşlama mı?
Mavi mi severim, turuncu mu?
Spor mu severim, klasik mi?
Korku mu, komedi mi?
En büyük korkum birinin bana bunları
sorması.
Cevap vermek yerine karşımdaki kişiye
bön bön bakıyorum doğrusu.
Söyleyecek bir şey bulamıyorum. Çünkü
maviyi de seviyorum, turuncuyu da…
Çünkü tatlı da olabilir tuzlu da… Çünkü
fantastik de olur, gerçekçi de…
Ben hepsini sevebilirim. Hepsini
okuyabilirim. Hepsine kalbimde bir yer
verebilirim. İşte bunu fark ettiğimde çok
üzüldüm.
Neden benim de bir cevabım yoktu?
Neden ben de “Korku filmlerine
bayılırım.” demiyordum?
Neden ben de “Kırmızı çanta asla
olmaz!” diye feryat etmiyordum?
Bende ne eksikti? Yanlış olan neydi?
Böyle böyle düşünürken bir kitapta
kendim gibi bir çocuğa rastladım.
Hem de benim aynımdı. Aynamdı
belki de... Çocuk, hangi tür filmleri
sevdiğini veya en çok sevdiği rengin ne
olduğunu bilmiyordu. Bunlar kendisine
sorulduğunda çok sıkılıyor ve şaşırıyordu.
Bendim bu çocuk. Uzun süre kitabın
sayfalarına bakakaldım kocaman
gözlerle…
O zaman anladım ki dünyada böyle
tercihlerde bulunamayan tek kişi ben
değilim. Benim gibiler var.
Maviyi ve sarıyı aynı anda sevebilen,
tatlıyı da tuzluyu da yiyebilen...
Bu çok normal. Kimileri için çok da doğru.
Ben de böyle biriyim ve bu bir eksiklik,
yanlışlık değil.
Peki, size bir soru:
“Yumurtanızı nasıl alırsınız?”

Zeynep'in Doğa Güncesi

Yazan: Neslihan Saltaş
Resimleyen: Ramila Aliyeva

Zeynep'in Doğa Güncesi

Gülpapatya,
Kum Papatyası ve
Digerleri
Bahar gelince Zeynep, annesi
ve babası yollara düştüler yine.
İstikamet Antalya’ydı. Çünkü
bitki ressamı annesi, Antalya’nın
endemik bitkilerin cenneti olduğunu
söylüyordu. Babası bu fikre
katılmakla birlikte Antalya’nın aynı
zamanda alageyiklerin de cenneti
olduğunu iddia ediyordu. Zeynep
hem bitkileri hem hayvanları çok
sevdiğinden Antalya’nın tastamam
bir cennet olduğunu düşünüyordu.
Derken deniz kıyısında durdular.
Annesi fotoğraf makinesini alarak
sahile koştu. Kumların arasında
papatyalar açmıştı. “Kum papatyası
endemiktir yani sadece Akdeniz
sahillerinde yetişir.” diye açıkladı.
Papatyalar güzeldi ama Zeynep
babasıyla kumlarda koşturmayı
daha güzel buldu.
Ardından tekrar yol aldılar. Denizden
uzaklaşarak çam ağaçlarının hüküm
sürdüğü dağlara tırmandılar. Dağlar
da çiçeklenmişti.
Burada babası, alageyikleri görmek
için dürbününü boynuna astı ve
ormanın içine doğru ilerledi. Zeynep
ve annesi ise yol kenarındaki taşlık
arazide papatyaları aradılar. Çok
geçmeden Zeynep hayatındaki
en ilginç şeylerden birini gördü:
Pespembe bir papatya.
“Anne!” diye şaşkınlıkla seslendi,
“Pembe papatya gördüm.”
Annesi gülümseyerek yanına geldi,
“Gülpapatya…” dedi, “Endemiktir.”

BOYACI
PAPATYASI
Papatyagiller (Asteraceae)
ailesinden bir türdür. Türkiye’de
doğal yayılış göstermektedir.
0-1800 m arası yüksekliklerde; toprak
yığınları, kuru çayırlıklar, taşlık ve
çakıllıklar, yol kenarları, demir
yolları ve ekilmemiş tarlalarda
görülür.

KUM
PAPATYASI
Antalya’ya özgü olan kum
papatyası, deniz kenarındaki
kumlu sahillerde baharın
müjdecisidir. Lara kumullarında
görülen tür, bölgede koruma
gerekliliğinin göstergesi
niteliğindedir.

GÜLPAPATYA
Papatyagiller (Asteraceae)
ailesine ait, endemik bir türdür.
Türkiye’de Antalya ve Adana alt
bölgelerinde yayılış göstermektedir.
Bilimsel adını pembe renkli çiçeklerinden
alır. Gülpapatya ilkbaharda çiçeklenir.
Deniz seviyesinden yaklaşık 1700
m’ye kadar olan ormanlık, taşlık ve
kayalık alanlarda yetişir.

Zeynep şaşırmıştı, kum
papatyası endemikti,
gülpapatya endemikti…
Derken babası işaret parmağını
dudaklarına bastırmış bir
şekilde göründü. Zeynep bunun
anlamını biliyordu, çok sessiz
olması gerekecekti. Usulca
babasının peşinden ormana
yürüdü. İri bir taşın ardına
saklanıp beklemeye başladılar.
Babası dürbününü Zeynep’e
verdi ve hemen önlerindeki
açıklığı işaret etti. Zeynep orada
küreğe benzeyen boynuzlarıyla
kocaman bir geyik gördü.
Heyecanla ayağa kalktığında
geyik bir sıçrayışta gözden
kayboldu.
“Gitti.” diye hüzünle söylendi
Zeynep.
“Alageyikler çok ürkektir.”
dedi babası, “En ufak sesi bile
duyabilirler.”
“Ayağa kalktığımda ufak bir ses
çıkardım sanırım.” dedi Zeynep.
“Üzülme!” dedi annesi
arkalarından, “Geyiğin bizi
nereye getirdiğine baksanıza.”
Zeynep biraz önce geyiğin
durduğu açıklıkta öbek öbek,
sapsarı papatyalar gördü.
“Beyaz, pembe şimdi de sarı…
Hepsi farklı ama hepsi de
papatya, nasıl oluyor bu?”
“Bitkilerin de aileleri olur.” diye
açıkladı babası, “Bunlara genel
olarak papatyagiller denir.
Hepsi aynı atadan gelir ve
senin de dediğin gibi aslında
hepsi papatya. Ancak zamanla
büyük aileden ayrılıp kendi
küçük ailelerini oluşturmuşlar.
Bu açıdan da hepsi biraz farklı
olmuş. Bu sarı olanlara boyacı
papatyası denir.”
“Papatya ailesi…” diye
tekrarladı Zeynep, “Gülpapatya,
kum papatya ve diğerleri!”
“Ooo, papatyagiller kalabalık
bir ailedir.” dedi annesi, “Sadece
Türkiye’de binlerce türü var bu
ailenin.”
Zeynep gülümsedi. Bitkilerin
de kendisininki gibi ailesi
olduğunu bilmek güzeldi. Tüm
papatyaların mutlu olmasını,
korunup kollanmasını ve ülkeyi
güzellikleriyle doldurmaya
devam etmesini diledi.

Ailem: En Sevimli Sığınak

Yazan: Bestami Yazgan 
Resimleyen: Bengisu Bayram

Ailem: En Sevimli Sığınak

Kucağında uyuduğum, kollarında
büyüdüğüm ANNEMDİR.
Hep el ele yürüdüğüm, canımdan bir parça
olan, kalbim sevgisiyle dolan annemdir.
Beni sevgiyle besleyen ve şefkatiyle
süsleyen, nerede olsam “Yavrum!” diye
seslenen annemdir. Candan öte can
bildiğim hem yediren hem içiren, zorlu
yollardan geçiren annemdir.
Etrafımda pervane gibi dönen, gökten
melek gibi inen, başımın tacı ve gönlümün
ilacı annemdir.
Yuvamızın güven kaynağı, kalbi sevgi
ırmağı BABAMDIR.
Evimizin direği hem de onurlu beyi; gece
gündüz çalışan, iyilikte yarışan, karlı dağları
aşan babamdır.
Dağlar gibi dayandığım, şefkatiyle
uyandığım, her sözüne inandığım babamdır.
Bizim için yorulan, ekmeğini yediğim, varım
yoğum dediğim babamdır.
Sabah akşam oynadığım, pınar gibi
kaynadığım KARDEŞİMDİR.
Yüreğimi bölüştüğüm, her hâline alıştığım;
küsüp küsüp barıştığım kardeşimdir.
Gülen yüzü güneş gibi, gözleri yıldız gibi
parlayan; her hâlimi paylaştığım, dere tepe
dolaştığım kardeşimdir.
Beraber gülüp beraber ağladığımız,
seller gibi çağladığımız, her acıyı sevgiyle
bağladığımız kardeşimdir.
Mutluluk sağanak sağanak, bize sevimli
sığınak; sevgiye liman, dertliye derman
ailemdir. Huzurla gönlü saran; neşeyi,
hüznü paylaştığımız, gülüp oynaştığımız;
samimiyetle bir olup kaynaştığımız ailemdir.
Annem, babam, kardeşlerimle el ele; hep iyiye
hep güzele koştuğumuz, sevgi ile neşe ile
coştuğumuz ve sonunda huzura ulaştığımız
ailemdir. Sevinci bölüşerek çoğalttığımız,
üzüntüyü azalttığımız; mutluluğun kaynağı,
merhametin kaymağı ailemdir.
Görmesin elem, yıkılmaz kalem; aziz
milletim, büyük ailem.
Var olsun, birbirine yâr
olsun, her dem bahtiyar olsun…

Aile: Çoğalan Mutluluğumuz

Resimleyen: Sevgi İÇİGEN

BİRİCİK SORU BİNBİR CEVAP Yusuf Tekin Millî Eğitim Bakanı

BİRİCİK SORU BİNBİR CEVAP Yusuf Tekin Millî Eğitim Bakanı

Sevgili Bakanımız!
Bu sayıda dergimiz “Ailemiz: Dünyanın En Güzel Ülkesi” başlığıyla yayımlanacak.
Sizi televizyonda ve sosyal medyada sık sık görüyoruz, okulları ziyaret
ediyorsunuz. Çocukların okula mutlu ve isteyerek gelmesi için ailelere önerilerde
bulunuyorsunuz. Okulumuzun ve biricik vatanımızın büyük bir aile olduğunu
söylüyorsunuz. Biz de bu büyük ailenin bir parçası olarak ülkemizi, okulumuzu
ve ailemizi çok seviyoruz. Peki, biz çocuklar olarak ailelerimize daha iyi destek
verebilmek için neler yapabiliriz? Sizce bizim küçük ama önemli katkılarımız neler
olabilir? Bu konuda bize rehberlik ederseniz çok mutlu oluruz.
Sevgili Çocuklar,
Öncelikle sizleri en içten duygularımla
selamlıyorum. Dergimizin bu sayısında
yer almanın benim için büyük bir sevinç
kaynağı olduğunu söylemek istiyorum.
“Ailemiz: Dünyanın En Güzel Ülkesi”
başlığı hem yüreğime dokundu hem
de yüzümde umut dolu bir tebessüm
bıraktı.
Evet, okullarımızı sık sık ziyaret ediyor,
sizlerle bir araya gelmeye gayret
ediyorum. Çünkü en güzel fikirler, en içten
sorular, en sıcak kalpler sizlerde. Sizlerin
gözlerindeki ışık, bize daima daha güzel
bir gelecek kurma azmi veriyor.
Bana soruyorsunuz: “Biz çocuklar
olarak ailelerimize daha iyi destek
olmak için neler yapabiliriz?” İnanın bu
sorunuzun içinde kocaman bir sevgi,
merhamet ve sorumluluk var.
Aile, bir insanın hayata ilk adım attığı;
sevgiyi, saygıyı, sabrı ve paylaşmayı
öğrendiği yerdir. Tıpkı bir ağacın kökleri
gibi, aile de bireyin karakterini ve
değerlerini besler.
Güçlü bir aile ortamında yetişen çocuklar
kendine güvenen, sorumluluk sahibi
ve başkalarına karşı duyarlı bireyler
olurlar. Ailede kurulan sevgi ve güven
bağı, toplumun da temelini oluşturur.
Çünkü iyi yetişmiş bir birey, sadece kendi
çevresine değil, ülkesine de katkı sunar.
Bu yüzden aileyi korumak, desteklemek
ve içindeki her sesi duymak, hepimiz
için çok kıymetlidir.
Unutmayın, aile sadece kan bağıyla
değil, kalp bağıyla da kurulur. Sevgiyle,
saygıyla, birlikte geçirilen güzel
zamanlarla büyür. Birlikte oturulan şen
sofralarda güçlenir. Sizler, ailelerinizin
kıymetli çiçeklerisiniz. İşte bu yüzden,
küçük gibi görünen bazı davranışlarınız
aslında çok büyük etkiler oluşturabilir:

SORU SORUN.
Merak etmekten,
öğrenmekten
çekinmeyin. Sizin
sorularınız, büyüklerin
düşünmesine ve
gelişmesine katkı
sağlar.

DİNLEYİN.
Aile büyüklerinizin,
öğretmenlerinizin,
kardeşlerinizin sözlerine
kulak vermek, onları
anladığınızı ve
önemsediğinizi
gösterir.

PAYLAŞIN.
Kaleminizi,
defterinizi,
duygularınızı,
oyunlarınızı… Paylaşmak
aile olmanın en güzel
göstergesidir.

TEŞEKKÜR EDIN.
“Teşekkür ederim”,
“seni seviyorum”, “iyi
ki varsın” gibi küçük
cümleler, bir evin
havasını değiştirir,
kalpleri yumuşatır.

SORUMLULUK ALIN.
Odasını toplayan,
ödevlerini zamanında
yapan, büyüklerine ve
arkadaşlarına yardım eden
bir çocuk hem ailesine hem
ülkesine destek veriyor
demektir.

Sevgili çocuklar, sizler
sadece kendi ailenizin
değil, 81 ildeki
milyonlarca öğrencinin
yani Türkiye’nin büyük
eğitim ailesinin de
birer parçasısınız.
Biz bu büyük ailenin
gücüne, sevincine
ve birlikte başarma
iradesine yürekten
inanıyoruz.
Siz yeter ki sevgiyle
büyüyün, iyiliği
çoğaltın, yüreğinizdeki
güzellikleri koruyun.
O zaman hem kendi
aileniz güçlenir hem
okulumuz bir yuva olur
hem de ülkemiz dünyanın
en güzel ülkesi olarak kalır.
Yolunuz açık, kalbiniz hep
aydınlık olsun. Sevgiyle
kucaklıyorum her birinizi.

Ailemin Oyun Parkı

Yazan: Elçin Çetinkale
Resimleyen: Şebnem Aydın

Ailemin Oyun Parkı

Anneannemin bahçesi, kaç kuşaktır ailenin tüm çocukları için
dünyanın en eğlenceli oyun parkıydı. Elma, armut, erik ağaçlarına
çıkarak, ağacın en kalın dalına oturup meyve yerken bağı o yükseklikten
görmek çok keyifliydi. Üzümlerin arasına girip kertenkelelerin
kaçışmasını izlemek en komik filmleri aratmazdı. Bağın girişindeki
dev dut ağacı, salıncağımızın ev sahibiydi. Önce yere dökülen dutlar
süpürülür sonra en kuvvetli dala salıncak ipi atılırdı. Bayramlarda, yaz
tatillerinde aile bireylerini ağırlayan bu şenlikli bağı çok severdim. Bağ;
anneannemi, dedemi, anneannemin kardeşlerini bile kapının girişinden
itibaren çocukluğuna döndürebilen bir yerdi. Anılar orada canlanırdı.
Bir bayram, bütün aile -neredeyse otuz kişi kadar- yine bağda
toplanmıştık. Sabahtan dut ağacının
altı temizlenmiş, yanındaki eriğin
gölgesine savanlar serilmiş, bostanlar
sulanmış, bağ bayrama hazırlanmıştı.
Kapıdan giren dayım, teyzem, halam,
anneannemin yeğenleri, kardeşleri
“Salıncağı ne zaman kuracağız?”
diyerek neşeyle ellerindeki yemekleri
mutfağa yerleştirmişlerdi. “Dutlar
toprağı iyice ıslattı, dikkatli basın.”
diyordu anneannem. Kardeşim, ben
ve teyzemin çocukları elimize birer
meyve sepeti alıp bağda dolaşmaya
çıkmıştık. O sırada teyzemin sesini
duyduk, “Önüm, arkam, sağım, solum
sobe, saklanmayan ebe!”
Aile büyüklerimizin neşeyle ve
heyecanla koşturarak saklambaç
oynayışlarını izlemek çok güzeldi.
Dedem, üzüm bağlarının arasına
saklanırken “Haydi, siz de saklanın,
haydi!” diye fısıldadı. Bağın gizli
köşelerini en iyi bilen anneannem
saklambacın kazananı oldu. Kimse
onu sobeleyemedi. Bizler
nereden, nasıl çıktığını
anlayamadan dut ağacına
ulaşıverdi.
Karnımız açlıktan zil
çalana kadar oynadık.
Sonra hep beraber
sofrayı kurduk. Meyve
ağaçlarının gölgesinde
bayram yemeğimizi
yedik. Sonra bizleri
toplayıp bir sürü oyun
öğrettiler. Annem
çelik çomağı, dayım
sıcak soğuğu, teyzem
çamurdan şehirler
kurmayı…
Bir yandan bizim
oyunlarımıza katıldılar
diğer yandan kayısıları
kurutmak için tepsilere serdiler.
Onların etrafında koştururken
kayısıların üstüne düştüm. Taze taze
açılmış kayısılar her yerime yapıştı.
Canım da yanmıştı. Kalkmaya
çalışırken ayağım kaydı, yeniden
düştüm. Dedem beni kucakladığı
gibi kaldırdı. Kayısılar dağılmıştı.
Ağlamak üzereydim. Anneannem
“Üzülme yavrum. Şimdi o kayısıları
yıkarız, yeniden sereriz hep birlikte.
Önce üstünü başını temizleyelim.”
diyerek yanağıma bir öpücük
kondurdu.
AİLEM: Yere düşünce ayağa
kaldıran, neşeyi artıran, üzüntüyü
azaltan ailem, en sevdiğim oyun
arkadaşlarım... Birlikte geçirdiğimiz
her anı çok seviyorum, en çok da
onlardan öğrendiğim oyunları…

Göç Yolunda Akça Leylek

Yazan: Volkan Arslan
Resimleyen: Tuğba Bozdoğan

Göç Yolunda Akça Leylek

Sonbaharın serin rüzgârları bozkırda esmeye başlamıştı. Göçmen
kuşlar, uzun ve zorlu yolculuk için hazırdı. Biraz sonra bir toz bulutu gibi
yükseldiler havaya. Kadim göç yollarını takip ederek güneye kanat
açtılar. Binlerce kanat uyum içinde süzülüyor, geniş ve düzenli bir “V”
oluşturuyordu.
Akça Leylek, grubun genç üyelerinden biriydi. Gözü karaydı. Kanatları
çevikti. İçi kıpır kıpırdı. Ne var ki biraz sabırsızdı. Bir düzende uçmaktan,
aynı yollardan geçmekten sıkılmıştı. İçinden bir ses, kendi yolunu
çizmesini fısıldıyordu.
Bir gün anne ve babasına heyecanla sordu:
“Anne! Baba! Neden gruba uymak zorundayız ki? Birlikte hareket
etmek yavaşlatıyor bizi. Bana kalırsa kendi yolumuzu çizmeliyiz.
Böylece daha çabuk varabiliriz gideceğimiz yere!”
Annesi, sükûnetle cevapladı sorusunu:
“Yavrum! Bu alelade bir düzen değil ki! Göç yolları tehlikelerle doludur.
Bu düzen; birbirimizi korumanın, dayanışmanın yoludur. Öndeki kuşlar,
arkadakilere yol açar. Onlar havayı yarar, takip eden kuşlar böylece daha
az yorulur. Eğer tek başımıza uçsaydık rüzgârın tüm yüküne katlanmak
zorunda kalır, varacağımız yere asla ulaşamazdık!”
Sonra babası girdi söze:
“Unutma evlat! Tek başına uçan kuşlar, rüzgârın insafına kalmıştır.”
Akça Leylek bu söylenenlere çok da kulak asmamıştı. Sessizce kanat
çırpmaya devam etti. İçinden “Bunu tek başıma da başarabilirim.” diye
geçiriyordu. Nitekim bir gece, leylekler dinlenirken ayrıldı onlardan. Artık
dilediği gibi uçabilirdi…
Başlangıçta her şey harikaydı. Sonsuz gökyüzü, istediği gibi süzülmesine
izin veriyordu. Kendini hafif ve özgür hissediyordu. Kimseye uymak zorunda
değildi!
Ne var ki çok geçmeden işin rengi değişti. Parlak gökyüzünü, kara
bulutlar kapladı birdenbire. Derken rüzgârın, yüzüne sertçe vurduğunu
duydu. Olacak şey değildi! Rüzgâr hem ters yönden esiyor hem de gittikçe
şiddetleniyordu.
Akça Leylek yalpalamaya başladı. Bir sağa bir sola savruluyordu. Üstelik
güçlü kanatlarında yorgunluk hissetmeye başladı. Diğer leyleklerle
uçarken hissetmediği bir ağırlık çöktü kanatlarına. Tek başınayken
öncü kuşların oluşturduğu hava akımından faydalanamıyor, bu yüzden
kanatlarını belli bir düzende tutamıyordu.
Devam edemeyeceğini anladığında sığınacak yer aradı fakat rüzgâr,
alçalmasına izin vermiyordu. Fırtına kasırgaya dönüşmüştü. Rüzgârın
önünde bir tüy gibi savruluyordu Akça Leylek. İyice yorulmuştu artık!
Güçlü kanatları kendini taşımasına yetmiyordu. İçinden “Keşke ailemi
dinleseydim.” diye geçiriyordu ama ne fayda...
Kanat çırpmak için son birkaç hamle daha yaptıysa da çare olmadı. Tam
kendini boşluğa bırakacaktı ki son bir ümitle sağa sola bakındı. Gördükleri
hayal değilse üç leyleğin rüzgâra meydan okurcasına kendine doğru
ilerlediğini fark etti.
En önde göçmen kuşların lideri Laklak-Hızır vardı. Yanındakiler ise anne
ve babasından başkası değildi. Güç bela da olsa yanına kadar sokuldular.
Laklak-Hızır:
“Görüyorum ki yorgun düşmüşsün evlat! Haydi, çabuk ol! Kanatlarımızın
ardına geç! Beraber uçarsak gücünü toplayabilirsin.” dedi.
Akça Leylek, Laklak-Hızır’ın arkasına geçti hemen. Annesi sağdan, babası
soldan rüzgârın kamçısından korumaya çalışıyorlardı onu. Gerçekten de
rüzgâr eskisi kadar güçlü çarpmıyordu yüzüne. Kanatlarından bir ton yük
kalkmıştı sanki. Anne ve babasının sözlerini şimdi daha iyi anlıyordu.
Konak yerine vardıklarında derin bir “Oh!” çektiler. Anne ve babası sıkıca
sarıldılar Akça Leylek’e. Isınması için kanatları altına aldılar onu. Akça
Leylek hatasını anlamıştı. Mahcuptu. Hem kendini hem
sevdiklerini tehlikeye atmıştı.
Anne ve babası her zamanki gibi şefkat dolu bir sesle:
“Korkma! Seni asla yalnız bırakmayız yavrum! Çünkü aile
olmak bunu gerektirir ve aile, zor zamanda birbirine kanat
germektir.” dediler.
Akça Leylek, o günden sonra ailesiyle birlikte uçmanın ne
büyük nimet olduğunu anlamıştı. Artık çok iyi biliyordu: En
güçlü kanatlar bile fırtınaya karşı tek başına direnemez.

Ailem ve Hatırların Fısıltısı

Yazan: İbrahim Elibal 
Resimleyen: Şebnem Aydın

Ailem ve Hatırların Fısıltısı

Merhaba, ben Tuna. On yaşındayım ve
doğduğumdan beri göremiyorum.
Ama bu, dünyayı keşfedemeyeceğim
anlamına gelmiyor. Göremesem de
dokunarak, duyarak ve hayal ederek her
şeyi hissedebiliyorum.
Bugün dedem, ninem ve annemle
sohbet ediyorduk. Annem, eski
aile fotoğraflarını çıkardı ve bana
göstermek istedi. Onları göremediğim
için üzülmedim çünkü yapay zekâ bu
fotoğrafları bana anlatacaktı. Böylece
sadece dinleyerek ve hayal gücümle
geçmişe yolculuk edebilecektim!
Büyükbabamın seçtiği fotoğrafı
telefonumun kamerasıyla taradım.
Birkaç saniye içinde ekrandan nazik bir
ses yankılandı:
Kapadokya’da Balonların Gölgesinde
“Geniş bir vadide, gökyüzüne yükselen
renkli balonlar var. Fotoğrafta genç bir
kadın ve adam, peribacalarının önünde
duruyorlar. Kadın, kırmızı uzun bir elbise
giymiş. Adam ise beyaz gömlek giymiş,
gülümseyerek yanındaki kadına bakıyor.”
Annem yumuşak bir sesle konuştu:
“Bu, deden ve ninenin gençken
Kapadokya’ya yaptıkları bir
yolculuktan… Ninen o gün rüzgârın nasıl
estiğini, balonların gökyüzünde nasıl
süzüldüğünü anlatırdı.”
O an sanki hafif bir rüzgâr hissettim.
Uçan balonları ve rüzgârın
peribacalarına çarpışını hayal ettim.
Kutudan seçtiğim ikinci fotoğraf oldukça
ilginçti.
Efes’te Zamanda Yolculuk
“Mermer bir cadde var. Sağlı sollu dev
sütunlar sıralanmış, arkada büyük bir
tiyatro görülüyor. Fotoğraftaki genç
adam sütuna yaslanmış. Yanında zarif
bir kadın var, elinde bir şapka tutuyor.
İkisi de gülümsüyor.”
Annem, sesinde hafif bir özlemle “Burası
Efes Antik Kenti.” dedi.
“Deden ve ninen tarihe hayrandı.
Bu fotoğrafı çektirirken arka planda
tiyatronun taş merdivenlerinde çocuklar
oynuyormuş.”
Ben, ayaklarımın altında taş yolları
hissettim. Kalabalık bir şehir hayal ettim.
Annem anlatırken Efes’in binlerce yıl
öncesine gittiğimi düşündüm.
Bu kez üçüncü fotoğrafı annem seçti.
Topkapı Sarayı’nın Sessiz Avlusu
“Taş bir avlu, ortada zarif bir çeşme var.
Uzakta Boğaz görünüyor. Fotoğrafta
genç bir çift büyük bir kapının önünde
duruyor. Kadın uzun bir manto
giymiş, adam elini cebine koymuş ve
gülümsüyor.”
Annem derin bir nefes aldı.
“Burası Topkapı Sarayı’nın avlusu.
Deden ve ninen buraya geldiklerinde
İstanbul’un tarihini hayal edermiş.
Boğaz’dan esen rüzgârı hissettiklerini
anlatırlardı.”
Ninem de fotoğrafa baktı, dudaklarında
eski günlerin gülümsemesi belirdi:
“Biz de dedenle burada dolaşmıştık.
O, padişahların burada dolaştıklarını
hayal ederdi. Çeşmenin yanında oturup
İstanbul’un geçmişini konuşurduk.”
Dedem, uzaklara dalmış bir ses tonuyla
onayladı:
“Evet… Rüzgâr, taş duvarlar, tarih…
Sanki zaman durmuştu. Gençtik,
hayallerimiz vardı. Topkapı Sarayı bizim
için sadece bir müze değil, geçmişin
yankılarını duyduğumuz bir yerdi.”
Ben de o rüzgârı hissederek
büyüklerimin gençliklerini hayalimde
canlandırdım. Anılarında yürüdüm,
geçmişin izleri zihnimde canlandı. O
avlu sadece taş bir zemin değil, zamana
kazınmış hatıraların saklı olduğu bir
yerdi.
Sevgili Arkadaşlar,
Anılar sadece gözlerle değil, hislerle
de şekillenir. Gerçekten görmek,
geçmişi hissetmek ve onu zihinde
canlandırabilmektir. Bazen en derin
görüntüler, gözlerimizden değil,
ruhumuzun derinliklerinden doğar.

Dedemin Sesi

Yazan: Recep Gür
Resimleyen: Zekiye Aydın

Dedemin Sesi

Ali doğuştan görme engelli bir çocuktu.
Kitaplarını parmak uçlarıyla
okur, sokaklarda beyaz bastonuyla
yürürdü. Arkadaşları dünyayı beş duyusuyla
keşfederken Ali, bunu görme
duyusu olmadan diğer dört duyusuyla
yapardı.
Ali okulda arkadaşlarıyla vakit geçirmeyi
çok severdi. Ama akşam olunca
eve gitmek için de sabırsızlanırdı.
Çünkü dedesi ona her akşam birbirinden
güzel hikâyeler okurdu. Bu,
Ali’nin en sevdiği şeydi. Dedesinin
sıcak sesiyle Ali’nin zihninde gizemli
ormanlar, konuşan kuşlar ve sonsuz
maceralar canlanırdı. Dedesi, anlattıkça
Ali kendini hikâyelerin içinde
bulur, daha önce bilmediği dünyaları
hayal ederdi. Renkleri seslerde, kokuları
parmaklarıyla keşfederdi. Dedesi
konuştukça Ali hayallerine dalar,
kendi dünyasında özgürce uçardı.
Bir gün Ali yine okuldan eve çok heyecanlı
döndü. Akşam olmuştu ve
dedesinden yeni bir hikâye dinlemek
için sabırsızlanıyordu. Fakat ortada
ters giden bir şeyler vardı. Ev oldukça
sessizdi. Ali merakla annesinin yanına
gitti.
“Anne, dedem nerede? Bu akşam
hangi hikâyeyi anlatacak bana?”
Annesi, Ali’ye yaklaştı ve onun elini
tutarak usulca açıkladı:
“Deden bugün biraz hasta olmuş,
Aliciğim. Doktor birkaç gün konuşmamasını
söyledi. Biraz dinlenmesi
gerekiyor.”
Ali’nin içini bir anda hüzün kapladı.
Ali, dedesini çok seviyordu. Ayrıca
dedesinin hikâyeleri olmadan akşamlar
çok sessiz ve sıkıcı olurdu. Ali
üzgün bir hâlde odasına gidip yatağına
oturdu. Ne kitabına odaklanabildi
ne de oyun oynamak istedi.
Zaman hiç geçmiyordu. O an Ali’nin
aklına güzel bir fikir geldi. Yüzünde
kocaman bir gülümseme belirdi:
“Dedem bana hep hikâyeler anlatıyor.
Bu sefer de ben ona anlatabilirim!”
dedi kendi kendine.
Hemen okuldan getirdiği Braille baskı
kitabını aldı ve dedesinin odasına
doğru yürüdü. Kapıyı hafifçe açıp
içeri girdi.
“Dede” dedi nazikçe. “Bu akşam sana
ben bir hikâye okuyabilir miyim?”
Dedesi torununun sesini duyunca çok
sevindi ve onun omzunu sevgiyle okşadı.
Ali kitabını açtı, parmak uçlarını
sayfalarda dolaştırarak tatlı sesiyle
hikâyesini okumaya başladı:
“Bir zamanlar cesur bir kaptan varmış…”
Ali okumayı çok iyi biliyordu. Öğretmeni
onu sınıfın en iyi okuyucularından
biri olarak görüyordu. Dedesi, yatağında
rahatça oturdu ve torununun
okuduğu hikâyeye kendini bıraktı.
Günler geçtikçe Ali, dedesine farklı
hikâyeler okumaya devam etti.
Annesi
ve babası da onu dinlemek için
odaya geldiler. Önce sessizce dinliyorlardı
sonra onlar da hikâyelere
katıldılar. Annesi hikâyeye sıcak sesiyle
heyecan, babası ise esprileriyle
eğlence katıyordu.
Dedesi iyileştikçe Ali’ye yeniden hikâyeler
okumaya, anlatmaya başladı.
Böylece evlerinde güzel bir aile geleneği
oluştu. Artık her akşam farklı biri
hikâye anlatıyordu.
Bir gün dedesi, Ali’nin yanına oturdu
ve elini tuttu. “Ali.” dedi yumuşak
bir sesle “Senin okuduğun hikâyeler
bana çok önemli bir şeyi hatırlattı.
Hepimizin dünyaya katabileceği
eşsiz bir değeri var. Bazılarımız gözlerimizle
görürüz, bazılarımız parmaklarımızla
okuruz, kimimiz resim
yapar, kimimiz müzik... Önemli olan
herkesin farklı yeteneklerinin olduğunu
bilmek ve birlikte daha güzel bir
dünya kurabilmek.”
Ali gülümsedi. “Ben sadece sana
yardım etmek istemiştim dede. Tıpkı
senin bana her zaman yardım ettiğin
gibi.”
“İşte bu yüzden dünya hepimize ihtiyaç
duyuyor.” dedi dedesi. “Çünkü
hepimiz kendi özel yeteneklerimizle
hayatı güzelleştiriyor ve birbirimizin
hayatına anlam katıyoruz.”

En Sevdiğim Ağaç Soy Ağacı

Yazan: Tolga Erenus
Resimleyen: Ramila Aliyeva

En Sevdiğim Ağaç Soy Ağacı

Her birimizin hayatı, “toplum”
bahçesinde yetişen “aile” ağacının
çiçeklerine benzer. Aynı toprak, aynı
hava ve aynı sudan beslenerek birlikte
büyüyen ağaçların olduğu geniş bir
bahçe gibi hayat...
Burada her şey kardeşçe paylaşılır.
Fakat bir farkla: Paylaştıkça mutluluklar
çoğalır, üzüntü ve zorluklar azalır.
Hayatın mutlu anlarında, ilkbahar
gibi çiçekler açarız. Güz gibi zor
zamanlarda ise yapraklarımız dökülse
bile her zorluğun ardından tekrar bahara
ulaşacağımızı biliriz.
Yıllar içinde filizlenip fidana
dönüştüğümüz o bahçelerde, günler
bazen durgun geçer. Bazen de
çevremizdekilere dallarımızdan çiçekler
ve lezzetler sunarız.
Yeryüzüne “toprak ana” denmesinin
bir nedeni olmalı! Çünkü kendi
annelerimiz de tıpkı bir toprak gibi
besleyip büyütür bizi. Babalarımız;
güneş gibi ısı verir, güç verir, tüm
enerjisiyle yetişmemize destek olur.
Bir parçası olduğumuz bu hayat
ağacının yanımızdaki dallarında
ağabeyler, ablalar, teyzeler, halalar,
amcalar, dayılar, yeğenler, kuzenler,
dedeler ve nineler de bizimle aynı
gövdeye tutunur. Onlar da aynı
kökten beslenerek heyecan ve
umutlarını yeşertir...
Hayat bahçesindeki bu aile ağacı
köklerinden ne kadar iyi beslenirse
dalları geleceğe o kadar çok uzanır.
Ailemizden öğrendiklerimizle
yaşadıklarımızı anlar ve algılarız.
Kaç yaşına gelirsek gelelim,
içinde büyüdüğümüz o bahçenin
ruhumuzda oluşturduğu izlerle
dünyaya bakmaya devam ederiz.
Bazen uzaklarda olduğumuzda o
bahçede yaşanan anları ve anıları
hatırlamayı sürdürürüz. O toprağın
kokusunu, o bahçedeki şenlikli
cıvıltıları, başımızı okşayanların
dokunuşunu ve yakınımızdaki dalları
hep arar tüm duyularımız.
Aile olmanın en güzel yanı, hayatımızı
geçirdiğimiz bu ağacın dalında,
köklerle bağımızı sürdürmektir.
Yanı başımızdaki dallara bakıp
bu dünyada yalnız olmadığımızı
hissedebilmektir. O yüzden ailenin soy
ağacı, en sevdiğimiz ağaçtır.

Ai̇le Ağacı

Yazan: Yusuf Dursun 
Resimleyen: Cemile Ağaç

Ai̇le Ağacı

On yaşında bir çocuğum ben. Adım Ahmet. İlkokul
dördüncü sınıfa gidiyorum. Kardeşim Ayşe’yle aynı
okuldayız. O daha mini mini birlere yeni başladı. Her
teneffüs ne yapıyorum biliyor musunuz? Doğru Ayşe’nin
yanına gidiyorum. Beni görünce “Abiii!” diyerek koşuyor
bana. Sonra kollarını kocaman açıp öyle bir sarılıyor
ki içim bir tuhaf oluyor. Hemen dedemin sözü geliyor
aklıma: “Ailede herkes bir gülün yaprakları gibidir.
Birbirlerini sıkıca sararlar ama asla kimse kimseyi
incitmez.” Ben de kucaklarken onu incitmiyorum. Ben
ne kadar güçlüysem Ayşe o kadar zayıf.
Şimdi de ninemin sözü geldi aklıma.
Tonton ninem her fırsatta “Birbirinizi
çok sevin.” diyor ya, işte ondan
çok seviyorum kardeşimi. Sadece
onu mu? Dedemi, ninemi, annemi,
babamı da çok seviyorum. Size bir sır
vereyim mi? Kedimiz Tüylü’yü de çok
seviyorum.
Size dedemden bahsetmiştim ya.
İyi resim yapar benim dedem. Bize
geldikleri bir akşam, “Haydi, birlikte
resim yapalım.” deyince Ayşe’yle
aynı anda “Yaşasın!” diye bağırdık.
Dedem, masaya büyükçe beyaz
bir kâğıt koydu. Kâğıdın ortasından
yukarıya doğru eğri büğrü iki çizgi
çekti. Çizgiler düzgün değil diye
şaşırdık. Tam soracakken dedem,
“Çocuklar, bu iki çizgi bir ağacın
gövdesi olsun.” dedi. O zaman
anladık çizgilerin neden böyle
olduğunu. Sonra her ikimize
de birer kalem verdi, “Haydi
bakalım, bu ağacın dallarıyla
yapraklarını siz yapın.” dedi ve
ekledi: “Yaprakların her biri kalp
şeklinde olsun.”
Bu fikir çok hoşumuza gitti.
Başladık çalışmaya. Kısa
zamanda ortaya kocaman
bir ağaç çıktı. Dedem gururla
seyretmişti bizi. Resim
bitince dedi ki: “Çocuklar,
bu kalpten yaprakların
içine birer resim koyacak
olsanız kimlerin resmini
koyarsınız?” Her birimiz
aynı anda cevap verdik:
- Dedemin…
- Ninemin…
- Babamın…
- Annemin…
- Tüylü’nün…
Dedem pek neşelenmişti. “Ben de
sizin resminizi koyardım.” dedi.
Sonra ne yaptık biliyor musunuz?
Evde ne kadar albüm varsa getirdik.
Her birimizin fotoğraflarından
sadece baş kısımlarını kestik. En
yukarıdaki kalbe, dedemin resmini
koyduk, sonra sırayla diğerlerini
yerleştirdik.
Bu resmi çok sevdik çünkü bütün
ailemiz yan yana. Kalplerimiz
birbirine bakıyor, sanki birbirimiz için
atıyor.
“Bu ağacın adı ne olsun?” diyen
dedeme ikimiz birden:
“Aile Ağacı!” dedik, sonra da aile
ağacımız çok yaşasın diye dua ettik.

Kedi Kıraathanesi Aile Olmak

Yazan ve Resimleyen: Osman Büyükmutlu

Kedi Kıraathanesi Aile Olmak

BİRİCİK SORU BİNBİR CEVAP Sadettin Ökten

Sevgili Sadettin Dedemiz,
Okulda öğretmenlerimiz ailemize, vatanımıza, milletimize faydalı, iyi insanlar
olmamızı öğütlüyorlar. Biz de büyüyünce öyle olmak istiyoruz.
Bu sayımızda konumuz “Aile.” Televizyonda sizi izlerken hep çok güzel şeyler
anlatıyorsunuz. Acaba bize de aile bağlarımızı daha da güçlendirmek için neler
yapabileceğimizi anlatır mısınız? Ailemizle daha iyi anlaşmak, onlara daha çok
yardımcı olmak için neler yapabiliriz?

Sevgili Çocuklar,
Öncelikle sizleri sevgiyle selamlıyorum.
Aile, sevgiyle kurulan bir ocaktır. Bu
ocağı önce anne ve baba kurar. Onlar
sadece çocuk sahibi oldukları için
değil; birbirlerine anlayışla, dikkatle ve
saygıyla yaklaştıkları için aile olurlar.
Aile demek sadece kan bağıyla değil;
sevgiyle, iyilikle ve birlikte yaşanan
güzel davranışlarla kurulan bir bağdır.
Anne ve baba ailemizin temelidir.
Baba kuralları koyan, güven veren
kişidir. Anne ise şefkatli ve sevgi dolu
yaklaşımıyla bu kuralları yaşatır. Biri
olmadan diğeri eksik kalır. Bir ailede
güven, merhamet, sevgi ve saygı
birlikte olmalıdır. Bunlar ayrı ayrı değil,
hep birlikte olduğunda aile sıcak bir
yuva olur.
Ailede sadece anne ve baba
yoktur. Büyükannelerimiz,
büyükbabalarımız da vardır.
Onlar bizlere geçmişin
bilgeliğini taşır. Biz çocuklar
da onları gözlemleyerek
birçok şey öğreniriz. Saygıyı,
sevgiyi, sabırlı olmayı, yardım
etmeyi... Bunlar sadece
sözle anlatılmaz, yaşayarak
öğrenilir.
Ailede herkesin bir görevi vardır. Anne
babamız bize nasıl yardımcı oluyorlarsa
biz de onlara yardım edebiliriz. Küçük
işler yaparak, güzel sözlerle birlikte
vakit geçirerek ailemize destek
olabiliriz. Böylece hem sevgi artar hem
de aile bağlarımız güçlenir.
Unutmayın çocuklar, aile bir okuldur. Bu
okulda en önemli ders sevgi, saygı ve
yardımlaşmadır. Bu dersleri iyi öğrenen
çocuklar, büyüdüklerinde mutlu,
güçlü ve dengeli birer birey olurlar. Bu
mutluluk, hem bu dünyada hem de
ahirette güzellikler getirir.
Sevgiyle kalın.

Biz Mutlu Bir Aileyiz

Yazan: Mustafa Uçurum
Resimleyen: Nur Dombaycı

Biz Mutlu Bir Aileyiz

Annem, babam, iki kardeşim ve
ben... Biz beş katlı bir apartmanda
yaşıyoruz. Bizim evimiz üçüncü katta.
Bizim gibi ailelere çekirdek aile deniyor.
Ben bu ismi çok seviyorum. Çünkü ben
çekirdeği de çok seviyorum. Babam
da bizi mutlu gördükçe “Biz çekirdek
gibi aileyiz.” diyor. Bu da bizim çok
hoşumuza gidiyor.
Bazen bize köyden dedem ve ninem de
geliyor. O zaman çok mutlu oluyorum.
Dedemin bize anlattığı masalları çok
seviyoruz. Ninem de her zaman bizlere
mâniler söyler. Onun her konu ile ilgili
mutlaka bir mânisi vardır. Mesela
bizim evin içinde koşup durduğumuzu
görünce ninem hemen bir mâni söyler:
“Sağa sola koşarlar,
Sevinirler, coşarlar,
Oyunlara dalınca,
Her şeyi unuturlar.”
Ninem mânilerini bize ders vermek
için söyler. Bu bizim de çok hoşumuza
gidiyor. Sabah onun mânisiyle
uyanmak bizim için büyük keyiftir.
“Uyanır sabah erken,
Neşe saçar gülerken,
Sofraya otururken
Besmele çeker hemen.”
Aile demek, mutluluk
demektir. Biz ailecek
bir şeyler yapınca çok
mutlu oluyoruz. Dedem,
“Mutluluk için çok büyük
şeylere gerek yok. İnsan
isterse küçük şeylerle bile
mutlu olabilir.” diyerek bize
paylaşmanın ve birlikte
olmanın önemini her
zaman anlatıyor. Yemekte
birlikte olmak, akşam
ailece kitap okumak,
dedem masal anlatırken
etrafına toplanıp onu
dinlemek bizi çok mutlu
ediyor.
Bizim evde herkes
sorumluluğunu yerine
getirir. Küçük kardeşim
oyuncaklarıyla oynar
ama sonunda onların
hepsini toplayıp yerine
koyar. Ağabeyim okuldan
gelince çantasını hemen
odasına götürür, okul
kıyafetlerini çıkarır, katlar
ve yerine koyar. Yemek
zamanı gelince sofranın
kurulmasına yardım
ederiz. Ben kaşıkları ve
çatalları yerleştiririm, abim
bardakları ve tabakları
getirir. Annemize yardım
edince annem de çok
mutlu olur.
Yemekten sonra babamıza
kitabımızdan şiir ya da
hikâye okuruz. Babam
bizi her zaman dikkatle
dinler. Sonra okuduğumuz
yerlerle ilgili sorular sorar.
Şiir okumayı en çok ben
seviyorum.
Biz birlikte oldukça,
paylaştıkça, annemize
babamıza yardım
ettikçe, onların öğütlerini
dinledikçe her günümüz
neşe içinde geçiyor. İnsanın
ailesi olması, ailesinin
yanında olması o kadar
büyük nimet ki…

Benim Kaç Öğretmenim Var?

Yazan: Tacettin Şimşek
Resimleyen: Bengisu Bayram

Benim Kaç Öğretmenim Var?

Altı yaşındayım ve ne çok
öğretmenim var: Türkçe, matematik,
fen bilimleri, sosyal bilgiler, din
kültürü ve ahlak bilgisi, yabancı
dil, bilişim teknolojileri, teknoloji
ve tasarım, görsel sanatlar, müzik,
beden eğitimi öğretmenleri.
Şaka şaka!
Altı yaşındayım dedim ya. Bu da
ilkokul birinci sınıftayım demek.
Onlar ablamın öğretmenleri. O
altıncı sınıfta.
Birinci sınıfta olduğum hâlde benim
neden çok öğretmenim var?
Anlatayım:
İlki sınıf öğretmenim tabii ki.
Bunda şaşılacak bir şey yok. Bana
okuma yazmayı öğreten, masallar
anlatan, şarkılar söyleten, resimler
çizdiren, oyunlar oynatan Sevinç
Öğretmen’im. Onu çok seviyorum.
Peki, diğer öğretmenlerim kimler?
Annem… Önce müzik sonra masal
öğretmenim. Bebeklik dönemimde
ninniler söyleyip kulağımı güzel
seslerle eğitti. O tatlı ninnilerle
rahatladım, göz kapaklarım
ağırlaştı, uyudum. Annem, iki
yaşımda masallarla tanıştırdı beni,
dinleme ve konuşma öğretmenim
oldu.
Babam da masal okur ama o
daha çok diksiyon öğretmenimdir.
Diksiyon nedir peki? Türkçemizin
kelimelerini doğru seslendirmek.
Bazen alıyor beni karşısına:
“Söyle bakalım!”diyor, “Şu yoğurdu
sarımsaklasak da mı saklasak,
sarımsaklamasak da mı saklasak?”
Söylemekte zorlanınca “Babacığım”
diyorum, “Sarımsakla marımsakla
hiç uğraşmasak da yoğurdu hapır
hupur yesek daha iyi olmaz mı?”
“Olmaz.” diyor babam, “Yan çizmek
yok. Yoğurdu az sonra yiyeceğiz. Sen
şimdi bu yoğurdu sarımsaklayalım mı
sarımsaklamayalım mı, onu söyle?”
Tekerlemenin “Sarımsaklamasak da
mı saklasak?” bölümü biraz zor.
Onu söyleyemiyorum. Ama çalışıp
söyleyeceğim. Bir kâğıda yazdım,
hecelemeye başladım bile.
Babam saçımı okşuyor. Gülerek
“Sarımsaklayalım gitsin.” diyor.
Ablamı da öğretmenlerim arasında
sayabilirim. Ara sıra beni çıldırtsa da
o hep benimledir. Annemin yanımda
olmadığı zamanlarda nöbetçi
annedir. Ödevlerime yardım eder,
eşyalarını kullanmama izin verir,
küçük sırlarımı paylaşır, bazen de
yaramazlıklarıma ortak olur.
Babaannem ve anneannem,
onlara gittiğimizde ya da onlar
bize geldiğinde nöbetçi masal
öğretmenlerim olurlar.
Ya dedelerim? Onlar da anı
öğretmenlerim. Askerlik ve gurbet
anılarıyla süslerler dakikalarımı.
Kaç öğretmenim olduğunu
sayabildiniz mi?
Siz sayadurun, ben devam edeyim:
Evde pazar günleri bir saatimizi
okumaya ayırırız. Şiir, hikâye,
masal… Ailece okuruz sonra da
okuduklarımız üzerine konuşuruz.
Okuma yazma öğrenmeden önce
iyi bir dinleyiciydim. Annem, babam,
ablam okur; ben dinlerdim. Şimdi
ben sesli okuyorum, onlar dinliyorlar.
Bizim ev tam bir okul ama önce
sıcak bir yuva. Sevgi dolu, eğlenceli.
Annemin ve babamın birbirine
seslenişinde de bize “Oğlum!”,
“Kızım!” diye sarılışında da bizim
“Anne!”, “Baba!” deyişimizde de aynı
sıcaklık var. Birbirimiz için hayatı
güzelleştirmek, kolaylaştırmak için
yarışıyoruz. Bir arada olmak, birlikte
vakit geçirmek bizim için en büyük
mutluluk.
İyi ki böyle bir ailem var.
Ne kadar şükretsem az.

Uzaylı

Yazan: Ubeydullah Öz
Resimleyen: Tuğçe Cüre

Uzaylı

Son günlerde evde bazı değişiklikler
olmaya başladı. Değişiklik
dediysem odamın duvarları hâlâ aynı
renkte ve hâlâ istediğim uzay gemisi
şeklindeki yatak alınmadı. Değişen
şey, anne ve babam hatta eve gelen
misafirler. Evde yaşayan ve eve gelen
kim varsa kapıdan içeri girdikleri anda
kulakları uzamaya ve yeşermeye
başlıyor. Sonra yüzleri ve elleri de
yeşererek birer uzaylıya dönüşüyorlar.
“Hi hi hi!” Elbette böyle şeyler olmuyor,
şaka yapıyorum. Ayrıca canım bu kadar
sıkkınken şaka yapabiliyor olduğum için
bana bir madalya takılmalı.
Haydi, baştan başlayayım anlatmaya.
Evdeki değişim diyordum: Anne
babam başta olmak üzere eve gelen
herkes büyülenmiş gibi. Kız kardeşim
doğduğu günden beri herkesin ilgi
ve sevgisi onun üzerinde. Artık kimse
dönüp bana bakmıyor. İlk gün normal
karşılamıştım bu durumu. İkinci gün
“Olabilir.” demiştim. Üçüncü gün bir
şeylerin ters gittiğinden emin olduğum
gündü. Dört, beş ve bu altıncı günde
anladım ki kız kardeşim olarak bilinen
bebek bir “uzaylı” olmalı. Ailemin
sevgisiyle beslenen ve bana hiçbir şey
bırakmamaya kararlı olan bir uzaylı.
Evet, bu da bir şaka elbette ama bu
sefer ben gülemeyeceğim. Anne ve
babam, kardeşim geldiği günden beri
benimle eskisi gibi ilgilenmiyorlar.
Babam yatmadan önce bana uzay
maceraları anlatmayı bıraktı. Annem
de artık benimle oyun oynamıyor.
Hep “Kardeşin ağlıyor.”, “Kardeşin
acıkmış.”, “Kardeşin uyuyacak.”
deyip onun etrafında
koşuşturuyor. Sanki ben
hiç yokmuşum gibi…
Bu gece yatağımda ağlarken babam
odama geldi. Ağladığım aramızda
sır kalsın lütfen. Bana sıkıca sarıldı.
“Oğlum, sen bizim ilk göz ağrımızsın,
seni çok seviyoruz.” dedi. “Kardeşin
henüz çok küçük, ona bakmamız
gerekiyor ama sen de artık ‘ağabey’
oldun, bize yardım edersen çok
seviniriz.” dedi. Sonra cebinden küçük
bir uzay gemisi çıkardı. “Bu gece sana
yeni bir uzay macerası anlatacağım.
Kahramanlarımız senin gibi cesur bir
uzay gemisi kaptanı ve onun minik
uzaylı dostu...”
Bugün kardeşim doğalı üç hafta oldu.
Anne babam, kardeşime, bakmam
için onu benim kucağıma koydular. O
kadar güzel gülümsüyor ve
o kadar şirin hareketler
yapıyordu ki... Galiba o,
insanı etkisi altına alan
bir uzaylıydı. Benim küçük
tatlı uzaylı kardeşim.

Aile Yemeği

Yazan: Ayşe Şeker Kılıç
Resimleyen: Zekiye Akalın

Aile Yemeği

Tilki ailesi akşamki davet için
çok heyecanlıydı. Herkes bir
işin ucundan tutmuştu. Baba
Tilki mutfakta yemeği fırına
vermek üzereydi. Anne Tilki,
salondaki koltukların minderlerini
kabartıyordu. Yavru Tilki Fısıltı ise
bahçedeki çalılardan böğürtlen
topluyordu. Pastayı süsleme işi
Fısıltı’nındı. Aklında şahane bir
fikir vardı. Beyaz kremalı pastanın
üzerinde böğürtlenli sos enfes
görünecekti. Kuzenlerinin pastaya
bayılacağına, büyükannenin
ise tarifini isteyeceğine emindi.
Misafirlerin gelmesine az bir zaman
vardı. Fısıltı çok heyecanlıydı.
Bu akşamın unutulmaz olmasını
istiyordu. Hediyelerini ayarlayıp
konukları karşılamak için bahçeye
çıktı. İlk önce dayısı geldi. Ardından
halası, amcası, teyzesi ve kuzenleri
göründü. Dedesi ve büyükannesi
yaşlı olduklarından artık hızlı hareket
edemiyorlardı. Evden erkenden
çıkmalarına rağmen her yere geç
kalıyorlardı. Fısıltı, sokağın başında
dedesini ve büyükannesini görür
görmez yanlarına koştu. Kollarına
girip eve kadar onlara eşlik etti.
Neşeyle yenen akşam yemeğinin
ardından sıra tatlıya geldi.
Gerçekten de enfes olmuştu pasta.
Kuzenleri birer dilim daha yerken
büyükanne pastanın tarifini istedi.
Fısıltı, tüm malzemeleri sayıp nasıl
yaptığını anlattı. Büyükanne ısrarla
bir şeyin eksik olduğunu söylüyordu.
“Unuttuğun bir malzeme var. Bu
tatlının içinde bir şey daha olmalı.”
Fısıltı düşündü, düşündü, düşündü
ama eksik malzemeyi bir türlü
bulamadı. Un, yumurta, şeker, yağ,
süt, böğürtlen; hepsi bu kadardı.
Büyükanne yaramaz bir bakış atıp
“Bence içine bir ölçü de sevgi
katmışsın.” dedi.
Bu söz herkesi gülümsetti. Masayı
el birliğiyle toplayıp bulaşıkları
yıkadılar. Fısıltı, kalabalık bir aileye
sahip olduğum için çok şanslıyım,
diye düşündü. Kendini dünyanın en
zengin çocuğu gibi hissediyordu.
Bunu dedesine söylediğinde,
“Çünkü aile çok değerli bir hazinedir.
Sen kocaman bir hazineye sahipsin.”
cevabını aldı.
Fısıltı, misafirler ayrılmadan önce
hepsine onları çok sevdiğini söyleyip
gündüzden hazırladığı hediyeleri
verdi. Şık paketlerin içinden herkesi
çok mutlu eden bir hediye çıkmıştı.
Bu, geçen seferki buluşmalarında
hep beraber çekildikleri fotoğraftı.
Bu geceki gibi birlikte güzel vakitler
geçirdikleri bir anın hatırasıydı.
Kuzenleri fotoğrafı odalarına
asacaklarını, dedesi başucuna
koyacağını, halası ise aile albümüne
yerleştireceğini söyledi. Büyükanne
Tilki, bu eşsiz hatıra için Fısıltı’ya
teşekkür ederken yanaklarından bir
damla mutluluk gözyaşı süzüldü.

Maskot

Yazan: Hüseyin Ozan Uyumlu
Resimleyen: Zeynep Ağaç

Maskot

Her sabah okul servisini beklemek biraz
sıkıcı olur. Servis beş dakika bile gecikse
hemen canım sıkılırdı. Kendimi bir an önce
serviste arkadaşlarımla eğlenceli sohbetlere
atmak isterdim. Güneşli bir sabah, sitenin
güvenlik kulübesinin yanında ürkek gözlerle
etrafa bakan minicik bir kedi fark ettim.
Siyah ve beyaz tüyleri ışıl ışıldı. İlk başta
güvenlik görevlisi olan ablanın kedisi
sandım. Çantamı yere bırakınca kedicik
hoplayarak geldi ve çantamdaki şirin
anahtarlıklarla oynamaya başladı! Meğer
o da anahtarlıkları çok seviyormuş. Ben süs
olarak taktığım bu maskotlu anahtarlıkları
çok severim. Onlara hiç anahtar takmam
ama çantamda sallanması hoşuma gider.
Ben gülümseyince güvenlikçi abla da
tebessüm etti: “Onu izlemek beni de çok
mutlu ediyor.” dedi.
O hafta boyunca her sabah yavru kediyle
buluştuk. Servis gecikse bile sıkılmıyordum
artık. Kediciğin yanında olmak günümü
güzelleştiriyordu. Sanki sadece benimle
oynamak için oradaydı.
Hafta sonu annemle babama her şeyi
anlattım. “Bu kediciğe sıcak bir yuva versek
olur mu?” dedim.
Onun ne kadar sevimli olduğunu anlattım.
Hatta anahtarlıklarla oynarkenki hâllerini
taklit ettiğimde gülmekten kırıldılar.
Ailem bu fikri düşündü ve ertesi gün harika
bir haber verdi: “Kediyi eve alabiliriz!”
Sevinçten havalara uçtum! Hemen alışveriş
yaptık: Yatak, mama, oyuncaklar, kum…
İşte her şey hazırdı.
Kedinin bakımı için iş bölümü yaptık.
Yavrucuğa bir isim de koymak gerekliydi.
Kedimizin adını Maskot koyduk. Artık
evimizde daha fazla ses, nefes ve hareket
vardı. Ailemiz fedakârlık ve sorumluluklarla
daha geniş bir aile oluyordu. Maskot
evimize alışınca işler daha da güzelleşti.
Sabahları odama gelip patisiyle yanağıma
dokunarak beni uyandırmaya başladı.
Akşam okuldan dönünce kapıda beni
karşılaması, günün en güzel anıydı. Evde
herkes ona alıştı. Annem onunla konuşuyor,
babam ona oyuncaklar yapıyordu. Ailemize
gerçekten yeni biri katılmış gibiydi.
Bir gün sosyal bilgiler dersinde “sorumluluk”
konulu bir sunum yapmamız istendi. Ben de
Maskot’u anlattım. Onunla nasıl tanıştığımı,
birlikte geçirdiğimiz zamanı ve ona nasıl
baktığımızı…
Sunumdan sonra bazı arkadaşlarım, “Ben
de bir kedi sahiplenmek istiyorum!” dedi. Bu
beni çok mutlu etti. Arkadaşım Esra, dersin
sonunda kendi çantasındaki iki anahtarlığı
çıkarıp elime tutuşturdu: “Seninkiler çabuk
yıpranır, bunları da al, Maskot oynasın.”
dedi.
Artık biliyorum: Bazen küçücük bir pati,
kocaman kalpleri birleştirir.”

Dedemin Fotoğraf Albümü

Yazan: Mert Arık
Resimleyen: Nur Dombaycı

Dedemin Fotoğraf Albümü

Dedemin çalışma odasında köşedeki
rafta kapakları yıpranmış, deriden
yapılmış eski bir albüm dururdu. Bu
albümün üzerinde solmuş harflerle
HATIRALAR yazardı. Çocukken o
albümün önünden geçerken bile içimde
tarifsiz bir merak uyanırdı. Sanki bu
albümde, zamanın derinliklerinde
kaybolmuş hikâyeler beni bekliyordu.
Bir sonbahar akşamı, yağmur damlaları
camlara usulca vururken dedemin
yanına oturdum.
“Dedeciğim!” dedim biraz çekinerek
“Bana fotoğraf albümünü gösterir
misin?”
Dedem, gözlüklerinin üzerinden bana
baktı. Bu bakış uzun sürdü; sanki
yılların anılarını, duygularını o bakışa
sığdırmıştı. Sonra başını hafifçe salladı
ve albümü dizlerinin üstüne aldı.
İlk sayfayı açtığında siyah beyaz
bir fotoğraf çıktı karşımıza. Genç bir
adamdı dedem. Üstünde eski bir ceket,
yüzünde güneşten bronzlaşmış bir
gülümseme, arkasında uçsuz bucaksız
bir karpuz tarlası görünüyordu.
“İlk kazandığım ekmek parası, evlat...”
dedi uzaklara bakarak. “İlk emeğim…
İlk karpuz hasadım...”
Albümün sayfalarını çevirdikçe sofralar
kuruluyor, düğünler yapılıyor, askerler
uğurlanıyor, kavurucu sıcak altında
futbol maçları yapılıyordu. Her fotoğraf,
bir anın iziydi; kimi zaman hüzünlü kimi
zaman kahkahalarla dolu.
Bir karede, dedem kucağında minik bir
bebekle gülümsüyordu. Hemen sordum
heyecanla:
“Dede, bu bebek de kim?”
Dedem gülümseyerek gözlerimin içine
baktı:
“Bu sensin evladım.” dedi. “İlk kez dede
olduğum gün...”
O an, içime bir mutluluk yayıldı.
Anladım ki bu albüm, sadece
fotoğraflardan ibaret değildi; dedemin
hayatının sessiz bir hikâyesiydi.
Yıllar geçti. Dedem sessiz odasını, gözlüğünü
ve o kıymetli albümü bize bıraktı.
Bir gün, tozlu raftan HATIRALAR aldım ve
sayfalarını tek tek çevirmeye başladım.
Bazı fotoğraflar, dedemi odanın içinde
hissettiriyordu.
Son sayfalara geldiğimde albümdeki
boşlukları fark ettim.
Tam o anda dedemin yıllar önce fısıldadığı
sözler kulağımda yankılandı:
“Bir gün sen dolduracaksın bu boşlukları
evladım.”
Ve dedemin dediğini yaptım.
Şimdi HATIRALAR albümümüzün yeni
sayfalarında annemin gülüşü, babamın
doğum günü pastasını kestiği anlar,
kardeşimin gözlerindeki parıltı yer alıyor.
Her çektiğim fotoğrafla sadece yeni anılar
biriktirmiyorum, dedemin başlattığı hatıra
zincirine yeni halkalar ekliyorum.
Her yeni karede, içimden dedeme sessizce
teşekkür ediyorum; bize geçmişimizi
gösterdiği ve aile sevgisinin bir hazine
olduğunu öğrettiği için.
Artık çok iyi biliyorum ki albümler yalnızca
fotoğrafları saklamaz. Onlar geçmişten
geleceğe uzanan, nesilden nesile aktarılan
bir sevgi zinciridir.
Ve şimdi, o zincirin bir halkasını da ben
taşıyorum. Her fotoğrafı özenle yerleştirerek
sevgiyle, umutla…

Okuldaki Ailemiz

Yazan: Seher Esra Akyol 
Ressimleyen: Nur Dombaycı

Okuldaki Ailemiz

Dört yapraklı yonca gibi yuvarlak
masanın etrafında Hassan, Gosha,
Omar ve ben ezanın okunmasını
bekliyorduk. Dünyanın dört bir
yanından gelmiştik. Rusya’dan,
Senegal’den, Moğolistan’dan,
Endonezya’dan… Renklerimiz, dilimiz,
kültürümüz, fiziksel özelliklerimiz başka
başkaydı ama aynı sofrada bir arada
çok mutluyduk.
“Ezana 15 dakika var.” dedi Gosha. O
sırada okul müdürümüz, on bir ayın
sultanı mübarek Ramazan ayının
anlam ve önemini anlatan bir konuşma
yapıyordu. Yemekhaneye elinde bir
sepetle Ahmet Öğretmen girdi. Tüm
bakışlar onun üzerinde sabitlendi.
Müdürümüz, Ahmet Öğretmen’in
elindeki sepeti işaret ederek “Ramazan
hediyeleriniz de geldi!” dedi.
Ahmet Öğretmen ile üç öğrenci hediye
paketlerini dağıtmaya başladılar. O
sırada karşımda oturan Hassan’la göz
göze geldik. Bir yıldız gibi parlıyordu
gözleri.
“Uzun zamandır hediye almamıştım,
teşekkürler.” dedi. Paketi yırtmadan,
yavaş yavaş açmaya başladı. Hediyesini
görünce “Bu inanılmaz!” dedi.
Hediye paketleri açıldıkça yemekhane,
sevincimizle dolup taşıyordu.
Mutluluğumuzu kelimelerle tarif
edemezdim ama mutluluğun fotoğrafı
işte böyleydi!
“Hediyemi kardeşlerime göstermeliyim.”
dedi Hassan dört ayda öğrendiği
Türkçeyle. Sonra da ailesini görüntülü
aradı.
Telefon açılır açılmaz ekranda
kıvırcık saçlı, siyah tenli, beş çocuk
göründü. Anlamadığım bir dilde art
arda cümleler sıralayarak Hassan
ağabeylerine el sallıyorlar, öpücük
gönderiyorlardı. Sonra Hassan
kardeşlerine hediyesini gösterdi. O
sırada ekranda annesi göründü ve
konuşmaya başladı. Yemekhane
kalabalık ve gürültülü olmasına rağmen
telefonu hemen kapatmaya niyetleri
yoktu. Bir süre sonra konuşmaya babası
da dâhil oldu ve coşkuyla devam
ettiler. Konuşulanları anlamasam da
Hassan’ın her hâlinden ne kadar mutlu
olduğu belliydi. Bir süre sonra Hassan,
masadaki sürahiye dayadığı telefonuna
uzandı. Ailesine son defa el sallayıp
telefonu kapattı.
“On üç yaşındayım ve Senegal’deki
ailemden çok uzakta ilk Ramazan!”
dedi. Gözlerimizin içine bakıp “Bir ay
sonra da ilk bayram olacak.” diye de
ekledi. Ne demek istediğini çok iyi
anlıyordum çünkü aynı duyguları üç
yıl önce Türkiye’ye geldiğimde ben de
yaşamıştım.
O sırada ezan okunmaya başladı.
- Allahu ekber, Allahu ekber...
Ankara için iftar vaktiydi. Şükür zamanı
gelmişti. Önce ezan ve dua sonra iftar...
Biz dünyanın dört bir yanından, dört
yapraklı yoncalar misali bir araya
gelmiş çocuklarız. Türkiye’de bulunan
uluslararası Anadolu imam
hatip liselerinde öğrenim gören
yabancı öğrencileriz. Binlerce
kilometre uzaktan, farklı kıtalardan
gelerek Türkçe öğreniyor, Türkçe
eğitim alıyoruz. Bizler belki liseyi
bitirip ülkemize döneceğiz. Belki
de bir kısmımız burada üniversiteye
başlayacak ve hayata burada devam
edeceğiz. Ancak her ne olursa olsun
hiçbir zaman unutamayacağımız
bir gerçek var: Türkiye, buradaki
arkadaşlarımız, öğretmenlerimiz ve
müdürümüz artık bizim birer aile
üyemiz. Biz, büyük ve güçlü bir aileyiz.

Leylek Koruyucusu

Yazan: Neslihan Üstüner
Resimleyen: Tuğçe Cüre

Leylek Koruyucusu

Benim sahiplendiğim leylek yuvasının adı Bulut, benim adımla aynı yani. Geçen
yıl Karacabey Belediyesi tüm leylek yuvalarını mahallemizin çocuklarına
sahiplendirdi, bu sayede “leylek koruyucusu” olduk. Eskikaraağaç Mahallesi,
Türkiye’nin Avrupa Leylek Köyleri Birliği üyesi olan tek yeri. Leylekleri koruduğumuz
için bizi bu birliğe aldılar. Koruma görevimizi hiç ihmal etmiyoruz. Yuvamı her gün
gözlüyorum. Leyleklerim henüz gelmedi ancak bugün belediye ekipleri uğrayıp
yuvamda bahar temizliği yaptılar. Ekipler çalışırken onları bıkmadan izledim.
Yuvamda biraz naylon ip buldular.
“Bulut!” diye seslendi görevli elindeki ipi bana göstererek “Senin yavrular ipe
takılacaktı.”
“Sayenizde kurtulmuş oldular, elinize sağlık ağabey.” dedim ve görevlilere teşekkür
ettim.
Geçen yıl yuvamdan tam dört yavru uçtu. Yavruları bu yıl göremeyeceğim
ama anne ve baba leylekler yine yuvama gelecek. Onları gözleyen bilim
insanları, benim leyleklerimin çok genç olduklarını düşünüyorlar.
Ancak Âdem Amca biraz hüzünlü görünüyor. Onun
leyleğinin ismi Yâren. Yâren henüz ortalarda
görünmedi. Oysa Âdem Amca onu martın
başından beri bekliyor. Yâren her yıl mart başında gelir, Âdem Amca’nın
kayığının ucuna konar ve onun verdiği balıkları yer. Yâren Leylek ile Âdem
Amca’nın dostluğu tam on dört yıldır sürüyormuş. Bu yıl da gelirse on beş
yılı devirmiş olacaklar. Âdem Amca gelmez diye biraz korkuyor. Leyleklerin
ömrü yirmi ila otuz yıl kadarmış. Bilim insanları, Yâren’in doğum yılının 2007
veya 2008 olduğunu tahmin ediyorlar. Bu tahmin doğruysa Yâren Leylek,
on yedi veya on sekiz yaşında olmalı. Yani Yâren, yaşlı bir leylek ve ben de
Âdem Amca’nın endişesini anlayabiliyorum. İnsan bir varlıkla uzun süre dost
olduğunda onun yolunu gözler tabii.
Aradan birkaç gün geçiyor. Benim leyleklerim geldi. Bulut yuvası şenlendi.
Odama gidiyorum. Yâren’in gelip gelmediğine bir bakayım. Belediye ekipleri
Yaren’in yuvasını sürekli izlememizi sağlayan bir web sitesi kurdu. Böylece
2023’ten beri Yâren Leylek, isteyen herkes tarafından izlenebiliyor.
Aaa, gözlerime inanamıyorum! Yuvada bir leylek var. Yâren mi acaba? Belki de
Yâren’in eşi Nazlı’dır bu. Gerçi erkek leylekler, eşlerinden önce yuvaya gelip hazırlık
yapar. Bu yüzden yuvadakinin Yâren olduğunu düşünüyorum.
Dayanamayıp göl kıyısına koşuyorum. Tüm kuş gözlemcileri
“Oh beee!” diye sevinçle haykırıyorlar. Gidip birine “Ne
oldu?” diyorum. Biraz önce Âdem Amca, yuvadakinin
Yâren olup olmadığını anlamak için sandalıyla göle
açılmış. Leylek kayığa konunca da onun Yâren olduğunu
anlamışlar. Âdem Amca, sevinçten havalara uçuyor.
“Hoş geldin Yâren!”

Geleceğin Yazarı

Yazan: Tuğba Güngör
Resimleyen: Şebnem Aydın

Geleceğin Yazarı

Arkadaşlar, size bir soru soracağım! Hayal kurmayı sever misiniz?
Ben çok seviyorum. Şu an sekiz yaşındayım ve gelecekte bir yazar
olmayı hayal ediyorum. Sizlerle günlüğümden bir bölüm paylaşmak
istiyorum. Hazırsanız yeni okulumdaki ilk günümü anlatacağım.
Ama önce bir şey soracağım: Dünyada ne kadar çok farklı tat var,
hiç düşündünüz mü? Acı, tatlı, tuzlu, ekşi... Annenizin yaptığı çorbayı
düşünün, içine tuz koymayı unutsa tadı nasıl olurdu? Ya da bahçemizdeki
arıların yaptığı balı, şekersiz olsa yiyebilir miydik? Peki, limonun
ekşisiyle portakalın ekşisi aynı mı sizce? İşte insanlar da böyleyiz,
kendimize has özelliklerimiz var.
Mesela ben sekiz yaşındayım. Peki, sekiz yaşındaki çocuklarla aynı
mıyım? “Hayır!” dediğinizi duyar gibiyim. Çünkü hepimiz farklıyız.
Bizi biz yapan pek çok özelliğmiz var.
İşte beni ben yapan özelliklerden biri de görme engelli olmam. Bu
özelliğimden dolayı hayatımda farklı yollardan yürümem ve farklı
keşifler yapmam gerekebiliyor. Nasıl mı? Mesela bu yazıyı sizin
alfabenizle değil, Braille alfabesiyle yazıyorum. Gözlerimle değil,
parmaklarımın ucuyla okuyorum. Tıpkı sizin resim çizerken fırça
kullanmanız gibi ben de okumak için parmaklarımı kullanıyorum!
Bugün yeni okulumda ilk günümdü. Önceki okulumda arkadaşlarım
görme engelliydi ama orası evimize çok uzaktı. Yeni okulumda hiç
görme engelli arkadaşım olmayacaktı. Yani benim yeni sınıfımda hiçbir
arkadaşımda olmayan bir özelliğim vardı: Görme engelli olmak.
Sizin de sınıfınızda hiç kimsede bulunmayan bir özelliğiniz var mı?
Biraz düşünün, bulmaya çalışın, bence mutlaka vardır.
O sabah okula girerken kalbim küt küt atıyordu. Aklımda bir sürü
soru vardı: Acaba yeni arkadaşlarım teneffüste benimle oyun oynayacaklar
mıydı, öğretmenim nasıl biri olacaktı, öğretmenin tahtaya
neler yazdığını ben nasıl anlayacaktım?
Okula gittiğimde çok güzel bir sürprizle karşılaştım. Sanki tüm arkadaşlarım
beni önceden tanıyor gibiydi. Yasemin Öğretmen, beni arkadaşlarıma
önceden anlatmış, görme engelli olduğumdan bahsetmiş.
Görme engelli olmam, tüm arkadaşlarımın bilmesini istediğim
ve beni ben yapan önemli bir özelliğim. Bundan haberdar olmalarına
sevindim. Ama hiç kimse tek bir özellikten ibaret değildir. Mesela
sınıf arkadaşlarınız, isminizi bilsin ister misiniz? “Elbette!” dediğinizi
duyar gibiyim. Haklısınız, bilmeseler
size nasıl hitap edecekler, öyle
değil mi? “Hey sen!” şeklinde
hitap etmeleri kulağa pek hoş
gelmiyor. Peki, siz sadece isminizden
mi ibaretsiniz? İnsanlar
sadece isminizi bilse,
bunun ötesinde sizin hakkınızda hiçbir şey bilmek istemese ne hissedersiniz?
İşte benim görme engelli olmam da aynı böyle bir durum. Mesela
bugün, arkadaşlarım görme engelli olmamla ilgili merak ettiklerini sordular.
Beni tanımaya çalıştıkları için bu duruma sevindim. Ama beraber
başka konularla ilgili de sohbet ettik.
Okuldaki ilk günümde sınıftaki birçok arkadaşım benimle aynı sırada
oturmak istedi. Çünkü Yasemin Öğretmen’im beni arkadaşlarıma o
kadar güzel tanıtmış ki… Yasemin Öğretmen, bana sıra arkadaşı olarak
Damla’yı seçti. Öğretmen tahtaya bir şeyler yazarken yazdıklarını
aynı zamanda sesli bir şekilde söylüyordu. Tahtadakileri yazarken
öğretmenimin söylediklerine yetişemezsem hemen arkadaşım Damla’ya
soruyordum.
Sonra teneffüs zili çaldı. Arkadaşlarla dışarı çıktık. Daha okuldaki ilk günümdü.
Ama kafamdaki pek çok sorunun cevabını bulmuştum. İlk günüm
öyle güzeldi ki inanamıyordum! Acaba Damla diğer günlerde de
benimle vakit geçirmek ister miydi? “Yarın da birlikte teneffüse çıkar
mıyız?” diye sordum ona. Damla artık bizim arkadaş olduğumuzu, her
gün teneffüslerde beraber vakit geçirebileceğimizi söyledi. İçim nasıl da
rahatladı bilemezsiniz. Anlayacağınız bugün, hayatımın en güzel günlerinden
biriydi.
Sevgili arkadaşlarım, size en büyük sırrımı söyleyeyim mi? Hepimiz aslında
birer yazarız! Kendi hayatımızın yazarı... Farklılıklarımız ise hayatımıza
renk katıyor. Peki, sizin de kendinize özel, sizi siz yapan özellikleriniz
var mı? Biraz düşünün. Eminim ki her biriniz çok özelsiniz! Çünkü
her insan, kendi başına muhteşem bir hikâye.

Senin Suskunluğunda Bir Roman Var Elif Ceyda…

Yazan: Derya Arslan

Senin Suskunluğunda
Bir Roman Var
Elif Ceyda…

Her kelimesi kalbimle yazılmış gibi...
İlk başlarda kendimi çok suçladım,
sorguladım. Yaptığım her şeyin yetersiz
bazen de anlamsız olduğunu düşündüm.
Yemek yemekten, su içmekten,
gülmekten, her şeyden utandım. Sanki
benim suçummuş gibi…
Ama sonra senin bana sarılışını
hatırlıyorum. Küçücük ellerinle bana
sıkıca tutunuşunu… İşte o an anlıyorum
sen benim en güçlü hâlimsin.
Ben bedeni büyüyen küçük bir
çocuğa sahibim. “Neredeymiş?”
diye sorduğumda saklanan, kendini
görünmez zanneden bir çocuk Elif Ceyda.
O kendini görünmez sansa da ben onu
her şeyin içinde, en çok da kalbimin tam
ortasında görürüm. Sessizce, usulca ama
bütün sevgimle…
Sen, kendi dünyanda yaşayan mutlu
bir çocuksun. Benim hayatımın en
önemli parçasısın. Bazıları yük olduğunu
söylüyor. Kimisi gözlerime bakmadan
kimisi fısıltılarla. Ama ben her sabah
gözlerini açtığında bana gülümseyen
o güzel çocuğa baktığımda omzumda
bir yük değil, yüreğimde bir mucize
taşıdığımı biliyorum.
Ben alıştım, alıştım seninle göz göze
konuşmaya, sessizliğinde duygularını
anlamaya.
Bilmezler senin sessizliğinin ne kadar
derin olduğunu. Sadece konuşamamak
değil bu başka bir dünya. Sözlerin
yankılanmadığı ama hislerin çığlık attığı
bir dünya…
Elif Ceyda’m… Bana sabırlı olmayı,
şükretmeyi, umut etmeyi, hayal kurmayı
ve her yeni güne yeniden başlamayı
öğrettin. Bunları sadece gülümsemenle
başardım.
Biliyorum kızım, biliyorum. Kalbinin nasıl
attığını, içinin nasıl özlemle dolduğunu
hissediyorum. Senin her bakışında, ben
bir parça daha büyüyorum. Hem gururla
hem kederle…
Hayat bize farklı bir yol çizdi. Ama bu yol
sevgiyi en saf hâliyle yaşamamı sağladı.
O benim zayıf yanım değil, en büyük
gücüm. Çünkü ben onun annesiyim ve
o benim en kıymetli varlığım. Seni çok
seviyorum Elif Ceyda’m…

Ailem Dünyanın En Güzel Ülkesi

Bir Denizin Önündeki Çocuklar

Serçelerin Öğretmeni Şairlerdir

Ben Neyim?

Zeynep'in Doğa Güncesi

Ailem: En Sevimli Sığınak

Aile: Çoğalan Mutluluğumuz

BİRİCİK SORU BİNBİR CEVAP Yusuf Tekin Millî Eğitim Bakanı

Ailemin Oyun Parkı

Göç Yolunda Akça Leylek

Ailem ve Hatırların Fısıltısı

Dedemin Sesi

En Sevdiğim Ağaç Soy Ağacı

Ai̇le Ağacı

Kedi Kıraathanesi Aile Olmak

BİRİCİK SORU BİNBİR CEVAP Sadettin Ökten

Biz Mutlu Bir Aileyiz

Benim Kaç Öğretmenim Var?

Uzaylı

Aile Yemeği

Maskot

Dedemin Fotoğraf Albümü

Okuldaki Ailemiz

Leylek Koruyucusu

Geleceğin Yazarı

Senin Suskunluğunda Bir Roman Var Elif Ceyda…

Dergi Dokümanlarını indir